Monday, April 27, 2009

ΟΧΙ ΛΕΝΑ...

Θεσσαλονίκη 24/IV/2009


«Είχε δίκιο ο Ταχτσής που έλεγε, αν έχεις ζωή, δε χρειάζεται να γράφεις; Και τι πρέπει να θυσιάσεις απ’ τη λεγόμενη ζωή για να δώσεις ζωή στα αλλόκοτα πλάσματα που εγκυμονεί το κεφάλι σου;»
Λένα Διβάνη, Περιοδικό Δέκατα, Φθινόπωρο 2007

Λένα, τίποτα δεν πρέπει να θυσιάσεις. Δε ζητάει στήσιμο βωμού η γραφή. Δε σε χρίζει Αβραάμ ζητώντας σου να οδηγήσεις τη ζωή σου, τις ώρες σου, την ευτυχία και τις λύπες σου, Ισαάκ στη σφαγή. Τα αλλόκοτα πλάσματα που λες, οι κόσμοι πέρα απ’ την Ελόρια και δώθε απ’ τη γειτονιά μας, οι πληθυντικές σχέσεις και τα αντικείμενα ενικού αριθμού, ενυπάρχουν ζώντας μέσα μας. Δεν έχουν ανάγκη κανένα φύσημα στο χωμάτινο στόμα τους για να ξεκινήσουν να ανασαίνουν. Δε θυσιάζεις γράφοντας. Δεν τρως χρόνο απ’ τη ζωή σου. Και νομίζω κι ο Ταχτσής δεν έχει δίκιο. Ας μην λογαριάζουμε τα πάντα με το κόστος ευκαιρίας. Ας μη μετράμε, ας μη ζυγίζουμε κάθε λέξη που γράφουμε με τα σινεμά που δεν πήγαμε, τα φαγητά που δε δοκιμάσαμε, τα κρεβάτια που δεν ξεστρώσαμε. Ζούμε και γι’ αυτό γράφουμε. Ζούμε και αυτό γράφουμε…

Thursday, April 23, 2009

ΓΑΜΟΣ

Θεσσαλονίκη 15/IV/2009


Λοιπόν, γιατί δεν είμαι ενάντια στο γάμο. Γιατί εν μέρει ο έρωτας είναι κτήση. Κι αυτή όπως κάθε κτήση ζητάει την επικύρωσή της. Τα σύνορά της, την περιφρούρησή της, οτιδήποτε θα της δίνει πρόσωπο εγκυρότητας. Καθετί που θα λειτουργήσει αποτρεπτικά σε οποιονδήποτε θελήσει να εγείρει αξιώσεις πάνω της. Για τους ερωτευμένους ο γάμος, ή όπως αλλιώς λεγόταν μέσα στους αιώνες της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια κορυφαία ερωτική πράξη. Από ένα σμίξιμο ενώπιον όλων. Από την ανεξίτηλη καταγραφή του.

Wednesday, April 15, 2009

ΜΕ ΘΛΙΨΗ ΣΤΡΩΜΕΝΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ


"Περίλυπος εστίν η ψυχή μου εως θανάτου"...

Υγ. Αναστάσιμες οι ευχές μου. Και σε Πάσχα-πέρασμα προσβλέπουν.. Φεύγω για το νήσί.

Monday, April 13, 2009

ΟΙ ΓΙΑΛΟΜ

Θεσσαλονίκη 6/IV/2009


«Είμαστε καλοί συνέταιροι στο γάμο μας.» Το διάβασα στη συνέντευξη των Γιάλομ στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Και στην αρχή σκέφτηκα ότι ίσως να το εννοούν κάπως αλλιώς, να μην τονίζουν τη λέξη συνέταιροι. Αμέσως όμως αρνήθηκα να τους δώσω χάρη. Δε χρησιμοποιείς τη λέξη συνέταιρος γι’ αυτόν που κλαις μαζί του, κοιμάσαι μαζί του, γαμιέσαι μαζί του. Δεν υπάρχει συνεργασία, αμοιβαιότητα, σύνεση στο ζευγάρι. Στο ερωτευμένο ζευγάρι. Μόνο πόλεμος. Μάχη, δαγκώματα, σφαξίματα, νίκη. Επικράτηση, ερωτική πάντα, του ενός απ’ τους δύο. Δεν είναι νερόβραστη ισοπαλία ο δυαδικός πόθος. Είναι ταυτόχρονα θρίαμβος και πανωλεθρία. Είναι ακραία αισθήματα, ζενίθ κα ναδίρ. Αν πρόκειται να συνεταιρισθείς κάνε επιχείρηση. Στήσε μαγαζάκι στην πλατεία και φτιάχνε καφεδάκια. Το πρωί αυτή, το απόγευμα εσύ. Μετά όμως πάρτε διαφορετικούς δρόμους. Μη γυρίσετε στο ίδιο κρεβάτι! Τα αντρόγυνα σε κοινό στρώμα δεν είναι ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί. Είναι ερωτικά τέρατα, ακόλουθοι διαφορετικών Θεών. Τρώγονται μεταξύ τους με αφορμή την ηδονή. Με αιτία την επικράτηση.

Friday, April 10, 2009

ΤΑ ΚΑΤΣΑΡΩΜΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ

Θεσσαλονίκη 4/IV/2009


Έχω εσένα κι αυτό είναι αρκετό για να μην αφεθώ. Να μη συνεχίσω να βουλιάζω. Είσαι εδώ κι ετούτο είναι αιτία για όλβιες μέρες κι όχι γι’ αυτή τη νοσηρή απάθεια που καλλιεργώ τόσο καιρό. Ναι, είμαι σε δύσκολη στροφή. Το ξέρουμε. Τι μ’ αυτό όμως? Αφήνω το τιμόνι και προσεύχομαι να με κρατήσουν στο δρόμο οι προστατευτικές μπάρες? Δε μου το επιτρέπει, αν μη τι άλλο, η αυτοπεποίθηση που μ’ έχεις γεμίσει. Απ’ τον πιο άσχημο της πόλης μ’ έχεις ανεβάσει στο κουκλί σου. Απ’ τον άσημο με την κακιά πένα μου ‘χεις δώσει όνομα και ταλέντο. Γι’ αυτό λοιπόν, δυνατά πόδια και βλέμμα καθαρό, ευθεία μπροστά και μακριά. Όχι τίποτ’ άλλο: να φύγουν εκείνα τα κατσαρωμένα ερωτηματικά απ’ την ουρά των “venceremos” μας!

Saturday, April 4, 2009

ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ


Θωρηκτό Ποτέμκιν

Ποιος είπε πως η σιωπή δεν είναι εύγλωττη? Πως μόνο η ομιλία, η χροιά της φωνής βγάζει συναίσθημα? Συγκλονιστική ταινία του βωβού κινηματογράφου. Η ανταρσία στο Θωρηκτό Ποτέμκιν με αφορφή μια σούπα, με αιτία την αναλγησία του Τσάρου και τα γεγονότα στην Αγία Πετρούπολη το 1905, στέκεται αιτία να ξεσηκωθεί όλος ο στόλος. Να σταθεί στο πλάι τους όλη η Οδησσός. Ο τσάρος στέλνει τους Κοζάκους να χτυπήσουν στο ψαχνό. Η σκηνή στη σκάλα με το μωρό, ο τυφλός θάνατος εκατοντάδων άοπλων πολιτών, ενσαρκώνει με τον καλύτερο τρόπο τη διαχρονική ωμή βία των εξουσιών... Απίστευτη σκηνοθεσία, άφταστη μουσική.
Create your own banner at mybannermaker.com!