Friday, December 23, 2011

Δεν είναι απλά μια στιγμή μιας χρονιάς..



Είναι το τέλος του 2011, είναι ο κόσμος μας που ακόμη πονάει, ακόμη πεινάει, ακόμη έρπει. Είναι η πρόοδος που άνισα έρχεται, που άνισα οφελεί, που άνισα κόβει εισιτήρια για το μέλλον. Είναι οι χωματερές που μολύνουν τον αέρα, το νερό, τη ζωή αλλά ταυτόχρονα θρέφουν στρατιές ρακένδυτων, δίνουν νόημα σε υπάρξεις που έχουν μάθει να βλέπουν μόνο πλάτες. Είναι ο καπνός από τις άσβηστες φωτιές χρόνων, ο μαύρος καπνός, ο οιωνεί θανατηφόρος. Είναι η οθόνη της παλιάς τηλεόρασης, το έπαθλο, το μεροκάματο, το λιωμένο μέταλλο στο χυτήριο. Είναι η στολή της Μπαρτσελόνα. Το πανταχού παρόν ποδόσφαιρο. Το όνειρο μιας ντρίπλας σαν του Μέσι. Η ελπίδα του "να ξεφύγουμε" όπως τόσα και τόσα άλλα φτωχά παιδιά. Είναι ο -όχι πάντοτε- υγειής φανατισμός μερικών εφήβων που για λίγες ώρες, μπροστά σε έναν κοινής χρήσης δέκτη, παθιάζονται για κάποιους που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Και ξεχνιούνται.. Είναι το κυνηγητό μιας πάνινης μπάλας ή ενός πλαστικού μπουκαλιού για ένα γκολ πραγματικής χαράς πριν τα σκουπιδιάρικα ξεφορτώσουν πάλι... Είναι η φωτογραφία που βραβεύτηκε απ' τη Unicef για το 2011!

Sunday, December 11, 2011

Τα κουμάντα στο κείμενο


Ας γίνω αιρετικός πάλι: Καμιά σκέψη δεν οδηγεί το κείμενο. Η λέξη το οδηγεί. Αυτή είναι η αφέντρα. Αυτή έχει τα μαστίγια και τις χειροπέδες, αυτή διαλέγει τις στάσεις, αυτή κάνει το ερωτικό παιχνίδι. Η σκέψη βάζει τα λεφτά στην τσέπη, ψάχνει το κόκκινο φως και μπαίνει στο λευκό χαρτί με το κεφάλι χαμηλά· σαν πρωτάρα. Τότε έρχεται η λέξη, με το χώρο να της είναι οικείος, με κινήσεις γνώριμες, προσχεδιασμένες. Με γωνίες για να πονάνε όσο πρέπει, με φωνή σταθερή που δε σηκώνει αντίρρηση. Πολλές φορές μάλιστα το τραβάει παραπέρα. Αφήνει τη σκέψη δεμένη κι ανικανοποίητη και καλεί στο χώρο τα πιο ασήμαντα και πρόστυχα σημεία στίξης και φλερτάρει μαζί τους μέχρις ύγρανσης. Άνω τελείες, παύλες, εισαγωγικά ξαπλώνουν τη γλίτσα τους στο κορμί της ενώ αυτή κοιτάζει τη σκέψη να συσπάται και της ψιθυρίζει ψυχρά: «Έτσι ικανοποιούμαι εγώ! Με την οργασμική σου ξεφτίλα…»
Κάπου εκεί το κείμενο τελειώνει. Η σκέψη πληρώνει και φεύγει με το κεφάλι πιο σκυμμένο από ποτέ και τις ενοχές συνοδοιπόρους…

Tuesday, December 6, 2011

ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ..

Σαν σήμερα ο Παύλος σήκωσε μαύρη σημαία, πήρε έμπειρο καπετάνιο στη βάρκα και κίνησε ταξίδι. Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο άκουγα ένα τραγούδι του κι έγραφα στο fridge για αισθήματα κι επίγευση, για επιταγές και απαιτήσεις... 



“Stay, cause I need you to
help me to find my way
Stay, in the middle of
the night I ‘m so afraid…”

Μη φεύγεις. Τι άλλο πρέπει να κάνω για να σε κρατήσω; Πόσα ακόμη deadlines να βάλω στην αξιοπρέπειά μου; Μείνε. Δες τα χέρια μου πώς τρέμουν. Τ’ άγγιξες λίγο πριν. Αν κρατούσα μολύβι για να γράψω, η μύτη του θα ήταν η ακίδα καρδιογράφου σε εξέταση εφήβου. Αν κρατούσα μολύβι για να βαφτώ, η μύτη του θα ήταν η αιτία του μόνιμου σκοταδιού μου από εκεί κι έπειτα. Κοίτα με στα μάτια! Δυο μαύρες τρύπες. Της πυκνότητας του εσωτερικού τους κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Εσύ πώς το κάνεις; Σε ποιας αλλόκοσμης φυσικής τους νόμους υπόκειται η ύπαρξή σου; Γιατί κάθε βράδυ μου λες καληνύχτα και φεύγεις; Μείνε. Όλη μου η μέρα... (η συνέχεια εδώ!)

Thursday, October 27, 2011

Μόνο σε εσένα..


Θεσσαλονίκη 5/Χ/2011

Ναι-ναι το ξέρω, μου το ‘πες: να τους δώσω μια ευκαιρία, να μην κρίνω απ’ την πρώτη στάση του κορμιού, απ’ την πρώτη ανόητη διατύπωση σκέψης. Μου το ‘πες: να μην τα βλέπω όλα τρίλιζα που εγώ πάντα βάζω τα Χι, να χαλαρώσω λιγάκι τα λουριά της επιλεκτικότητάς μου. Μόνος μου θα μείνω, είπες. Αν βλέπω μόνο σε εσένα (κι ελάχιστους ακόμη από άλλα παραμύθια) το ξέχωρο που ζητάω, στο τέλος τα μάτια μου θα κλείσουν και δε θα το βλέπω πουθενά. Ωραία, καλά τα λες αλλά πόσο παράλογος είμαι που με κουράζουν όλοι; Πόσο δύστροπος που ο καθένας μπορεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου όσο μια μόνη σφήκα το δέρμα ενός ελέφαντα; Σε ρωτάω: Πόσοι απ’ τους δικούς σου μπορούν να ζήσουν στους ζατελικούς κόσμους; Πόσους τους σηκώνει ο τόπος εκεί; Εννοώ πόσοι απ’ αυτούς έχουν το σημάδι της τρέλας στο μέτωπο και το κάψιμο του κεραυνού στο μπράτσο; Πόσα παραδείγματα έχεις να μου δώσεις απ’ όσους έχεις γνωρίσει ως σήμερα που θα φυλλομετρούσαν τον Ρόμπινς με υγρά δάχτυλα και θα διάλεγαν να κατοικήσουν στο σημείο ανάμεσα στο κύμα και στο βράχο; Σκέψου πριν μου απαντήσεις. Έχεις χρόνο, εγώ δε βιάζομαι. Δε νομίζω πως θα αλλάξω σύντομα οπτική προσέγγισης των ανθρώπων. Δε νομίζω πως άμεσα θα γεμίσω το σαλονάκι μας.

Friday, October 21, 2011

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΟΥΝ..

Τα έγραψα χτες εκεί. Δεν έχω κουράγιο να μεταφέρω τις ίδιες ματωμένες λέξεις, τα ίδια ασθμαίνοντα λόγια. Λινκ λοιπόν απ' το aspasta.

Monday, October 17, 2011

Φυσάει..

Όταν φυσάει σαν απόψε οι καληνύχτες των νησιών με τις απέναντι στεριές, έχουν ένα "ίσως" στο "θα τα πούμε το πρωί"... Έχουν γερμένες λεύκες, κεραμίδια σε αστάθεια κι άγκυρες που εύχονται να έχουν πιάσει σε βράχια. Τούτες τις νύχτες η βεβαιότητα είναι ακόμη γράμματα ενωμένα που ζητούν νόημα.

Friday, October 7, 2011

Ιανός: Αλητεία Πολιτισμού




Έχοντας δουλέψει για χρόνια στα συγκεκριμένα βιβλιοπωλεία, γνωρίζω καλά τη γελοιότητα και την υποκρισία πίσω απ’ τη βιτρίνα του… πολιτισμού. Απλήρωτες ΠΑΝΤΑ όλες οι υπερωρίες, συμψηφίζονται με ώρες ρεπό που σου δίνει η διεύθυνση σε μέρες και σε χρόνο που βολεύει αυτή και την κίνηση των καταστημάτων της. Έτσι 70-100 ώρες υπερωριών στη σχολική περίοδο ή την περίοδο των Χριστουγέννων δίνονται σε δύωρα μέσα στους επόμενους μήνες!!! Νόμιμο; Στο κράτος μας και τον πολιτισμό του Ιανού ναι.
Θα πείτε τι τα θυμάμαι τώρα αυτά; Γεγονότα φασισμού και ακραίας εργοδοτικής γλίτσας τα φέρνουν ξανά στην επιφάνεια. Μια Κυριακή του Ιούνη 2011 οι υπάλληλοι του κεντρικού καταστήματος Ιανός στην Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης δούλεψαν στο κατάστημα. Ένας απ’ αυτούς, αντιπρόεδρος του συλλόγου υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Θεσσαλονίκης, ζήτησε να πληρωθούν με τη νόμιμη προσαύξηση της Κυριακής. Η απάντηση της εργοδοσίας ήταν άμεση: Πληρωμή μεν του νόμιμου (νίκη του υπαλλήλου) αλλά άμεση μετάθεσή του σε υποκατάστημα εκτός κέντρου και ασχολία του με αντικείμενο άσχετο με αυτό που προσλήφθηκε (σχολικό και χαρτικό από μελέτες). Ο υπάλληλος αντέδρασε μέσω του σωματείου του. Με προγραμματισμένες συγκεντρώσεις έξω απ’ το κεντρικό κατάστημα της Αριστοτέλους μοιράστηκαν στους πελάτες του Ιανού φωτοτυπίες που ενημέρωναν το κοινό για τη «δημοκρατία» και την «εργασιακή νομιμότητα» που επικρατούσαν στο κατάστημα.
Η αντίδραση της διοίκησης υπήρξε πάλι άμεση. Στην τελευταία συγκέντρωση του σωματείου έξω απ’ το κατάστημα βγήκε ομάδα υπαλλήλων του καταστήματος που μοίρασε το παρακάτω κείμενο στους διερχόμενους με υπογραφές 43 εργαζομένων στο κεντρικό κατάστημα και τις αποθήκες του Ιανού (σχεδόν όλων). Το πόσο αυτό γράφτηκε αυθόρμητα, το από ποιον γράφτηκε και με ποιο τρόπο πάρθηκαν οι υπογραφές το αφήνω σε εσάς να το κρίνετε.

« Αγαπητοί φίλοι και αξιότιμοι πελάτες,
εμείς, οι εργαζόμενοι του Ιανού, οι πραγαματικοί εργαζόμενοι στο χώρο του βιβλίου, σας διαβεβαιώνουμε ότι είμαστε υπερήφανοι που εργαζόμαστε σε αυτή την επιχείρηση. Νιώθουμε δε, ιδιαίτερα τυχεροί που σε τέτοιες συνθήκες πραγματικής εργασιακής τρέλας, που οι μισοί Έλληνες δεν εργάζονται και απ’ αυτούς που εργάζονται οι μισοί δεν πληρώνονται, εμείς ανήκουμε στην «προνομιακή» ομάδα εργαζομένων που έχουν σταθερή, αμοιβόμενη με βάση τη συλλογική σύμβαση (πολλές φορές πάνω απ’ αυτή), ασφαλισμένη  και εξοφλημένη στην ώρα που έχει συμφωνηθεί, εργασία. Σε όλα αυτά προσθέστε το σεβασμό που δείχνει η επιχείρηση στις προσωπικότητές μας, στις ιδιαιτερότητες της καθημερινής μας ζωής και την ελευθερία λόγου και έκφρασης που έχουμε στο χώρο της εργασίας μας.

Μετά απ’ αυτά μπορείτε πολύ εύκολα να καταλάβετε ποιούς έχουμε δίπλα μας και ποιοι στέκονται απέναντί μας.

Με μεγάλη εκτίμηση και με την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε να σας εξυπηρετούμε με χαμόγελο
Οι πραγματικοί εργαζόμενοι στο χώρο του βιβλίου
Οι εργαζόμενοι του Ιανού
ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ, ΦΙΛΟΤΙΜΟΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΛΗΡΩΜΕΝΟΙ»

Όλα τα συμπεράσματα δικά σας. Εγώ απλά μερικές απορίες έχω:

α. Εναντίον ποιου καταφέρονται οι υπάλληλοι με αυτές τις υπογραφές τους; Εναντίον ενός συναδέλφου τους (ακόμη ανήκει στο δυναμικό του βιβλιοπωλείου!) που δεν κατηγορήθηκε ότι τεμπελιάζει, ότι βρίζεται με όλους, ότι φέρεται απρεπώς, ότι δεν έχει καλές σχέσεις με πελάτες, αλλά που ζήτησε να πληρωθούν ΟΛΟΙ τα νόμιμα;
β. Οι υπάλληλοι ηλικίας 40+ που φοβούνται να μη χάσουν κι αυτοί τη δουλειά τους γιατί έχουν οικογένεια, δούλεψαν μια ζωή για να φτάσουν σε αυτή την ηλικία και να έχουν δουλειά αλλά όχι αξιοπρέπεια; Για τα παιδιά τους είναι απλά το «χρήμα που φέρνω σπίτι και ζούμε» κι όχι οι παιδαγωγοί; Ή θεωρούν ότι αυτό είναι ένα παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσουν και στη δική τους ζωή;
γ. Οι υπάλληλοι ηλικίας 40- έτσι ξεκινάν να πορευτούν στη ζωή τους; Με ανοιχτά πόδια και σκυμμένο κεφάλι; Έτσι νομίζουν κατακτιέται ο κόσμος; Με «ναι» και «μάλιστα» έχουμε τώρα οχτάωρα και βασικό μισθό; Με «υπογράφω» και «χαμογελάω» κερδήθηκε η  ισότητα στην εργασία και τα επιδόματα υποβοήθησης των αδύναμων και των βαριά εργαζομένων υπαλλήλων; Ως πού νομίζουν θα φτάσουν έτσι; Κι όταν θα κοιτάξουν πίσω μια μέρα, πόσο περήφανοι θα είναι γι’ αυτήν τους την υπογραφή;
δ. Σε ποιο σημείο έχει φτάσει η ηθική μας εξαθλίωση, ο εξευτελισμός της έννοιας άνθρωπος ώστε να θεωρούμε «προνόμιο» το να πληρωνόμαστε για αυτά που δουλεύουμε και να έχουμε «ελευθερία λόγου»; Πόσο παρακάτω μπορούμε να πέσουμε;

Το έχω ξαναπεί: σε ένα μεσοπόλεμο ζούμε. Οι χούντες και οι Χίτλερ και τα Ολοκαυτώματα είναι το ίδιο μακριά μας είτε πίσω κοιτάξουμε είτε μπροστά. Κι όλα αυτά δεν γεννήθηκαν και δε θα γεννηθούν ξανά από μόνα τους. Εμείς τα θρέψαμε, εμείς τα τρέφουμε. Το «κοιτάζω τη δουλειά μου» είναι το καλύτερο καύσιμο στο όχημα της ασυδωσίας των άλλων. Των εχόντων την εξουσία. Είτε πολιτική, είτε εργασιακή, είτε συναισθηματική…

ΥΓ. Χαμογελαστοί, πάντα πληρωμένοι, φιλότιμοι και ανένταχτοι υπάλληλοι του Ιανού, εγώ ντρέπομαι. Και πλέον σιχαίνομαι να περάσω ακόμη κι έξω απ’ το κατάστημά σας!

Thursday, September 8, 2011

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ..

Έχω συνεχώς την αίσθηση της αναμονής. Σαν και να κάθομαι στον δερμάτινο καναπέ ενός ιατρείου, σαν να ξέρω ότι εγώ θα μπω εκεί μέσα, σαν να είμαι σίγουρος ότι θα πονέσω. Αυτό μου δίνει η πόλη επιστρέφοντας απ' το νησί. Περιμένοντας τα εγκαίνια της Έκθεσης και την ομιλία του Πρωθυπουργού όλοι ετοιμάζονται. Δεν ξέρω σίγουρα αν ετοιμάζονται για το μεγάλο μπαμ ή την τελευταία μεγάλη φωνή πριν τη σιωπή. Δεν είμαι σίγουρος αν μπαίνοντας στο δωμάτιο του γιατρού θα γειάνω ή θα βγει το πόρισμα της ανίατης ασθένειας. Βρίσκομαι στο "προσμένω" και αυτό είναι το αυτοκόλλητο που μου κόλλησαν στα διόδια ερχόμενος. Δεν ξεκίνησα με αυτή τη διάθεση. Αλλιώς τα βλέπει ο κόσμος στο νησί. Άλλη η οπτική γωνία της επαρχίας.... Μα σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας ο κόσμος άλλαζε απ' τις πόλεις, όχι απ' τα ξεμοναχιασμένα χωράφια. Και φοβάμαι. Φοβάμαι μαζί με όλους για την πόρτα που θα ανοίξει. Το "δεν πάει παρακάτω, δε γίνεται χειρότερα" με έφερε εδώ. Να κάνω τις εξετάσεις μου. Μας έφερε εδώ. Έχει άλλα χαμόγελα η τσέπη μας; Θα τα φορέσουμε ξανά μετά το Σάββατο ή θα θρηνούμε για καμένα και χαμένα; Για νεκρούς και "νεκρούς";... Φοβάμαι. Όλη η πόλη φοβάται. Το ομολογεί ή όχι. Ενδόμυχα ξέρει: είναι στην αναμονή.

Saturday, August 27, 2011

Της φωτιάς... (όχι οι μάγοι)

Δε λέω ότι η θάλασσα δε με τρομάζει. Δεν αμφισβητώ το μεγαλείο της. Απλά μπρος της ο φόβος μετατρέπεται σε σεβασμό. Κι από εκεί είναι τόσο κοντινή η απόσταση ως τη λατρεία.... Η φωτιά όμως είναι άλλο. Η φωτιά είναι τρόμος και συγγένεια με το φι του φόβου, του φοβερού! Είναι αίσθηση εκ των προτέρων ήττας και θύμησες αρχέγονες καμένου δέρματος. Η φωτιά είναι ξεσπίτωμα και 300 αποτεφρωμένα ζώα μέσα στο στάβλο τους στην Αιτωλοακαρνανία. Είναι ο διοικητής της Πυροσβεστικής στο Γύθειο, που κυκλώθηκε απ' τις φλόγες της και κάηκε. Είναι τα πεύκα που τσιτσίριζαν στο χωριό μου και ο κόκκινος ουρανός, που βουρκώνει τα μάτια μου, απέναντι στην Πρέβεζα... Η φωτιά είναι η τιμωρία των Θεών κι όχι το δώρο του Προμηθέα. Το πάντα ανεξέλεγκτο απ' τις ανθρώπινες δυνάμεις. Η φωτιά είναι η κόλαση της φύσης. Το οριστικό τέλος της..

Monday, July 18, 2011

Δολοφονία..





Φαντάζομαι σήμερα πολλοί είδατε το παραπάνω βιντεάκι. Είναι η κατάληξη της τραγωδίας. Εκεί που χωρίς να εμφανιστεί ο από μηχανής Θεός, οι καλοί της υπόθεσης χάνουν και το κοινό εξοργίζεται κι απειλεί με λιντσάρισμα ηθοποιούς και σκηνοθέτη.... Μόνο που εδώ πρόκειται για πραγματικό γεγονός και πραγματικούς άνθρωπους (ας πούμε). Αυτός που κείτεται στο δρόμο, στην αρχή ζωντανός στο τέλος νεκρός, είναι ένας 19χρονος αφρο-αμερικανός στο Σαν Φρανσίσκο που αρνήθηκε να πληρώσει τα 2 ευρώ του εισητηρίου στο τραμ. Οι μπάτσοι που του έκαναν έλεγχο τον πυροβόλησαν 10 φορές, τις περισσότερες πισώπλατα γι' αυτή του την παράβαση. Αυτόπτες μάρτυρες του γεγονότος μιλάνε για πυροβολισμούς εν ψυχρώ κι ενώ ο νεαρός είχε τα χέρια σηκωμένα και ήταν άοπλος.... Μα το Θεό, δεν έχω κανένα σχόλιο να κάνω. Δεν έχω κανέναν τρόπο να εκφράσω την πίκρα μου. Λυπάμαι απλά. Ακόμη και για τη λέξη άνθρωπος που χρησιμοποίησα πιο πάνω.... Πριν λίγες μέρες τα έλεγα και για τον ταξιτζή στη Ζάκυνθο (εδώ). Αυτοί είμαστε. Ζώα εν υπνώσει, εν δεσμώ. Αν βρούμε λίγη εξουσία, αν για κάποιο λόγο χαθεί το λουκέτο που λέγεται πολιτισμός και ανοίξει η καγκελόπορτα με τα ένστικα, τότε αλοίμονο σ' αυτόν που πάτησε στην κατουρημένη μας περιοχή. Αλοίμονό του.... Λυπάμαι. Και ντρέπομαι. Πραγματικά. Και τίποτ' άλλο...

Friday, July 8, 2011

Στην αρχή ακόμη...

Γενέθλια σήμερα. Μεγαλώνω πλέοντας σε όμορφες θάλασσες. Ακόμη και τα έννερα βραχάκια, οι κρυμμένοι υφαλίσκοι δεν παραφυλάν το άσχημο. Συνταξιδιώτες, υποβρύχιοι οδοδείκτες ασφαλούς πορείας είναι. Με τον άνεμο να γεμίζει πανιά και έμπνευση και μόνο οικείους και επιλεγμένους ήχους να ντύνουν το υπόλοιπο της εικόνας δε νομίζω ότι μπορώ να ζητήσω κάτι ακόμη προς πλήρωση. Δε νομίζω ότι θέλω ετούτη τη στιγμή κάτι επιπλέον. Χαμογελώ και στέλνω τους ανθρώπους μου στα πόστα τους. Έχουμε μακρύ δρόμο. Μόλις αρχίσαμε ουσιαστικά. Τα πολλά, τα όμορφα, ακόμη μπροστά μας είναι...

Tuesday, July 5, 2011

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ..

"Κατά τ' άλλα, πραγματικά τρώω περγαμόντο για να ξημερώσει και γράφω ποιήματα ώστε να ερωτεύομαι σωστά"...
Οδυσσέας Ελύτης


Μεσημέρι του Ιουλίου και ενώ άλλο κείμενο γκρινιάζει με το στυλό μου, λέξεις απρόσκλητες αλλά και λέξεις ευπρόσδεκτες έρχονται αξιώνοντας παρένθεση στη σκέψη μου.. Πώς να τους το αρνηθώ; Στην αποχώρησή τους αφήνουν στάμπα στο πρόσωπο το χαμόγελό μου..

Thursday, June 30, 2011

Έξω απ' την πλατεία...



Έχει ξεκινήσει να φύγει. Ξαφνικά ακούει μια φωνή: "Έξω απ' την πλατεία". Δεν είναι κάτι που το νοητικό του κέντρο μπορεί να επεξεργαστεί. Είναι παράταιρο σε όσα τα σκουλήκια που τρέφονται με τη φαιά του ουσία είχαν σκεφτεί. "Έξω απ' την πλατεία; Μα κάθε πλατεία είναι δική μου. Κάθε τόπος είναι δικός μου. Η εξάρτυση, η εκπαίδευση, οι εντολές που μου έχουν δοθεί αυτό μου έχουν πει. Για αυτό με έχουν πείσει. Δεν υπάρχει κάτι πάνω από μένα όταν είμαι σε υπηρεσία." Γυρνάει, κοιτάζει, στοχεύει. Ο διεκδικητής του χώρου είναι μόνος, είναι αδύνατος, φοράει γυαλιά, είναι άοπλος. Υπολογισμός: "97% υπέρ μου - 3% υπέρ του".  Βήματα προς τα εκεί. "Μη με βαρέσεις". Η αδυναμία του υποψήφιου θύματος φανερώνεται την κρισιμότερη στιγμή. "100% υπέρ μου - 0% υπέρ του". Το χτύπημα ήταν η ισχύς του ένστολου. Η επιβεβαίωσή της. Η άμεση πτώση του θύματος το παράσημο της σωστής εκπαίδευσης. Χτύπημα στο κεφάλι σε άνθρωπο που σηκώνει τα χέρια ψηλά. Που δεν κάνει την παραμικρή κίνηση επίθεσης. Ούτε καν αντίστασης. Χτύπημα εν ψυχρώ. Όπως θα έκανε κάθε καλός ασφαλίτης του Σαντάμ, κάθε δολοφόνος του Πολ Ποτ, κάθε ναζί Ουστάσι, κάθε αξιωματικός του Φράνκο. Ξέρω το βάρος των χαρακτηρισμών μου, δεν κάνω όμως παραλληλισμό. Τους ταυτίζω. Αν του δινόταν η ευκαιρία, αν οι συγκυρίες τον έφερναν να ζούσε σε άλλη εποχή, σε άλλη χώρα αυτό θα έκανε. Το δείχνει η από εκεί και έπειτα στάση του. Γύρισμα της πλάτης και ατάραχη φυγή. Κι ο άλλος αιμόφυρτος στο έδαφος. Ο άλλος, παρεπιπτόντως, είναι άνθρωπος. Όχι λυσσασμένο κουνάβι. Μπορεί να είναι ένας παλιός συμμαθητής του, ένας γείτονας που συναντιώνται κάθε μέρα στο ασανσέρ. "Τον χτύπησα. Τον διέλυσα. Είμαι δημοκράτης. Είμαι Έλληνας. Το έφαγα το αναρχικό κομμουνιστικό απόβρασμα. Είμαι αστυνομικός στα ματ. Είμαι η Ελλάδα!".... Ουαι! Οι στιγμές που τα αδέρφια σκότωναν τα αδέρφια, που οι τάφοι ήταν μαζικοί, που τα βασανιστήρια ήταν και το μέσον και η δικαιοσύνη δεν βρίσκονται πολύ μακριά μας. Ούτε μακριά στο παρελθόν, ούτε μακριά στο μέλλον...

Monday, June 27, 2011

Machete: ή αλλιώς "συλλέγοντας" σκαλπ!

Είναι μέρες που θες να πάρεις ένα σπαθί και να θερίσεις καθέναν που θα προσπαθήσει να υποτιμήσει τη νοημοσύνη σου, να σε φέρει στο ίδιο ύψος με τη μηδενική τιμή της διάνοιάς του. Ε, ο Machete δεν το σκέφτηκε πολύ. Πήρε αυτό το σπαθί (και μερικά άλλα κοφτερά) κι έφερε τον Ιούλιο (Αλωνάρη) πιο νωρίς. Θέρισε κεφάλια, πόδια, χέρια, εντόσθια... ό,τι πρόχειρο έβρισκε! Κι εγώ για να σπάσω τη μονότονη γκρίνια μου, έγραψα χαρούμενα ακολουθώντας την ταινία σκηνή τη σκηνή.... Εδώ το κείμενο!

Monday, May 30, 2011

Μια σιωπή που με τρομάζει

"Δεν είναι η σιωπή φωνή. Φωνή είναι μόνο η φωνή.."
                                                  (Οδυσσέας Ιωάννου)

Γιατί σιωπούν οι ποιητές; Μέρες τώρα γυρίζει στο μυαλό μου το ερώτημα. Γιατί σε μια τόσο δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα η πένα τους, αλλά κυρίως η φωνή τους πιάνει συρτάρια και κρύβεται; Γιατί σιωπούν οι Λόρκα των ημερών μας; Το ανάστημά τους κι αν είναι μικρό, αυτό δεν το δικαιολογεί. Γιατί τα πόδια μεγαλώνουν απ' της στιγμής την παρουσία κι όχι απ' του δωματίου τα προκάτ στιχάκια. Γιατί σιωπούν αυτοί που θα πρεπε να παρασέρνουν σε επαναστάσεις και αντίσταση; Αυτοί που εύκολα θα μπορούσαν να γεμίσουν πλατείες με μια τους πρόταση; Είναι δυνατόν να υποκατάσταθηκαν απ' το Facebook; Με τρομάζει μια τέτοια στάση του πνεύματος. Γιατί είναι ακριβώς αυτό: στάση. Τέλμα με τα δυο πόδια χωμένα μέσα. Γιατί είναι ακριβώς αυτό: ζων θάνατος. Γράμματα που φυτοζωούν, γλώσσες που αλλάζουν λειτουργία. Γίνονται απλά ανταλλακτήρια λέξεων. Χάνουν το επικοινωνιακό τους νόημα. Κάτι τέτοιες μέρες φοβάμαι. Χίλια βιβλία μας είχαν προετοιμάσει γι' αυτό. Απ' τον Όργουελ στο Χάξλεϋ κι από 'κει στο Φίλιπ Ντικ όλα μιλούσαν για τις μέρες που το μυαλό θα πάψει να συνεργάζεται με την καρδιά, με την ψυχή. Και νόμιζα οι ποιητές θα ήταν πάντα το safe μας σε τέτοιες μελλοντολογικές Κασσάνδρες. Τι γίνεται; Βρίσκουμε τρόπους να ξεφεύγουμε διαρκώς απ' το τέλος της Ιστορίας και αφηρημένοι φτάσαμε στο τέλος της ποίησης; Της ποίησης όχι ως κούφιας τέχνης, όχι ως ποίησης για την ποίηση αλλά ως ποίησης για τη ζωή. Ας ξυπνήσει ένας. Ας ορθώσει ανάστημα ένας. Κυρία Δημουλά;

Monday, May 9, 2011

Ο κλέφτης

"Είσαι ένα όνειρο που μου βγήκε"... Ανοίγω το σάκο μου και κλέβω τις λέξεις σου. Θαυματοποιός σήμερα θα βγω στους δρόμους να χαρίσω απ' αυτές. Μία-μία θα τις περάσω σε πέτα, σε γιακαδάκια, σε μαλλιά. Είσαι ένα όνειρο που μου βγήκε. Μέσα από καπέλα ημίψηλα θα ζωγραφίσω χαμόγελα στους τέλεια κλεισμένους κύκλους γύρω μου. Θα ανοίξω οριοθετημένα με μωβ, με κόκκινο χείλη κάνοντάς τα να δηλώσουν το παράξενο. Θα περάσω μισοφέγγαρα σε μαλλιά χαρίζοντας στα κορίτσια τα παιδικά τους χαμένα στεφανάκια. Είσαι ένα όνειρο που μου βγήκε. Άκου τις μουσικές. Αόρατοι φλαουτίστες με ακολουθούν. Τα όνειρα είναι με υλικά ευδιάλυτα. Πρέπει να σε ηρεμήσω. Να σε πείσω για τη δύναμη ετούτου του μπαλονιού που σου φουσκώνω. Για την ανθεκτικότητά του. Η μουσική θα το κάνει. Και τα βαλσάκια που στήνω στον αέρα. Κι οι καλογυαλισμένες πίστες που φλερτάρουν κάθε σόλα στο χορό της. Είσαι ένα όνειρο που μου βγήκε. Οι θαυματοποιοί το ξέρουν. Τα όνειρα έχουν μικρές πιθανότητες επαλήθευσης. Γι' αυτό και τα προσέχουν τόσο. Για αυτό και τα ακουμπάν έτσι απαλά μέσα στο σάκο τους...

Friday, April 22, 2011

Μεγάλη Πέμπτη βράδυ

 Από σήμερα ο Χριστός παλεύει για την Ανάστασή μας. Κάθε κεράκι μας καίει για τη δύναμή του. Απλά πράγματα. Πάντα κάποιων τη θυσία θα εκμεταλλευόμαστε. Χωρίς αυτό να έχει αρνητικό πρόσημο. Σε κάποιων το παραπάνω θα ελπίζουμε. Αυτό εννοώ... Χαμηλώνουμε τις μουσικές μας, κάνουμε πιο απαλά τα φιλιά μας, προσμένουμε. Έχουμε μεν τα χαμόγελά μας stand by, το γλυκόπικρο ωστόσο τρέχει σαν σάλιο που μας ξέφυγε στην άκρη των χειλιών μας.. Γονατίζοντας Θεέ μου, συμπαραστέκομαι. Και παίρνω φόρα, δύναμη για να είναι πιο μεγάλο το άλμα μου δυο μέρες μετά.

Friday, April 8, 2011

Τα ψηλοτάκουνα που δε φορέθηκαν ποτέ..

Εντάξει, δεν είναι όλα πάντα τόσο σοβαρά. Κάποια απογεύματα που το περπάτημα με τα χέρια στις τσέπες σε φέρνει μπρος σε βιτρίνες εξεζητημένων παπουτσιών, σκας χαμόγελο "τι λέει ρε φίλε" και κάθεσαι να γράψεις κείμενο υπέρ της διάσωσης ήδη εξαφανισμένων πουλιών. Το εξεζητημένο ενυπάρχει σε όλες τις στιγμές της ζωής μας. Πώς αλλιώς άλλωστε; Σκεφτείτε έναν κόσμο με συγκεκριμένο στόχο των γραμμών. Που η άκρη τους θα δείχνει στην από πριν αποφασισμένη κατεύθυνση. Τότε ο Κολόμβος θα έφτανε πάντα στην Ινδία και τα κορίτσια της ομοιοπαθητικής δε θα κατέβαιναν ποτέ τις σκάλες του βιβλιοπωλείου... Γράφοντας για περίεργα γοβάκια (εδώ) ουσιαστικά γελάω με όσα διώχνουν την ανία απ' την τακτοποιημένη ζωή μας.

Friday, April 1, 2011

Ξανά και ξανά στο ίδιο τραγούδι..


Καλά το είπες. Ας μην έχουμε κι οι δυο ματωμένα μάτια. Τόσο κόκκινο είναι αρκετό να βάψει δυο-τρεις θάλασσες και να προκαλέσει πάλι κάποιον Μωυσή..

Monday, March 28, 2011

ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΣΚΑΣΕΙ


Η πόλη δεν είναι οι δρόμοι της και τα κτίριά της, τα αυτοκίνητα και τα πάρκα της. Πόλη είναι οι άνθρωποί της. Κι ακόμη πιο συγκεκριμένα: Πόλη είναι η ψυχή των κατοίκων της. Στα στενά και τις λεωφόρους της, στον αέρα και το τσιμέντο της δεν καθρεφτίζεται άλλο απ' την ψυχή των ανθώπων που εκεί ζουν... Αυτό που γίνεται πάλι στη Θεσσαλονίκη δεν είναι άλλο απ' την εντός μας σήψη, τον μέσα μας μαρασμό. Η βρόμα των σκουπιδιών, οι υπερφορτωμένοι κάδοι, οι σακούλες οι πεταμένες στα πεζοδρόμια φωνάζουν για μια κοινωνία που νοσεί. Που αδυνατεί να φροντίσει για τα στοιχειώδη της αξιοπρεπούς επιβίωσής της. Για την υγιεινή και την αισθητική της. Το να κρατήσουμε τις σακούλες των σκουπιδιών στα μπαλκόνια μας είναι μια κίνηση απλή. Το ότι δεν την κάνουμε δε σημαίνει ότι είμαστε γεννημένοι για τα δύσκολα. Σημαίνει ότι δεν έχει ο εγκέφαλός μας τη νοητική αντίληψη να πράξει ακόμη κι αυτό το ελάχιστο... Κρίμα.

Υγ. Γιατί πάλι δε μαζεύτηκαν τα σκουπίδια είναι άλλο ένα ανέκδοτο ενός λαού προς αποφυγήν παραδείγματος. Αυτή τη φορά δεν έφταιγαν τα χαλασμένα σκουπιδιάρικα αλλά η λόγω... κόπωσης άρνηση των εργαζόμενων στην αποκομιδή να εργαστούν το τριήμερο. Μαλακία των Ιαπώνων που ήταν ξεκούραστοι και δουλεύουν με αντίτιμο τη ζωή τους μέρα-νύχτα στη Φουκουσίμα....

Tuesday, February 22, 2011

ΜΕΡΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ..

Μέρες εξέγερσης είναι αυτές που ο διπλανός σου δε μιλάει στο κινητό αλλά ουρλιάζει ένα σύνθημα. Μέρες εξέγερσης είναι αυτές που τα ραντεβού δε δίνονται στις καφετέριες αλλά στις συνελεύσεις. Μέρες εξέγερσης είναι αυτές που ο πόνος δεν έρχεται απ' το βηχαλάκι της ίωσης αλλά απ' τα γκλοπ, τις πλαστικές και φορές-φορές τις αληθινές σφαίρες. Μέρες εξέγερσης δεν είναι αυτές που σκέφτεσαι τον κρύο καιρό γιατί θα σε αποκλείσει απ' τη δουλειά σου αλλά γιατί θα είσαι όλη τη μέρα έξω, ίσως κι όλη τη νύχτα διεκδικώντας κάτι. Μέρες εξέγερσης είναι αυτές που τα όμορφα κορίτσια δε βάφουν τα νύχια τους για να εμφανιστούν στα club αλλά βάφουν το πρόσωπό τους για να εμφανιστούν στους δρόμους. Εν τέλει, μέρες εξέγερσης είναι αυτές που ο ατομικός ψίθυρος ανδρώνεται σε συλλογική κραυγή...

Saturday, January 8, 2011

ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΠΟΧΡΩΣΗ

"Σκούρο ανοιχτό είναι τα ριγέ σου μάγουλα, τα θυμωμένα σου αυτιά..." *
Σκούρο ανοιχτό είναι ο τονισμός μιας αντίθεσης, η υπερύψωση και φωταγώγησή της. Είναι η πότε διαπόμπευση και πότε αποθέωσή της στη μέση της πλατείας. Είναι το BOLD στη γραμματοσειρά της, ο βήχας στην παρουσία της. Είναι το δάκρυ θλίψης στο φωτεινό κοριτσίστικο πρόσωπο. Τα μαύρα ρούχα που ντύνουν ένα κατάλευκο δέρμα. Είναι η ταχύτητα σκέψης που διακρίνει έναν αργό ποδοσφαιριστή κι η εξωτερική ομορφιά ενός ρηχού χαρακτήρα.

"Σκούρο ανοιχτό είναι το τρέμουλο του μέτρου.."
Σκούρο ανοιχτό είναι καθετί που μπορεί να γκρεμίσει την κούπα με τον καφέ πάνω στους χάρτες μας. Καθετί ικανό να μας κάνει να αλλάξουμε, να λαθέψουμε ή ακόμη-ακόμη να χάσουμε την πορεία μας. Είναι οι αντισυμβατικές αφηγήσεις της ιστορίας, οι κλεφτές ματιές της επιστήμης σε κόσμους περισσότερων διαστάσεων. Είναι μουσικές που μας έστειλαν στην ψυχανάλυση και ποιήματα που μας έπεισαν ότι δε γίνεται να έχουν γραφτεί. Είναι τα κεριά που έκαιγαν μέρες χωρίς να λιώνουν κι η ίδια σκνίπα που σε κάθε κλείσιμο των ματιών μας στη φλόγα τους αυτοκτονούσε και σε κάθε άνοιγμά τους ξαναπετούσε γύρω της.

"Σκούρο ανοιχτό είναι τα χαλασμένα φερμουάρ όλου του κόσμου.."
Σκούρο ανοιχτό είναι ό,τι σε ξενίζει, ό,τι βρίσκεται άταιρα στην εικόνα σου. Είναι το στυφό κυδώνι που μούδιασε το στόμα σου, η μυρωδιά κλεισούρας στο δωμάτιο που είχες δυο μήνες να ανοίξεις. Είναι ένα ροζ t-shirt με ένα κόκκινο παντελόνι που φόραγε σήμερα η γειτόνισσά σου. Είναι το κιτς στη σύνθεση, το μπαρόκ εκεί που όφειλε να είναι μίνιμαλ. Είναι καθετί που εξέχει της προσμονής, που κρατά πινακίδα "ΑΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟ". Κάθε φτάρνισμα σε ησυχία προσευχής, κάθε αθώο φλερτ στον επαγγελματισμό του one night stand...

Εν τέλει, σκούρο ανοιχτό είναι η αρμύρα που το αλάτι της κλείνει μεν τις αρτηρίες μου, αποτελεί ωστόσο την εμπροσθοφυλακή μου σε όλα τα -μέχρι ξενερώματος- άχρωμα του καθεμέρα που τείνουν να με κάνουν υποτασσικό.


*Ράδιο Σκούρο Ανοιχτό είναι ο -εξαιρετικός- καινούριος δίσκος του Ευγένιου Δερμιτάσογλου. Τα ροζ πλάγια γράμματα στο κείμενο είναι στίχοι που υπάρχουν στο cd.

Monday, January 3, 2011

ΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΛΟΔΙΚΟ ΜΟΥ



Θεσσαλονίκη 3/Ι/2011

Τόσα χρόνια, τόσες ζωές με ρωτάς για τα κόκκινα μάτια μου. "Τα έτριψες; Σε πονάν; Μπήκε κάτι μέσα; Ξενύχτησες; Έχεις πιει;" Τόσους αιώνες δεν πέρασε ποτέ απ' το μυαλό σου τούτο το ξεστράτισμα της συνήθειας να είναι το φυσιολογικό μου; Τούτες οι λάβας αυλακιές να είναι η εκ γενετής στάμπα μου;.. Δεν κοιτάζω ματωμένα. Δεν χαίνουν κόκκινο. Είναι απλά μεμβράνη έτσι ζωγραφισμένη, ταπετσαρία έτσι σχεδιασμένη. Ξέρω, αυτή η εικόνα μου κολλάει τον απέναντι, ντοπάρει με "μήπως" το μυαλό του.. Κι εσένα όμως; Είσαι το ίδιο με όλους τους άλλους; Όχι, λέω εγώ. Άσε λοιπόν τις ερωτήσεις. "Άγγιξέ με και μην απορείς που έχω αιμάτινο βλέμμα"...
Create your own banner at mybannermaker.com!