Θεσσαλονίκη 4/IV/2009
Έχω εσένα κι αυτό είναι αρκετό για να μην αφεθώ. Να μη συνεχίσω να βουλιάζω. Είσαι εδώ κι ετούτο είναι αιτία για όλβιες μέρες κι όχι γι’ αυτή τη νοσηρή απάθεια που καλλιεργώ τόσο καιρό. Ναι, είμαι σε δύσκολη στροφή. Το ξέρουμε. Τι μ’ αυτό όμως? Αφήνω το τιμόνι και προσεύχομαι να με κρατήσουν στο δρόμο οι προστατευτικές μπάρες? Δε μου το επιτρέπει, αν μη τι άλλο, η αυτοπεποίθηση που μ’ έχεις γεμίσει. Απ’ τον πιο άσχημο της πόλης μ’ έχεις ανεβάσει στο κουκλί σου. Απ’ τον άσημο με την κακιά πένα μου ‘χεις δώσει όνομα και ταλέντο. Γι’ αυτό λοιπόν, δυνατά πόδια και βλέμμα καθαρό, ευθεία μπροστά και μακριά. Όχι τίποτ’ άλλο: να φύγουν εκείνα τα κατσαρωμένα ερωτηματικά απ’ την ουρά των “venceremos” μας!
No comments:
Post a Comment