Sunday, April 27, 2014

Κάποτε αποφασίζουμε...

Πονάω ρε. Πονάει το στομάχι μου. Σαν γυρνάν ανάποδα κάτι βράδια, το άγχος σφίγγει διαρκώς τις κουμπότρυπες της ζώνης μου. Εκεί που νομίζω οι κοιλιακοί μου αντέχουν, στη στροφή του επόμενου λεπτού είμαι έτοιμος να αφεθώ και να με πάρει από κάτω. Δεν είμαι τόσο δυνατός όσο αφήνω να φαίνεται. Δεν είμαι τόσο αναίσθητος όσο σας έχω κάνει να πιστέψετε. Πονάω. Ένα ασταμάτητο ανακάτεμα των σωθικών μου τις δύσκολες ώρες της μέρας, προσπαθεί να με πείσει για τα λάθος γεύματά μου, τις λάθος στιγμές που κάθισα στο τραπέζι. Λένε, δεν σκέφτεσαι καθαρά στο άλγος σου, σουπιά ο πόνος ρίχνει μελάνι και θολώνει την κρίση σου. Ναι, μπορεί και να είναι έτσι. Όταν ο πόνος όμως στρατοπεδεύει καιρό έξω απ' τα τείχη σου, κάποτε πρέπει να ρισκάρεις να πάρεις τις αποφάσεις σου. Κι η ήττα, εξάλλου, στο παιχνίδι είναι. Ούτως ή άλλως για όλους κάποια στιγμή έρχεται...

Sunday, April 6, 2014

Απλά μαθήματα πάθους

Πώς ο ήλιος είναι το πάθος του νότου, πώς η άνοιξη είναι το πάθος των εντόμων, πώς ο αρωματικός καπνός είναι το πάθος του ουρανίσκου, πώς οι μικροί όρμοι είναι το πάθος των χαρτογράφων, πώς τα marginalia είναι το πάθος των συλλεκτών, πώς η υψωμένη γροθιά είναι το πάθος της εξέγερσης, πώς οι γκρεμοί είναι το πάθος των ρομαντικών, πώς το μαύρο είναι το πάθος του λευκού, πώς οι σχισμές σου είναι το πάθος της γλώσσας μου... Ε, έτσι. Έτσι λειτουργούν και τα υπόλοιπα σε ετούτον τον κόσμο. Με αρχή, ρότα, πυξίδα και προορισμό το πάθος. Στην ύπαρξή του, τα γρανάζια, καλολαδωμένα, γυρνάν άκοπα, αθόρυβα. Στην έλλειψή του, ο κόσμος σταματάει. Δεν κινείται. Παύει. Στην έλλειψή του εγώ δεν είμαι εδώ για να γράψω αυτό το κείμενο και κανείς εκεί για να το διαβάσει.
Create your own banner at mybannermaker.com!