ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΕΚΕΙ..

Θεσσαλονίκη 7/ΧΙ/2008

Κάτι φορές βρίζω που οι 1-2 φίλοι που έχω δεν είναι εδώ (ή εγώ εκεί). Βρίζω που η απόσταση με την παρουσία έχουν μια σχέση μηδενικού αθροίσματος.. Η αναστροφή της διάθεσής μου είναι απίστευτα εύκολη. Οι ρουφήχτρες στο ποτάμι δεν είναι χαρτογραφημένες, ούτε προβλέψιμες. Σε κάθε στροφή, σε κάθε βράχο μπορεί να περιμένει μία. Με παίρνει πριν καλά-καλά πω «ουπς» και με πηγαίνει στον πάτο. Και τότε ψάχνω. Ψάχνω σωσίβια. Ψάχνω ένα μπρούσκο Δαμασκηνό, μια μπύρα αργά το απόγευμα στο Κάθισμα, μια βόλτα στο χιόνι, πέντε-έξι τραγούδια που κρατάν κοσά, ένα «θα νικήσουμε, έτσι κι αλλιώς θα νικήσουμε»… Και τότε χάνω, γιατί κανείς τους δεν είναι παρών. Γιατί η ανάγκη δεν μπορεί να προκαθοριστεί για μια συγκεκριμένη συνάντηση. Χάνω και μένω στον πάτο. Δεν πνίγομαι γιατί τους έχω. Αλλά δεν ανεβαίνω και στην επιφάνεια γιατί δεν τους έχω εδώ.