Sunday, July 21, 2019

Τα κορίτσια των μεγάλων πόλεων


Δεν είναι όλα ίδια. Ξεκάθαρα, σε ετούτο τον κόσμο δεν είναι όλα ίδια. Δεν είναι ίδια τα απογεύματα της Τρίτης με αυτά του Σαββάτου, δεν είναι ίδιες οι λέξεις στα κείμενα των ποιητών με αυτές στα κείμενα των εμπορικών συμφωνιών, δεν είναι ίδια τα μποφόρ στο Αιγαίο με τα μποφόρ στην έρημο.
Δεν είναι με τίποτα ίδια όσα θυμόμαστε με όσα ζούμε, όσα σχεδιάζαμε με όσα ηττηθήκαμε, όσα δημιουργήσαμε με όσα δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα κάνουμε. Δεν είναι ίδια τα αισθήματα με τις σκέψεις, τα λόγια με τις πράξεις, τα χάδια με τα γδαρσίματα.

Τα κορίτσια των μεγάλων πόλεων δεν έχουν κοινό τίποτα με τα υπόλοιπα κορίτσια του πλανήτη. Είναι οι λόγοι που ετούτος ο κόσμος αντέχει την αστυφιλία, που αντέχει να μην μυρίζει χώμα, να μη βλέπει δέντρα, να μην ξαπλώνει στα χόρτα. Είναι ο λόγος που δεν τρελαινόμαστε, που δεν αυτοκτονούμε, που δεν σκοτώνουμε τον πρώτο που βλέπουμε κάθε πρωί στο ασανσέρ.
Τα κορίτσια των μεγάλων πόλεων είναι τα εντελβάις μες στο χάλασμα της μέρας. Είναι το αλκοόλ στις μελαγχολίες του συγγραφέα και η νικοτίνη στο χωρισμό της στιχουργού. Είναι το αποκούμπι στα μάτια της πωλήτριας σε διασταύρωση λεωφόρων και το ξαπόστασμα του εργάτη του Μετρό γωνία Εγνατία με Βενιζέλου.
Τα κορίτσια των μεγάλων πόλεων υπάρχουν για όλους κι είναι εκεί για τον καθένα. Όχι εν αγνοία τους. Ντύνονται, φοράν την ομορφιά τους, βάφουν τα χαμόγελά τους, περνάν στα μαλλιά τους συρμάτινο τσιμπιδάκι την αυτοπεποίηθησή τους και βγαίνουν με στόχο. Εν πλήρη συνειδήσει κάνουν ανεκτό το χάος, βαφτίζουν ομορφιά το γκρίζο, σαλιώνουν σαν χαρτάκι από στριφτό τη στέγνια.

Τα κορίτσια των μεγάλων πόλεων νοηματοδοτούν το διαφορετικό. Πιο απλά: είναι ο λόγος που στέκονται όρθιες οι πόλεις μας ακόμη.

Sunday, July 7, 2019

Και τώρα χώρα μου ψηφίζεις


Και τώρα χώρα μου ψηφίζεις. Έχεις ήδη αποφασίσει, δεν αλλάζει, αλλά πας εκεί για τα «οφείλω» σου. Πας εκεί για τις τελευταίες αναρωτήσεις σου, τους στερνούς ενδοιασμούς σου.

Τώρα χώρα μου ψηφίζεις. Στέκεσαι μπρος στον καθρέφτη και κοιτάς κατάματα την υποκρισία της φράσης σου «όλοι ίδιοι είναι». Ίδιοι κι οι χουντικοί κι οι φίλοι χουντικών κι οι κομπογιαννίτες κι οι απατεώνες κι οι δοτοί και τα λαμόγια κι οι θατσερικοί κι οι τσεκουράτοι κι οι ομοφοβικοί κι οι ρατσιστές κι οι ναρκέμποροι. Ναι αλλά ίδιοι κι οι αγωνιστές κι οι κόκκινοι κι οι επιστήμονες κι οι διεθνιστές κι οι ανθρωπιστές κι οι εργάτες κι οι καθαρίστριες; Ίδιο το φως κι ίδιο το σκοτάδι;

Τώρα χώρα μου δίνεις την μπάλα στα πόδια των «αρίστων». Ταυτόχρονα τους βλέπεις να προσπαθούν να πληρώσουν τον διαιτητή, να δωροδοκήσουν αντιπάλους, να γεμίσουν αστυνομία τις εξέδρες, να πουλήσουν στον φίλο καναλάρχη τα δικαιώματα του αγώνα μήπως και στο τέλος πάρουν το ματς κι αποσπάσουν και δυο ψεύτικα χειροκροτήματα από δικούς τους κομπάρσους θεατές. Είναι ο τρόπος τους αυτός, είναι ο τρόπος που ξανά επικροτείς. Να κερδίζεις κι ας μην το αξίζεις, να κερδίζεις κι ας μην έχεις ομάδα που μπορεί αλλιώς να το κάνει. Μέθοδος του καπιταλισμού λέγεται.
Τώρα χώρα μου ψηφίζεις. Βγάζεις πρώτη την πιο ηλίθια, ανίκανη αλλά και ταυτόχρονα σκληρή δεξιά που έχει δει ο τόπος από το 1974 ως σήμερα. Και δεν αρκείσαι σ’ αυτό. Βάζεις στη Βουλή ξανά τους ορίτζιναλ ναζί πλαισιωμένους ίσως κι από τους δυσαρεστημένους κλόουν φασίστες ενός παρανοϊκού τηλεπωλητή. Τι όνειρο είδες κι αντί να ξυπνήσεις αλλάζεις πλευρό και συνεχίζεις με εφιάλτη; Πώς θα είναι τα επόμενα χρόνια με τη Μόρα στο στήθος σου και το ουρλιαχτό στο στόμα;
Χώρα μου, δε σε καταλαβαίνω. Είσαι εσύ που κάνεις έναν Πελετίδη να σαρώνει στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη σου, είσαι εσύ που γέμισες την Αθήνα στο Pride, που στέλνεις χιλιάδες κόσμου στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ, την ίδια στιγμή που στήνεις φιάσκα στις συγκεντρώσεις των Μακεδονομάχων. Είσαι εσύ που νιώθεις καμάρι για τη δύναμη της Μάγδας Φύσσα και τη συνολική αξία του Γιάννη Αντετοκούμπο. Αλήθεια δε σε καταλαβαίνω. Πώς μέσα σε όλα αυτά θα χωρέσεις τον Άδωνι, τον Βορίδη, τον Πλεύρη, τον Βελόπουλο, τον Κασιδιάρη, τον Μιχαλολιάκο, τον Μπογδάνο;

Τώρα χώρα μου ψηφίζεις. Να ανατρέψεις την τρέλα που έστησες δεν μπορείς, μπορείς όμως να τη λιγοστέψεις. Ίδιοι δεν είναι, ποτέ δεν ήταν! Όπου ρίξεις την ψήφο σου φρόντισε να μην ντρέπεσαι να το πεις σε τρία, πέντε, είκοσι χρόνια. Μην βάλεις πρώτο ενικό στη φράση «τους έβγαλα κι εγώ». Άσ’ τους να «έχουν βγει». Κι όσο για τους ναζί; Εκεί ναι, ας το κάνουμε πρώτο πληθυντικό: «τους αφήσαμε απ’ έξω»!
Create your own banner at mybannermaker.com!