ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ..

Σαν σήμερα ο Παύλος σήκωσε μαύρη σημαία, πήρε έμπειρο καπετάνιο στη βάρκα και κίνησε ταξίδι. Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο άκουγα ένα τραγούδι του κι έγραφα στο fridge για αισθήματα κι επίγευση, για επιταγές και απαιτήσεις... 

“Stay, cause I need you to
help me to find my way
Stay, in the middle of
the night I ‘m so afraid…”

Μη φεύγεις. Τι άλλο πρέπει να κάνω για να σε κρατήσω; Πόσα ακόμη deadlines να βάλω στην αξιοπρέπειά μου; Μείνε. Δες τα χέρια μου πώς τρέμουν. Τ’ άγγιξες λίγο πριν. Αν κρατούσα μολύβι για να γράψω, η μύτη του θα ήταν η ακίδα καρδιογράφου σε εξέταση εφήβου. Αν κρατούσα μολύβι για να βαφτώ, η μύτη του θα ήταν η αιτία του μόνιμου σκοταδιού μου από εκεί κι έπειτα. Κοίτα με στα μάτια! Δυο μαύρες τρύπες. Της πυκνότητας του εσωτερικού τους κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Εσύ πώς το κάνεις; Σε ποιας αλλόκοσμης φυσικής τους νόμους υπόκειται η ύπαρξή σου; Γιατί κάθε βράδυ μου λες καληνύχτα και φεύγεις; Μείνε. Όλη μου η μέρα... (η συνέχεια εδώ!)