Friday, December 28, 2007

ΜΗ Μ' ΑΦΗΝΕΙΣ ΜΟΝΟ

Θεσσαλονίκη 10/II/2007

Επιτακτικά: «Πάρε με μαζί σου». Πού? Όπου. Κάθε φορά που φεύγεις θα γίνομαι χάλια. Θα σωρεύω θλίψη φτιάχνοντας –και για ‘μένα ακόμη- εικόνες ακατανόητες. Πύργους-Βαβέλ. Δεν είναι λίγο, που μου λες. Ποτέ η απουσία δεν είναι λίγη. Ποτέ το περόνιασμα των κοκάλων απ’ το κρύο δωμάτιο δεν είναι ανώδυνο. Ποτέ η ανάμνηση του σβησμένου τσιγάρου στο χέρι μου δε θα πάψει να με δακρύζει. Πάρε με μαζί σου! Δεν είναι απλό όπως φαίνεται. Αν μείνω άλλη μια φορά μόνος, θα γυρίσεις και θα βρεις στάχτες!

Tuesday, December 11, 2007

ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

Λευκάδα 21/VIII/2006

Εγώ στο σπίτι μου θέλω ένα γραφείο, μια βιβλιοθήκη και δυο συρτάρια. Το γραφείο να ‘χει πάνω απλωμένους χάρτες, μια πυξίδα, μιαν υδρόγειο, μελανοδοχεία και πένες, για να μπορώ κάθε στιγμή να βρίσκω τρόπους να σε φθάνω. Η βιβλιοθήκη να ‘χει όλα μου τα διαβάσματα, όλους τους χρόνους κι όλα τα αισθήματα, για να μπορώ να ανατρέχω πάντα σε όλες μας τις συναντήσεις. Τα δυο συρτάρια να είναι άδεια. Το ένα να έχει τη ζωή μου τις μέρες που έχασα μακριά σου. Και το άλλο τη ζωή μου τις μέρες που δεν μπόρεσα να κερδίσω κοντά σου..

Sunday, November 25, 2007

Ο,ΤΙ ΜΕ ΚΡΑΤΑΕΙ...

Θεσσαλονίκη 25/ΧΙ/2007

Του Κρόνου τα δαχτυλίδια ένα-ένα στα δάχτυλά σου θα περάσω. Του Κροίσου τα πλούτη βραχιόλια για τα πόδια σου θα κάνω. Του Μίδα τα χρυσά χρυσόσκονη στα μάτια σου θα ρίξω. Της θάλασσας τα φύκια μετάξι στα μαλλιά σου θα πλέξω. Την "άπειρή σου ομορφιά" θέλω να φωταγωγήσω. Ήλιο στα σκοτεινά μου να την κάνω. Σημείο αναφοράς σε κάθε αοριστολογία μου... Μαύρος φύση και άποψη ακροβατώ μεταξύ σκανδάλης κι ενδοιασμών. Αν σε κοιτάξω ίσως αλλάξω γνώμη. Αν στρέψω το κεφάλι μάλλον θα δω άλλο χρώμα. Έχω τόσες ιδέες ομορφιάς! Έχω κι εσένα: καμβά λευκό κι άψογα φωτισμένο. Πινέλο το στυλό μου. Το σπάω και τέλος! Το σπάω?.. Οι μπογιές περιμένουν. Κι εσύ.

Sunday, November 11, 2007

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ

Θεσσαλονίκη 2/ΧΙ/2007

"ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΤΗ"
ΠΡΑΜΑΝΤΙΑ ΑΝΑΝΤΑ ΤΟΥΡ

Το κορίτσι απ’ την ακτή θα μπορούσε να ‘ναι αυτό απ’ το τραγούδι του Παυλίδη. Να αυταπατάται και τούτο, να νομίζει, να ‘χει γεμάτες τις προτάσεις του με «τάχα». Το κορίτσι απ’ την ακτή θα μπορούσε να ‘χει γυρισμένη την πλάτη στη θάλασσα και να λέει πως τίποτα υγρό, τίποτα γαλάζιο και τίποτα αλμυρό δεν υπάρχει. Δεν το κάνει όμως. Το κορίτσι απ’ την ακτή κλαίει και γλείφει τα μπλε δάκρυά του. Είναι μόνο εκεί και το ξέρει· μόνο θα μείνει.

Sunday, November 4, 2007

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ

Θεσσαλονίκη 1/ΧΙ/2007


"ΤΟ ΜΗ ΛΕΧΘΕΝ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ"
CLAUDE OLIEVENSTEIN
"Δε μου μιλάς"... Για όλα σου λέω. Δεν είναι εύγλωττες οι σιωπές μου? Το κατρακύλισμα των δαχτύλων μου στις πλαγιές σου κομπιάζει πουθενά? Οι ζωγραφιές μου στα τζάμια.. Για πες? Οι ζωγραφιές μου στα τζάμια δεν είναι εικονογραφημένα βιβλία, εικονογραφημένα τραγούδια, εικονογραφημένες γκρίνιες? Για πες!.. Πάντα τα ίδια. Το μη λεχθέν των συναισθημάτων! Ε, αφού είναι "λεχθέν"! Πώς να το κάνουμε? Πρόσεχέ με λίγο!

Wednesday, October 31, 2007

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ

Θεσσαλονίκη 31/Χ/2007

"ΝΟΤΟΣ"
Βασίλης Ρουβάλης
Για ποιο Νότο να κινήσω? Το λιμάνι ποιας αβύθιστης -άλλοτε- Ατλαντίδας μου να σημαδέψω στο χάρτη? Δεν γουστάρω ιδεατές πολιτείες. Δε θέλω μαύρη ηφαιστειογενή παραλία κι άπειρο μπλε. Όχι αψεγάδιαστα πλέον τα τοπία μου. Όχι παραδείσιο το κλίμα μου. Στο βορρά μένω κι αγναντεύω τις θύελλες νά 'ρχονται. Στο βορρά μένω και με τα χέρια στη μέση χαμογελάω στους χειμώνες τριγύρω. Κι εδώ μ' αρέσει. Κι εδώ φτιάχνω τρόπους να μ' αρέσει.

Wednesday, October 17, 2007

ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

Θεσσαλονίκη 14/Χ/2007

Πήγα στο δάσος και μάζεψα κουκουνάρια για το τζάκι σήμερα. Είχα τη δυνατότητα να το κάνω.. Σε μια πλαγιά, σε στρέμματα φτέρης έψαξα για εκείνον τον ένα σπόρο που κάνει τον άνθρωπο αόρατο. Δεν τον βρήκα, μα είχα τη δυνατότητα να τον ψάξω.. Σ' ένα ξέφωτο κάθισα και χάζεψα, και φωτογράφισα ένα πανέμορφο μωβ λουλούδι. Στο σώμα του διέκρινα την ερωτική ιδιότητα της Αφροδίτης και τη γονιμική της Δήμητρας μαζί. Το ερωτεύτηκα. Είχα τη δυνατότητα να το κάνω. Φυσούσε και στ' αγεράκουσμα έφερνα στο νου μου Νηριήδες και μικρές ημίγυμνες θεές να κυνηγιούνται ανάμεσα στα δέντρα. Ένιωσα Πάνας κι έπαιξα με τις ριπές του ανέμου σαν να 'παιζα με μεταξένια φουστάνια, και κυλίστηκα στις πευκοβελόνες σαν νά 'χα ταίρι μου κάποια ανέγγιχτη ακόλουθο της Άρτεμης. Είχα τη δυνατότητα να κάνω έρωτα εκεί.. Είδα χελώνες να ζευγαρώνουν, πουλιά να πετάν με δροσιά-χρυσάφι να λάμπει στα φτερά τους, σκυλιά πολυκατοικίας να τρέχουν, να σκάβουν, να παίζουν θυμούμενα τη φύση τους. Μύρισα αλιφασκιά, χαμομήλι, ρετσίνι, μέλι, χώμα αλλού στεγνό κι αλλού βρεγμένο. Διέγειρα τις αισθήσεις μου... Σήμερα πήγα στο δάσος κι όπως κάθε φορά ξαναγεννήθηκα. Θέλω κι ο γιός μου νά 'χει τη δυνατότητα να το κάνει.

ΑΡΡΩΣΤΟΣ

Θεσσαλονίκη 11/Χ/2007

Βήχω, είναι κλεισμένη η μύτη μου, με πονάει η πλάτη, τα πλευρά, η σπονδυλική στήλη, κάθε βράδυ ανεβάζω πυρετό και γκρινιάζω ασταμάτητα. Φτιάχνω χαμομήλι, τρώω ζεστά και σούπες, πίνω σιρόπι, εισπνέω σπρέυ, παίρνω ντεπόν και ασπιρίνες, κάνω εντριβές με θερμαντική αλοιφή και οινόπνευμα, βάζω θερμόμετρο και γκρινιάζω ασταμάτητα. Ψάχνω χάδια, κοιμάμαι σε στήθη, ζητάω μέλι στα λόγια που ακούω, ζεσταίνω τα σωθικά μου με κονιάκ, περιμένω βράδια που θά 'ρθουν δίπλα στο τζάκι, ονειρεύομαι κάστανα ψημένα και γκρινιάζω συνέχεια.... Όμορφη είναι η ζωή μου. Παρ' όλ' αυτά όμορφη. Κι η ευθύνη σου γι' αυτό τεράστια.

Tuesday, September 18, 2007

ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ...

Λευκάδα 16/ΙΧ/2007

Δεν ερωτεύεσαι ενδιαφέροντες ανθρώπους. Δεν έχουν πρόσωπο για τσαλαπάτημα αυτοί. Δεν έχουν ρυτίδες να πλεύσεις μέσα τους με την ειρωνεία σου. Δεν έρωτεύσαι κοινές σκέψεις, ήχους σε σύμπτωση. Δεν είναι τα, απ' τον άλλον χαραγμένα μονοπάτια, που θα σε κάνουν να μπεις στο δρόμο του. Αόρατα δεσμά σε δένουν. Τα "δε θέλω αλλά δεν μπορώ" σε πάνε. Η μοίρα σε σέρνει. Εν τέλει αυτή είναι το κλειδί! Ερωτεύσαι για να γίνεις έρμαιό της.

Monday, August 27, 2007

ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΚΑΨΑΝΕ

Θεσσαλονίκη 27/VIII/2007

" Άντε γαμηθείτε μουνόπανα. Καίγονται παιδιά, μανάδες, παπούδες, δάση, σπίτια, ο κόσμος όλος, ο κόσμος μας όλος κι εσείς βάζετε λίτρα για τους εμπρηστές? Χτίζετε θεωρείες συνομωσίας, ψάχνοντας για τι? Τι ρε γαμιόληδες? Ενόχους? Τώρα? Αυτή την ώρα? Τώρα να πάτε εκεί και να κάψετε τον κώλο σας μαζί με εκείνους που ψάχνουν στ' αποκαΐδια τις στάχτες των νεκρών τους. Δε γουστάρετε να παραιτηθείτε, να παραδεχτείτε την τραγικά αποδεδειγμένη ανικανότητά σας? Τραβάτε ρε κωλοτρυπίδια και πεθάνετε σβήνοντας έστω ένα θάμνο. Μπορείτε? Ένα μόνο θάμνο! Δώστε τουλάχιστον την άχρηστη ύπαρξή σας σε μία μόνη χρήσιμη από μέρους σας πράξη. Μπορείτε? Ή μόνο για τρομοκρατία εμπρηστών ξέρετε να πιπιλάτε? Κι αν τους βρείτε τι? Τι θα κάνετε ρε φασιστοειδή αρχίδια? Θα τους βομβαρδίσετε? Σε έξι μήνες ελεύθερους θα τους έχετε".........
Άντε στο διάολο. Δε μιλάω ποτέ έτσι. Αλλά σ' αυτούς που κοιτάν ψυχές κι αγάλματα (προγόνων ψυχές κι αυτά) να καίγονται, και κάνουν δηλώσεις από αποστειρωμένα μέγαρα για βαθιά οδύνη, μόνον αυτή η γλώσσα τους αρμόζει. Για αρχή. Τέτοιες ώρες μόνο "με τη βία μπορώ να υπερασπιστώ την τρυφερότητά μας"....

Saturday, August 11, 2007

ΧΙΡΟΣΙΜΑ

Θεσσαλονίκη 6/VIII/2007

Έκρηξη στα σπλάχνα. Μανιτάρι όχι παραισθήσεων, μα αχώνευτου ρεαλισμού. Εσωτερική αιμορραγία κι ένα ντόμινο θανάτου όλων των οργάνων. Σήψη, δυσωδία κι αναπόφευκτη εξωτερική παραμόρφωση. Ταχεία δύσμορφη ανάπτυξη, ταχεία γήρανση, επακόλουθος επώδυνος θάνατος. Ύβρις άθαφτου για καιρό σώματος. Αδύνατη αποσύνθεση, μετάδοση ασθενειών, βιαστικό παράχωμα σε ομαδικό τάφο. Μοριακά αλλοιωμένο έδαφος, ξερότοπος, ανυπαρξία πράσινου. Βροχή δηλητήριο, ανυπαρξία πράσινου. Τέλος. Τέλος όλων.

Saturday, August 4, 2007

ΑΠΑΙΤΗΣΗ

Θεσσαλονίκη 3/VIII/2007

Δε με νοιάζει αν έζησες πριν από 'μένα. Δε θέλω όμως να υπάρχεις μετά από 'μένα. Όχι υλικά! Προς θεού! Συνέχισε να αναπνέεις. Κάνε κεντήματα, κάνε παιδιά, κάνε δουλειές, φτιάχνε με την πλαστελίνη σπιτάκια. Δε σου λέω για ό,τι δε με αφορά. Σου λέω για τα τατουάζ που έκανες για χάρη μου, ότι δε θέλω να τα δει κανείς. Να το πω πιο απλά: Αν εγώ σου είχα μάθει να γράφεις θα ήθελα εάν χωρίζαμε ή εάν πέθαινα, να μην ξανάπιανες ποτέ στυλό στο χέρι σου για να γράψεις κάτι.

Tuesday, July 31, 2007

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Θεσσαλονίκη 31/VII/2007

Ε, συ "αλμυρομάλλη ναυτικέ", προσευχήσου απόψε για τον κερασφόρο των βουνών. Βάλε κεράκια στις άκρες της τρίαινάς σου κι άναψ' τα για τον Θεό των δασών, των νερών, τον εραστή των Νηριήδων. Γέμισ' τις χούφτες σου γαλάζιο ωκεάνιο νερό, πρόσφερέ το στον ήλιο και το αλάτι που θα σου μείνει ρίχ' το σε πληγές που θες να πονέσουν, να ουρλιάξουν, μα εν τέλει να γιατρευτούν. Έι, συ της θάλασσας αντάριασμα, τρανέ καπετάν-Μιχάλη, κάν' το σταυρό σου απόψε και για τον Όμπερον, για όλα τα ξωτικά, για όλους τους χορούς στα ξέφωτα. Για μια βραδιά γίνε Θεός των Θεών. Πάρε πάνω σου τον κόσμο και στείλε απ' το Μαΐστρο σου πνοή, να βγάλει ήχο ξανά το σουραύλι του κατσικοπόδαρου. Αρμύρα και χώμα ένα. Κύμα και γρύλοι ένα. Σμέρνες κι οχιές ένα... Ποσειδώνα σ' εμπιστεύομαι! Άλλαξ' τη ροή των κυμάτων.

Saturday, July 28, 2007

ΓΚΑΟΥΣ

Θεσσαλονίκη 28/VII/2007

Στον Ευκλείδιο χώρο οι παράλληλες δεν τέμνονται ποτέ. Βαίνουν αντικρυστά μη ελπίζοντας σε ερωτικό ζευγάρωμα. Στον Ευκλείδιο χώρο, οι πτυχώσεις του χρόνου, η καμπυλότητα των ευθειών είναι κρυφακούσματα από παιδικές συζητήσεις. Ο Πρίγκιπας ήρθε κι έδειξε τη φάρσα αυτής της πραγματικότητας. Ο Πρίγκιπας έδωσε βάση στους πιο ετερόκλητους έρωτες. Ένωσε -για μια στιγμή έστω- υστερικές κυκλοθυμίες, με ακραία εγωιστικές απάθειες. Ένωσε, πριν το συν άπειρο, ματιές που απ' όλους ως τότε χαρακτηρίζονταν ασύμπτωτες..

Wednesday, July 11, 2007

ΗΡΘΑΝΕ ΦΙΛΟΙ

Θεσσαλονίκη 8/VII/2007

Ήρθαν οι φίλοι μου! Φέραν έκπληξη και γοητεία κι αναστάτωσαν και το τελευταίο κύτταρο του εν υπνώσει ερωτισμού μου. Μού 'παν για μέρη που τα ποτάμια είναι θεοί και διαλέγουν για όχθες τους λευκαπαλλάγγιχτα μπούτια κοριτσιών. Μού 'καναν σκετσάκια που στο τέλος πάντα ο έρωτας νικούσε. Μού 'φτιαξαν βαρκούλες και τις ονόμασαν "ξημέρωμα", "ήρθαμε", "απ' τη Νάουσα"... Απίστευτα πράγματα! Ήρθανε φίλοι μου και με μια ζαριά πήραμε την παρτίδα!

Saturday, July 7, 2007

ΚΑΜΕΝΑ ΔΑΣΗ

Θεσσαλονίκη 7/VII/2007

"Μόρσιμον Ήμαρ". Η μέρα του θανάτου μου, είναι η μέρα και του δικού σου θανάτου. Η μέρα που καίγομαι απ' τη ρίζα, είναι η μέρα που το κορμί σου γεμίζει καρκίνους. Η μέρα που με μουσκεύει τοξική βροχή, που με ποτίζει φαρμακωμένο ποτάμι, είναι η μέρα που πεθαίνεις από αφυδάτωση, που ξεκινάς έναν πόλεμο για μερικούς κουβάδες καθαρό νερό. Η μέρα που στη θέση μου ρίχνεις τσιμέντα, χτίζεις ντουβάρια, είναι η μέρα που στη θέση σου μπαίνει ένα μάρμαρο, φτιάχνεται ένας τάφος!

Wednesday, July 4, 2007

ΝΟΣΤΟΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Θεσσαλονίκη 3/VII/2007

Τόσους μήνες μακριά απ' τη θάλασσα... Πλέον δοκιμάζω τα όριά μου. Τ' ακροδάχτυλά μου ξέχασαν πως είναι να μουλιάζουν. Τ' αφυδατώνει η απόσταση, η πόλη, τα κλειστά παπούτσια. Συγκεντρώνομαι για ν' ακούσω κύματα. Μπορεί να απομονώνω όλους τους ξένους ήχους, μα αγκομαχητά βοτσάλων κι αρμύρας δεν ακούω. Ψάχνω στον ουρανό αστέρια της πυξίδας. Δε με νοιάζουν τα 3/4 της. Μαρκάρω αυτά του Νότου. Οι δικές μου θάλασσες μόνο εκεί είναι... Ανάβω τσιγάρο. Ώσπου να το τελειώσω μπορεί και να 'χω φύγει.

Sunday, July 1, 2007

ΚΥΡΙΕ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ...

Θεσσαλονίκη 26/VI/2007

Θα ‘θελα ένα βράδυ να κοιμόμουν στο μαξιλάρι σου για να ‘βλεπα τι ονειρεύεσαι. Τι βλέπεις τις νύχτες πριν τα δάχτυλά σου ξανασχεδιάσουν απαλό έρωτα. Θα ‘θελα να υπήρχα ο αέρας που σε χωρίζει απ’ την εικόνα, πριν της ζητήσεις να έρθει σε ‘σένα. Πριν βγάλεις από φωνές όλη την έλξη του σύμπαντος, για να κάψεις –πάντα ερωτικά- το μεσοδιάστημα αυτών που ποθούνται. Κύριε Χατζιδάκι, είσαι πάντα εδώ. Θα ‘θελα να ‘νιωθα το χέρι σου στο κεφάλι μου, να ‘παιρνα την ευχή σου κι η κάθε ανάσα μου ν’ απέπνεε κάτι απ’ τον ερωτισμό σου.

Monday, June 25, 2007

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ

Θεσσαλονίκη 21/01/2007

«Αχ, να μού ‘δινε ο Θεός ένα καθαρό σημάδι! Όπως π.χ. να κατέθετε ένα μεγάλο ποσό στο όνομά μου σε κάποια ελβετική τράπεζα.»
Γούντυ Άλλεν

Ένα σημάδι. Ένα καθαρό σημάδι ότι δεν είναι όλα μάταια. Ότι που ανοίγουμε δρόμους θα πατήσουν ανθρώπινα πέλματα πάνω τους. Ότι που φτιάχνουμε βάρκες θα τις πάρουμε μια μέρα και θα ανοιχτούμε στον ωκεανό. Μια ένδειξη ότι το αποτέλεσμα δεν είναι αποφασισμένο. Ότι που πασχίζουμε μπορεί και να ανταμειφθεί. Πονάει το άσκοπο! Οι σε βάρος μας σοβαρές φάρσες δεν αντέχονται. Σε όρους ζωής δε θέλουμε αστεία. Τα γράμματά μας να διαβάζονται. Τα κρασιά να μας μεθάνε. Τα βιβλία να μας στέλνουνε στο διάολο. Οι αγάπες μας να μας αγαπάνε!

Friday, June 8, 2007

i-Pod

ΣΙΦΝΟΣ 8/VI/2007
Δεν εμπιστέυομαι συχνά τη μουσική μου. Απόψε όμως είναι αλλιώς. Το κα μου στα χέρια σου. Η διάθεσή μου στις επιλογές σου. Οι λέξεις μου πιάνουν θέση εξαρτώμενες απ' το ρυθμό σου. Κάνε πρόγραμμα και μη με λυπάσαι. Άδειασε τα κουτάκια τις μπύρες μου. Φτάσε τα χείλη μου στις καύτρες των σκέτων μου. Ζωγράφισε μια κόλαση στην άκρη των βλεφάρων μου. Κάνε με να κλείσω τα μάτια και στείλε με στο διάολο. Δικιά σου η βραδιά μου. Εν επεκτάσει κι εγώ...

Thursday, June 7, 2007

ΠΟΘΟΣ ΞΕΣΚΕΠΑΣΤΟΣ

ΣΙΦΝΟΣ 7/VI/2007
Δυο δάχτυλα μέσα. "Βάλε κι άλλο! Φτάσε τον ίλιγγό μου στο ταβάνι του. Δος μου το στομάχι μου να το δαγκώσω. Μη σταματάς να μου κάνεις έρωτα. Ταυτόχρονα φτάσε με στον Όλυμπο και ξενάγησέ με στις αβύσσους. Δία και Ποσειδώνα` μαζί τους θέλω. Από 'σένα τους θέλω. Παλινδρόμησε τον πόθο μου. Επί δύο δυνάμωσε τα ουρλιαχτά μου. Φτάσε με και ξαναφτάσε με. Πλήρωσέ μου όλα τα κενά. Και τέλειωσε μέσα μου. Όπου θες! Μέσα μου μόνο να 'ναι".

Sunday, June 3, 2007

ΠΑΛΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 3/VI/2007
Ζούμε με λακανικά τατουάζ στον εγκέφαλο. Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε την απώλεια. Τρεκλίζουμε συνεχώς πιωμένοι θύμησες γαλάζιου αιγαιοπελαγίτικου ματαιωμένου μέλλοντος. Τα καράβια πλέον είναι πολύ μικρά. Χωράνε μόνο τον έναν απ' τους δύο. Τα κουρέλια δε ράβονται φούστες για να βγουν σε κοινό μας ταξίδι. Ζούμε αλληθωρίζοντας. Ένα μάτι εδώ, ένα μάτι μέσα μας. Θέλουμε να είμαστε εκεί που δε θέλαμε να ήμαστε. Απομονώνοντας το χρόνο είναι σχιζοφρένεια. Εντάσσοντάς τον στην εικόνα είναι η δικιά μας λογική. Η επιλογή μας.

Saturday, May 19, 2007

Ο ΠΟΝΟΣ Η ΛΥΤΡΩΣΗ


Θεσσαλονίκη 18/V/2007

Πόση η διάρκεια ενός ονείρου? Τα δέκατα του δευτερολέπτου που λένε οι επιστήμονες, τα λεπτά που το διηγούμαστε ή τα χρόνια που μας κυνηγάει? Κι εγώ που ακόμη σε βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου? Πόσες μαζεμένες ζωές θα σε κουβαλάω? Και σε ποιον να τα διηγηθώ? Ψάχνω φάρο για σπίτι, τουλάχιστον να ‘ρχονται οι γλάροι να τους μιλάω. Να τους λέω για φουρτούνες και για τσακισμένα καράβια και να μην τρομάζουν. Ψάχνω θαλασσοπούλια για φίλους. Να χαίνουν οι πληγές τους κι αυτά να βουτάν στην αρμύρα. Να μου δείχνουν το δρόμο του πόνου ως το δρόμο της φύσης μου.

Monday, May 7, 2007

ΟΙ ΑΣΧΗΜΟΠΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ


Θεσσαλονίκη 19/ΙΙ/2007
Στους δρόμους. Πάλι. Ο περπατητής που έτσι ξορκίζει τη μοναξιά. Ο τρελός. Ο Τζούλιο Καΐμι στο τώρα μου. Το μέλι της ανάμνησης και η στάχτη έπειτα απ’ τη φωτιά του παρόντος μου. Τα κτίρια γκρίζα. Ανίκανα άψυχα να ομορφύνουν τα μίζερα φαινομενικά όμορφά μου. Οι δρόμοι χωρίς Μινώταυρο λαβύρινθοι. Μαίανδροι άκαιροι –κυρίως άτοποι-, γραμματόσημα σε κενούς φακέλους. Χάλια! Γυρίζω πίσω. Πούστη Καραμανλή! Κατέστρεψες τις πόλεις. Ασχήμυνες για πάντα τις βόλτες μου.

Friday, April 27, 2007

ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ

"Ο μάγος τα μαζεύει. Φιλάει για τελευταία φορά τη βέρα του και γεμίζει τον αθλητικό του σάκο με μπαλιές σαράντα μέτρων, φάουλ που γλείφουν λάγνα τη συμβολή των δοκαριών και κάθετες πάσες επιτομή της απλότητας και της ομορφιάς. Αν δεν υπήρχε ο Ζιντάν -κι ίσως εκείνος ο περίεργος, ο Βαλντεράμα- θα μιλούσαμε για μοναδικό φαινόμενο στα παγκόσμια ποδοσφαιρικά χρονικά. Να μπορείς να ανοίξεις μια άμυνα, την όποια άμυνα, μόνο με τη σκέψη σου. Γιατί αυτές οι κάθετες πάσες δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η προσφορά της στιγμιαίας σκέψης του Βασίλη στο ποδόσφαιρο. "Από εκεί θέλω να την περάσω, από εκεί την περνάω". Κι οι δύσμοιροι αμυντικοί απλά γύριζαν για να φωτογραφίσουν το τετ-α-τετ. Του όποιου επιθετικού.
Ο μάγος τα μαζεύει. Πόσα μπορεί να βάλει στο σακ βουαγιάζ του? Εκείνη την προσποίηση στο 0-0 με τη Ρόμα στη Φιλαδέλφεια που ζητούσε επιτακτικά ο Σπυρόπουλος απ' το σκηνοθέτη να την ξαναδείξει? Το φάουλ με τη Σεβίλλη απέναντι στη Ρεάλ όταν ο Κασίγιας αρχίζει να συνηθίζει το ίδιο έργο? Το απευθείας κόρνερ τη χρονιά με τα 26 γκολ? Την πάσα στον Κωστή στο φιλικό με τη Σαουδική Αραβία λίγο πριν το Μουντιάλ του '94? Το τέταρτο της ώρας με την Τσεχία? (Αλήθεια πόσοι ποδοσφαιριστές στην ιστορία του ποδοσφαίρου έχουν δείξει τόσο έντονα το αλλιώτικό τους, την πάστα τους, μπαίνοντας ως αλλαγή σε ένα τέταρτο της παράτασης?)
Ο μάγος τα μαζεύει, μα περήφανος σαν το περπάτημά του, σαν τον τρόπο που κοίταζε τον αντίπαλο, σαν τη διακριτική απόσταση που κρατούσε απ' τους συμπαίχτες του, αφήνει απ' έξω τους κακούς της υπόθεσης, τους ελάχιστους, τους λίγους. Αφήνει απ' έξω τον προπονητή Πολυχρονίου που τον απέκλεισε σ' εκείνο το ματς με τη Δανία. Δεν ήμασταν μόνο άτυχοι τότε. Δεν είχαμε και τον κάποιον παραπάνω. Την κλάση του. Αφήνει απ' έξω τα χιλιογραμμένα, τα χιλιοειπωμένα "δεν τρέχει, δεν μαρκάρει, δε λερώνει το σορτσάκι του". Κανείς Γκατουζο, κανείς Γκράβενσεν δε μας έκανε ποτέ ν' αγαπήσουμε το ποδόσφαιρο. Για τους Ρούι Κόστα, τους Μπέργακμπ και τους Μπάτζιο της ιστορίας αφιερώνουμε -μέχρι τέλους ψυχής- τόσα δύωρά μας στην μπάλα. Αφήνει απ' έξω τον παράγοντα Μπατάκη και τη δήλωσή του "στη Νάουσα εξάγουμε τα σάπια ροδάκινα", όταν παίρνει τη μεταγραφή στη Σεβίλλη. Του απάντησαν οι Σεβιγιάνοι με τα συνθήματα λατρείας στους τοίχους όλης της πόλης (ακόμη υπάρχουν τα "el mago" τους). Του απαντούν ακόμη και σήμερα τα μάτια των Ναουσαίων, η λάμψη τους και η αυτοστιγμή αλλαγή της διάθεσής τους, απλά και μόνο στο άκουσμα του ονόματος Τσιάρτας. Σαν άνθρωποι που είδαν από κοντά κάτι όμορφο που κανείς, μα κανείς άλλος δεν έχει δει. (Δεν είμαι απ' τη Νάουσα, μα όλοι οι Ναουσαίοι που έχω μιλήσει λένε, με όλη την υπερβολή αυτού που είδε το θαύμα από κοντά, πως αυτά που έκανε ο Βασίλης εκεί, δεν τα ξανάδαμε ποτέ ούτε απ' τον ίδιο, ούτε φυσικά από κανέναν άλλον Έλληνα.)
Ο μάγος τα μαζεύει και, ξεχωριστός όπως είναι, δε γουστάρει τα "κρίμα, του άξιζε καλύτερο τέλος". Σ' αυτούς άξιζε περισσότερος Βασίλης."

Thursday, April 26, 2007

ΤΟ ΣΤΥΛΟ ΣΟΥ

ΛΕΥΚΑΔΑ 30/ΙΙΙ/2007
Έχω το στυλό σου και γράφω. Έτσι, σαν αστείο, από 'σένα εκπορεύομαι και σε 'σένα καταλήγω. Οι λέξεις μου, σαν πιστά χιλιοφορεμένα παπούτσια, έχουν λιώσει τις σόλες τους στο δρόμο για το σπίτι σου. Σαν σκυλί που όπου κι αν τ' αφήσεις θα γυρίσει πίσω, οι σκέψεις μου από ένστικτο, ίσως και με τη μυρωδιά σου, πάντα επιστρέφουν στην αυλή σου. Επιστρέφουν διαλέγοντας να ζήσουν σε έναν τόπο οικείο, σκουπισμένο, με τα λουλούδια του περιποιημένα και τους τοίχους του φρεσκοασπρισμένους.
Create your own banner at mybannermaker.com!