Όλα τα βιβλία (1)


ΜΠΕΝΙΤΟ ΣΕΡΕΝΟ (ΧΕΡΜΑΝ ΜΕΛΒΙΛ): Μ’αρέσουν οι ιστορίες της θάλασσας. Έστω κι αν η μεγαλειότητά της είναι σε δέυτερο πλάνο: Ως υφάντρα του ιστού κι όχι ως έντομο που πετάει γύρω του. Ως φουρτούνα που προηγήθηκε του βιβλίου κι όχι ως σουέλ που παίρνει τα μυαλά του καπετάνιου. Έτσι ή αλλιώς όμως δίνει τίίτλο στην ιστορία, τη βάζει σε κατηγορία, ρίχνει αλάτι στις γραμμές της κι εν τέλει σφραγίζει το κείμενο. Βρίσκοντάς του λιμάνι ή βουλιάζοντάς το.
ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ (ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ): Δεν είναι ελκυστική η γραφή του Σωτηρακόκουλου. Η μνήμη του και η ικανότητά του να επαναφέρει στιγμές είναι το ατού του. Το έγκαιρο της λεκτικής προσθήκης του... Εδώ μέσα έχει ένα σωρό τέτοιες στιγμές. Κι όλες τους ιδιαίτερες. Απ' τον τραυματία Τζίμι Ρέντναπ το βράδυ του τελικού της Κωνσταντινούπολης ως την ομάδα του Ζαΐρ στο Μουντιάλ του 1974 κι απ' τις κοσμικές συμπτώσεις ενός ματς του τρίτου γύρου του αγγλικού Κυπέλλου τη δεκαετία του '60 ως την ενωμένη Ισπανία του Euro 2008!
ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ (JOSHUA PIVEN & DAVID BORGENICHT) : Ας πούμε ότι ήταν ένα δώρο μεταξύ αστείου και σοβαρού. Ας πούμε ότι στη θέα κεφαλαίων όπως "πώς να γλιτώσετε από δάγκωμα κροκοδείλου" ή "πώς να ξεγεννήσετε μια έγκυο μέσα σε ένα ταξί" το αστείο έβαλε τις μάρκες του με βεβαιότητα στο τραπέζι. Κι όμως, είναι ένα εξαιρετικό και τρομερά χρήσιμο βιβλίο. Σε τρεις-τέσσερις σελίδες για κάθε του θέμα σου έχει δώσει τα βασικά που πρέπει να γνωρίζεις για αυτά. Και σε προειδοποιεί: δεν στηρίζεις πάνω του τη σωτηρία σου, αλλά αν δεν υπάρχει κάποια άλλη βοήθεια εκεί κοντά, τότε ναι, θα είναι το καλύτερό σου εργαλείο... Όσο για τους συγγραφείς του, άνθρωποι της περιπέτειας, έχουν βρεθεί πολλές φορές στις καταστάσεις που περιγράφουν και για να τις περιγράφουν, έχουν επιβιώσει κιόλας!
ΛΗΣΤΕΣ (ΕΡΙΚ ΧΟΜΠΣΜΠΑΟΥΜ): Ο κορυφαίος ιστορικός καταπιάνεται με τους ληστές στην πρόσφατη και σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας. Βλέπει τη θέση τους στις κοινωνίες που δρούσαν, τη σχέση τους με τις αγροτικές κοινότητες, το ρόλο τους στα πολιτικά δρώμενα των χωρών στις οποίες ζούσαν. Ίσως υπερκτιμάει κάποιους απ' αυτούς και κάποια απ' τα πεπραγμένα τους, γι' αυτό στην τελευταία του έκδοση με ένα υστερόγραφο προσπαθεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και στο σωστό τους ύψος, ευχαριστώντας ουσιαστικά τους επικριτές των πρώτων εκδόσεων.... Δεν είναι ελκυστικό όσο άλλα βιβλία του, ωστόσο το ότι δεν με πείθει (δεν το προσπαθεί καν) πως δεν πιστεύει στο μύθο του Ρομπέν των Δασών, μου δείχνει ότι ακόμη κι εδώ μέσα δίνει θέση πλάι-πλάι στον επιστήμονα και τον ονειροπόλο, ακόμη κι εδώ καίει η φλόγα μιας από τις κορυφαίες ιστορικές πένες που ανέδειξαν τα γράμματα.
ΟΙ ΗΛΙΚΙΕΣ ΤΗΣ ΛΟΥΛΟΥ (ALMUDENA GRANDES): Το σεξ είναι ένστικτο. Η Λουλού το βιώνει αυτό. Το ψάχνει πολύ και το κάνει με όλους. Το καλό σεξ μας καθορίζει. Οι οργασμοί του είναι το αστέρι στην κορυφή των δέντρων μας, το θαυμαστικό δίπλα απ' τον προσδιορισμό μας: πολιτισμένος! Το καλό σεξ με αυτόν που είμαστε ερωτευμένοι είναι ο στόχος, το κυνήγι, ο λόγος να φτιάξουμε θρησκεία, να πιστέψουμε σε κάτι, σε κάποιον. Αυτό έγινε με τη Λουλούκαι τον Πάμπλο!
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠ' ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ (ΕΡΙΧ ΦΟΝ ΝΤΑΝΙΚΕΝ): Χμ... Για το συγκεκριμένο βιβλίο μπορούν να γίνουν δυο κριτικές. Εξαρτάται πώς θα το κοιτάξεις, πώς θα το διαβάσεις εννοώ. Σαν ένα κείμενο ενός πρώιμου Λιακόπουλου ή σαν τα ερωτήματα κάποιου που σε όλο το βιβλίο αναγνωρίζει πόσο εξωπραγματικά ακούγονται όλα όσα λέει κι απλά ζητάει έρευνα ανοιχτόμυαλη πάνω τους; Εγώ (προφανώς) το διαβάζω απ' την από εδώ πλευρά του ποταμού. Και σηκώνω το φρύδι σε παρατηρήσεις του λέγοντας πόσο αφελής είναι, και σηκώνω τους ώμους σε άλλες σκεφτόμενος πόσο λίγα ξέρουμε για τον κόσμο μας και πόσο εύκολα κάνουμε "κανόνα" τις εικασίες μας... Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό για τον 21ο αιώνα, αντιεπιστημονικά ζούμε. Κι είναι τεράστια η ευθύνη των επιστημόνων σε αυτό...
ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ (ΑΡΤΟΥΡΟ ΠΕΡΕΘ ΡΕΒΕΡΤΕ): Οι ιστορίες του Λοχαγού Αλατρίστεσυνεχίζονται σε μια Ισπανία που τα κουμάντα τα κάνουν η Ιερά Εξέταση, ο Βασιλιάς και οι καλοακονισμένες λάμες. Μέσα απ' τα μάτια του νεαρού Ίνιγο Βαλβόα βλέπουμε το λοχαγό να ρισκάρει ακόμη μια φορά τη ζωή του, ετούτην όχι στο μέτωπο του πολέμου, όχι στα στενά σοκάκια τηςΜαδρίτης αλλά πάνω σε ένα πλοίο παραφορτωμένο με χρυσάφι... Πάλι ο Ρεβέρτε βρίσκει τον τρόπο να ακούμε, σαν στο διπλανό δωμάτιο, τις λάμες που χτυπιούνται..
ΤΟ ΗΜΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΣΤΡΙΓΓΛΑΣ (ΟΥΛΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ, μτφ. Β. Ρώτας-Β. Δαμιανάκου) : Ξέρω ότι οι μεταφράσεις του Μπελλιέ ή του Χειμωνά πάνω στον Σαίξπηρ μου φέρνουν το έργο πιο κοντά στο τώρα, στην εποχή μου, μου το κάνουν πιο κατανοητό και... λιγότερο φτιαχτό. Ο Ρώτας ωστόσο με το λαϊκό και ποιητικό του τρόπο με πηγαίνει στην εποχή του Σαίξπηρ. Με βάζει δίπλα στους ήρωες του τότε και όσο και να με ξενίζει, αυτό ακριβώς μ' αρέσει.
Ο ΜΑΓΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ (ΟΥΡΣΟΥΛΑ ΛΕ ΓΚΕΝ): Στη Γαιοθάλασσα, ένα νησιωτικό κόσμο, η μαγεία είναι αδιαχώριστη απ' την πραγματικότητα. Ο Γκεντ από μικρός φαίνεται ότι κουβαλάει μέσα του τόση δύναμη όση κανείς θνητός δεν το κάνει. Μια μέρα θα γίνει ο αρχιμάγιστρος. Ως τότε όμως δράκοι και αλλόκοσμες σκιές θα τον κυνηγάν και θα τον στοιχειώνουν. Ξεκίνησα το ταξίδι μαζί του και είμαι χαρούμενος που διάλεξα σωστά..
ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΟΥ ΑΤΟΥΑΝ (ΟΥΡΣΟΥΛΑ ΛΕ ΓΚΕΝ): Ο Γκεντ συνεχίζει το ταξίδι του στη Γαιοθάλασσα. Αυτή τη φορά βρίσκεται στη χώρα των Καργκάδων, μέσα στους τάφους των Θεών του Σκότους. Ένα μενταγιόν που πρέπει να ενωθεί, μια ιέρεια που θα σπάσει κάθε δεσμό με τη συντήρηση και την προκατάληψη, ένας έρωτας που αχνοφαίνεται, η δύναμη της μαγείας που πάλι θα λάμψει. Αυτά περνάν απ' την πένα της Λε Γκεν σε ετούτο τον τόμο κι όπως πάντα με τον πιο ελκυστικό τρόπο

Η ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΝΗ ΑΚΤΗ (ΟΥΡΣΟΥΛΑ ΛΕ ΓΚΕΝ): Στο τρίτο βιβλίου του Έπους της Γαιοθάλασσας η Λε Γκεν στέλνει τον αρχιμάγιστρο Γκεντ μαζί με το νεαρό Άρρεν στην πιο μακρινή ακτή, στη Σέλιντορ κι από 'κει στον κάτω κόσμο. Στόχος τους είναι να σταματήσουν τη διάλυση του κόσμου, την κυριαρχία του θανάτου επί των πάντων, την υποταγή όλων σ' αυτόν που προσφέρει την αιώνια ζωή. Η Λε Γκεν εδώ κρούει καμπανάκια, ουρλιάζει σε όλους για να την ακούσουμε, προσπαθεί να διαλύσει ψευδαισθήσεις αιωνιότητας, μας τονίζει το σημαντικό του να ζούμε τη ζωή μας, το τώρα.. Με μελάνι τη μαγεία και το αρχοντικό πέταγμα των δράκων κάνει ένα βιβλίο που φωταγωγεί το όμορφο των καθημερινών στιγμών και το αξεπέραστο του φυσικού κόσμου..

ΔΥΤΙΚΑ (ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΣ): Ποίηση το παρουσιάζει ο συγγραφέας και ο εκδότης του. Ένας θεός να την κάνει λέω εγώ. Άλλο τρόπο για να γίνει δεν έχει. Άθλια κείμενα που παραπέμπουν σε μιαν άλλη εποχή. Τότε που ο μόνος γραμματιζούμενος του χωριού έγραφε για να τονώσει το ηθικό των συγχωριανών του και να τον βάλουν να απαγγείλει στην εθνική γιορτή. Βάι-βάι...

ΤΟ ΣΕΞ ΚΑΙ Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΟΥ ΤΗΓΑΝΗΤΟΥ ΨΑΡΙΟΥ (EMMANUEL PIERRAT): Το ψάρι ως εμπορεύσιμο είδος, το σεξ επίσης. Το χάσιμο της ουσίας του ενός και του άλλου στη διαδρομή τους απ' το βυθό της θάλασσας, της σκέψης ως το πιάτο και το κρεβάτι. Οι δίδυμες αδελφές Φροσσέκ, η Γκαέλ και η Γκουεναέλ, είναι οι διαμεσολαβήτριες των αποτυχημένων ηδονών: γευστικών και σεξουαλικών! Απαίσιο βιβλίο. Βαρετό.
ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΜΠΥΛΗ (ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ) : "Έμπαινε απ' τις πατούσες μου το χαλί και μου έφερνε μια ξινίλα στο λαιμό..." Το βιβλίο που έχει μια τέτοια φράση μέσα, που ο συγγραφέας του έχει την ικανότητα να κάνει αίμα και αναγούλα τις λέξεις και να τις στέλνει συστημένα στη διαδρομή "χαλί-λαιμός", θα έπρεπε να είναι ένα ωραίο βιβλίο. Ε, δεν είναι. Ή τουλάχιστον δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα ανάγνωσμα για μερικά απογεύματα Δευτέρας που βαριέσαι και θες να δεις ότι υπάρχουν και χειρότερα. Ότι κάποιων οι ήρωες ζουν έτσι όλη τους τη ζωή, ότι ανάμεσα στο αλκοόλ και την αναζήτηση μερικών ευρώ για να μείνουν λίγες ακόμη μέρες σε ένα κάμπινγκ, υπάρχουν ψήγματα έρωτα και εσωτερικών φιλοσοφικών διαδρομών. Ψήγματα όμως. Και μ' αυτά ούτε να ζεις αξίζει, ούτε να γράφεις... Τα κείμενα "πίνω-γαμάω-τη βγάζω τζάμπα" μας έχουν αφήσει χρόνους...

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ; (ΝΙΚΟΣ ΖΟΥΔΙΑΡΗΣ): Ο γνωστός μουσικός συνοδεύει το ομώνυμο cd με ένα βιβλιαράκι 50 περίπου σελίδων. Και κάνει ένα ταξίδι νότια, αφήνοντας πίσω του την Κρήτη, πηγαίνοντας προς την Αίγυπτο, περνώντας τη διώρυγα, έχοντας στα δεξιά του εκτάσεις ερήμου.. Όμορφο κείμενο, λέξεις που ψάχνουν τον καλό λόγο που γράφτηκαν, η θάλασσα παντού, η νύχτα παντού, κι ένα κορίτσι που έρχεται απ' το πουθενά φτιάχνει μια εμπειρία υπερβατική που θα εξαϋλωθεί στο τέλος... Η πίκρα που μένει είναι για την ιστορία όχι για την απόπειρα συγγραφής..

BORORO (ΛΕΝΟΣ ΧΡΗΣΤΙΔΗΣ): Πολύ πριν τα Χαστουκόψαρα και το Λοστρέ, ο Λένος Χρηστίδης δοκίμαζε το χιούμορ του στη σκέψη "ως πού θα έφτανα για ένα φίλο;".. Έφτασε αρκετά μακριά. Προϊδέαζε ότι θα γίνει ένα καλός, ξεχωριστός Έλληνας συγγραφέας. Με αρκετές υπερβολές είναι η αλήθεια, με ιστορία που κάποια στιγμή σταματάει στο πλατύσκαλο και ξεχνάει ότι πρέπει να ανέβει ως την κορυφή της σκάλας, αλλά μάλλον δεν έχει τόση σημασία. Ο Χρηστίδης περνάει καλά όταν γράφει. Κι αυτό προσπαθεί να περάσει και στον αναγνώστη. Ως ένα σημείο το καταφέρνει..

ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ (ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ): Ο Ελύτης στον κόσμο μου είναι ο αρχιτέκτονας. Αυτός σχεδιάζει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια του κτίσματος του λόγου... Ε, στον κόσμο μου ετούτο το βιβλίο του δε θα κυκλοφορούσε. Γιατί βγήκε όπως-όπως. Με εράνισμα σκέψεών του, ανέκδοτων μεν αλλά όχι απαραίτητα προς έκδοση δε. Όχι πως εδώ δεν μπορείς να ανακαλύψεις τον ξεχωριστό ποιητή αλλά να ρε παιδί μου, εδώ σηκώνεις κάθε πέτρα για να τον βρεις. Ψάχνεις κι αγκομαχάς για να τον ξετρυπώσεις. Δεν είναι αυτός η παραλία και η θάλασσα και ο χώρος ολόκληρος...

ΤΑ ΣΑΚΙΑ (ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ): Εσύ το σακί σου με τι το γεμίζεις; Μόνο με χάχανα κι ακίνδυνες κουβεντούλες επιφανειακών σχέσεων; Ο Λίνος και η Βιβή, οι ήρωες του βιβλίου της Καρυστιάνη, έχουν τα σακιά τους γεμάτα πόνους και ουρλιαχτά. Βιασμούς, δολοφονίες, οικογενειακές τραγωδίες κι ορφάνιες. Κι όμως δεν εγκαταλείπουν. Επιλέγουν τις ανηφόρες τους και -κουρασμένοι ή όχι- στοχεύουν, παρ' όλο το βάρος που κουβαλάν, στην κορυφή. Στη λύτρωση δηλαδή. Στη μια κουβέντα παραπάνω, στη μια λέξη προσέγγισης (για πρώτη φορά) που θα πουν μάνα και γιος.

ΓΥΡΙΣΤΕ ΤΟ ΓΑΛΑΞΙΑ ΜΕ ΩΤΟΣΤΟΠ (ΝΤΑΓΚΛΑΣ ΑΝΤΑΜΣ): Εντάξει, μάλλον είναι το πιο αστείο βιβλίο του κόσμου. Είναι ένα καλό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τη δήθεν σοβαρότητα. Κι η εν τέλει χαρτογράφηση του στήθους της με μολύβι. Είναι μια ιστορία δίχως ειρμό που όμως κάπου θέλει να πάει. Κι εν τέλει πάει. Είναι η ατάκα που όλοι θα θέλαμε να πούμε για να κάνουμε την αίθουσα να πέσει ξερή απ' τα γέλια. Εμείς δεν τη βρίσκουμε αλλά ο Άνταμς σίγουρα το κάνει…

ΜΟΥ ΣΕΡΒΙΡΕΤΕ ΕΝΑ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ; (ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ): Πέρα απ' τον συγκινητικό πρόλογο φτύσιμο στο πρόσωπο κάθε γυναίκας που είτε έστησε είτε ανέχτηκε όρους ζωής που την θέτουν δεύτερο φύλο, το βιβλίο έχει τρία διηγήματα, ίσως τα καλύτερα της συγγραφέως. Ζωντανές λέξεις, οικίες εικόνες επαρχίας ή αστικού ψευτοπλούτου που θέτουν τις γυναίκες προ των ευθυνών τους. Τους άντρες; Προ της ξεφτίλας τους. Όπως λέει κι η ίδια η Ζωγράφου: "Είναι το πιο αντιφεμινιστικό βιβλίο που έγραψα, αλλά και το πιο υπέρ των γυναικών!"

No comments:

Create your own banner at mybannermaker.com!