Monday, August 30, 2010

ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ...


Πες πως έχεις δίκιο. Πως το ανθώπινο μυαλό μπορεί να δεχτεί, να χωρέσει τα πάντα. Αποθήκη απίστευτου μεγέθους, στρατιωτικό σιλό παγερών κοντέινερ πληροφοριών. Το δέχομαι. Ξεκινάω όμως ερωτήσεις, κάνε τη συλλογή σου, πακετάρισέ τες και προσπάθησε να μου δώσεις καμιά απάντηση μήπως και ξεκολλήσει λίγο και το δικό μου... Για πες λοιπόν, πώς ζεις στο σκοτάδι για 20 μέρες ξέροντας ότι θα ζήσεις εκεί ακόμη 4 μήνες; Πες, πώς ανασαίνεις στα 700 μέτρα κάτω απ' τη γη; Πώς ζεις σε 50 τετραγωνικά μέτρα χώρο με 33 ακόμη ανθρώπους; Πες, πώς ζεις έχοντας δικό σου 1,5 τετραγωνικό μέτρο για να περπατήσεις, να τεντωθείς, να κλωτσήσεις, να κατουρήσεις, να φας, να κλάψεις, να ουρλιάξεις, να αυνανιστείς, να πλυθείς, να σκεφτείς, να τρελαθείς; Πες! Πες γαμώτο, πώς συνεχίζεις όταν τη γραμμή που όριζε τα όριά σου, τα ανθρώπινα όριά σου την έχεις αφήσει πίσω μέρες τώρα; Προς τα πού πας τότε αν όχι προς την τρέλα, αν όχι προς το θάνατο; Πες, τι κάνεις όταν ξέρεις ότι για μια ευθεία που θα περπατούσες σε 3 λεπτά θα χρειαστούν 120 μέρες για να τη διανύσεις κι αυτό αν όλα (για πρώτη φορά στα ανθρώπινα χρονικά) πάνε καλά; Αν η κυβέρνησή σου (που σε έστειλε στην κόλαση δίχως κανένα μέτρο ασφάλειας), οι εργολάβοι (που αδιαφορούσαν για την όποια φωνή σου ότι κάθε στιγμή ρισκάρεις τη ζωή σου ενώ αυτοί πλουτίζουν), η Nasa (που πάντα νόμιζες ότι νοιάζεται για διαστημικές ουτοπίες), ο Θεός (που στο κόμμα σου λέγανε ότι δεν υπάρχει) συνεργαστούν όπως καμιά ομάδα ως σήμερα, πετύχουν το τέλειο, φτιάξουν αυτή τη γαμημένη δίοδο και σε τραβήξουν πάνω σε κάθετη γραμμή περίπου ενός χιλιομέτρου. Σ' ακούω, δώσε καμιά απάντηση. Πες, πως είναι να νιώθεις ότι σε κανονικό χώρο, σε μια φωνή απόσταση είναι ο γιος σου, η κόρη σου, ο έρωτάς σου, η μάνα σου, αλλά όσο κι αν φωνάζεις κανείς δε θ' ακούσει; Κανείς δε θ' ακούσει γιατί ο χώρος, ρε διάολε, δεν είναι κανονικός. Γιατί από πάνω σου είναι τόνοι χώμα, τόνοι πέτρα. Γιατί είσαι θαμμένος και το ξέρεις ότι είσαι ζωντανός. Έχεις συνείδηση της θέσης σου, έχεις συνείδηση της επικείμενης ήττας σου κι όμως... Κι όμως στέλνεις βιντεάκια που χαμογελάς. Στέλνεις βιντεάκια που κάνεις αστεία. Στέλνεις βιντεάκια που τραγουδάς τον εθνικό σου ύμνο. Τους υπενθυμίζεις την αξία της αισιοδοξίας, του χιούμορ και του συνανήκειν. Πώς είναι να θες να πεις σε όλους ότι στα δύσκολα μόνο το γέλιο και οι κοινές ανατριχίλες θα μας σώσουν; Πές! Πες μου εσύ που έχεις λογική κι έτσι όλα τα εξηγείς! Πες μου έναν τρόπο να μη φτάσω κι εγώ στην τρέλα. Δος μου ένα χάπι να ηρεμήσω, να σταματήσω να κλαίω. Απάντησέ μου σε κάτι. Βάλε μια όποια πρόταση δίπλα στα ερωτηματικά μου...

Thursday, August 19, 2010

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ


Ο Οδυσσέας εκτός Μελωδία. Ο Οδυσσέας εκτός (προσωρινά ελπίζω) ερτζιανών. Η φωνή-χρατς βελόνας σε δισκάκι βινυλίου εκτός ραδιοφώνου. Αστείο άσχημο, ηλίθιου πομπού και χαμόγελο αμήχανο, δέκτη δίχως την εύκολη απάντηση. Η σκέψη, με τα χέρια στις τσέπες και τις βόλτες στη βροχή, δίχως στέγη στα fm κι όλοι εμείς, δίχως έναν να μας πει "αφήστε το ξυράφι στην άκρη σήμερα, αύριο θα σας έχω καλύτερη μουσική επένδυση για την αυτοκτονία σας!".... Σε έναν κόσμο που η πρόταση είναι δίωξε τους φίλους σου και μείνε εσύ ως προαγωγός τραγουδιών, μιαν απάντηση του τύπου "άντε γαμήσου μάγκα, το όχι μου είναι αυτονόητο και το μεσαίο μου δάχτυλο σε στύση" εμένα μ' αφήνει έγκαυλο και σίγουρο για τις επιλογές των τελευταίων 15 χρόνων μου... Οδυσσέα, το 6-8 μου έχει καρμικά πλέον καθοριστεί. Δεν του ανήκω. Σου ανήκει. Το 6-8 είναι το δύωρο μου που έχω χαρίσει στην 17η απόχρωση του μαύρου. Στην μόνη που την ξασπρίζει λίγο φως...

Monday, August 2, 2010

Η ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ ΕΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

"Δεν έχεις καταλάβει τίποτα, ε; Δεν έχεις καταλάβει τίποτα."......... Στάσου στην άκρη της εικόνας τελώνης να ζητάς φόρο στην εναλλαγή των καρέ. Στάσου, και μόνο απ' το ρήμα σου, δυο αιώνες μετά συνειδητοποίησε την ήττα σου σε έναν αγώνα κίνησης. Μόνο κίνησης. Κίνησης για χάδι που φώναζε και δεν ακούστηκε. Για ανατρίχιασμα που θα προκαλούσε η κάθε των δαχτύλων σου κατηφόρα. Κίνησης-έλξης, κίνησης-απώθησης, κίνησης σμιξίματος. Στάσου και γράφε κείμενα για δοχεία που δεν συγκοινωνούνται. Που η τελευταία τους γέφυρα δεν χτίστηκε γιατί ο πρωτομάστορας δεν είχε κόρη να ρίξει στα θεμέλια. Μείνε εκεί και προσπάθησε να μαντέψεις τη γεύση των ποδιών της αφού θα τα 'χες γλείψει, το χρώμα των γραπτών της αφού θα τα' χες ματώσει. Μείνε και παραδέξου το: αφελής σαν άντρας μακάρια στη γλυκιά σου άγνοια πορεύεσαι. Διάφανος, νομίζε κανείς δε θα δει την αμηχανία σου...

Κι όμως, δεν είναι έτσι..
Create your own banner at mybannermaker.com!