Friday, September 24, 2010

PEANUTS



Όσο δίνουμε ορισμούς στην αγάπη θα βρίσκουμε κι άλλους. Οπότε αφήνουμε στην άκρη όμορφες λεξούλες και βαρύγδουπα νοήματα, τσιτάτα και love for ever χαραγμένα σε παγκάκια κι αρκούμαστε σε σχόλια του περιθωρίου, σε τσακίσματα σελίδων και κάτι "να μην ξεχάσω" post-it κολλημένα στο ψυγείο. Ο Staples έκανε πάλι το θαύμα του. Έκανε ξανά νότες να ερωτευτούν, να δέσουν μεταξύ τους με τέτοιο τρόπο που μόνο δυο άτομα παθιασμένα δένουν στο σεξ. Έφτιαξε λέξεις και τις έβαλε σε τέτοια σειρά που θυμίζουν ψίθυρους στ' αυτί πριν το φιλί, πριν το δάγκωμα.. Συγκλονιστική κατάθεση στο κεφάλαιο αγάπη απ' τους καινούριους Tindersticks! Σίγουρα, θα 'ρχομαι και θα ξανάρχομαι σ' αυτό το τραγούδι..

Sunday, September 5, 2010

ΤΟΥ ΔΕΚΑΝΕΑ


Για τους αποχωρισμούς και τη γεύση πικραμύγδαλου που τους συνοδεύουν έχω ξαναγράψει. Δε θα επανέλθω στα ίδια. Ως άνθρωπος (πρόβατο) που λακανικά (καλώς ή κακώς) πορεύομαι στη ζωή μου, τρεφόμενος κι εν τέλει ζώντας απ'την απώλεια και τη θλίψη που οι μνήμες της παρέλκουν, ξέρω ότι κανείς και τίποτα πραγματικά δε φεύγει. Όλοι είναι και μένουν εδώ. Είτε ως σκέψη, είτε ως αγαπημένα αντικείμενα, είτε ως ιστορίες, είτε ως όνειρα.. Έχοντας μάλιστα κι αυτή την αλαφροΐσκιωτη πίστη στη μετά θάνατον ζωή, ίσως σε κάποιο fiction πέρασμά μας σε άλλη διάσταση, δε λυπάμαι, με την αποδεκτή έννοια του όρου, για το θάνατο κάποιου. Είτε πρόκειται για γνωστό κι αγαπημένο είτε για άγνωστο κι αδιάφορο. Αυτά όμως σε γενικές γραμμές. Σε σχέδια αφηρημένα μιας συγκεκριμένης βιοθεωρείας... Απλά, ετούτος ο αποχωρισμός ήταν λίγο διαφορετικός. Ετούτος πόνεσε σε όσους τύπους λογικής κι αν έβαλα τα νούμερά του. Πόνεσε χαρακιά στα πλευρά μου γιατί νόμιζα πως είχαμε ακόμη καιρό. Πόνεσε σκίσιμο στο δέρμα από σελίδα βιβλίου γιατί νόμιζα πως ο "εξ ανδραγαθείας δεκανέας" θα άντεχε λίγο ακόμη. Πόνεσε γιατί αυτός ο παππούς μου ανήκε στους 2-3 ανθρώπους που αγάπησα περισσότερο ως τώρα στη ζωή μου..
Create your own banner at mybannermaker.com!