Τα κορίτσια των μεγάλων πόλεων

Δεν είναι όλα ίδια. Ξεκάθαρα, σε ετούτο τον κόσμο δεν είναι όλα ίδια. Δεν είναι ίδια τα απογεύματα της Τρίτης με αυτά του Σαββάτου, δεν είναι ίδιες οι λέξεις στα κείμενα των ποιητών με αυτές στα κείμενα των εμπορικών συμφωνιών, δεν είναι ίδια τα μποφόρ στο Αιγαίο με τα μποφόρ στην έρημο.

Δεν είναι με τίποτα ίδια όσα θυμόμαστε με όσα ζούμε, όσα σχεδιάζαμε με όσα ηττηθήκαμε, όσα δημιουργήσαμε με όσα δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα κάνουμε. Δεν είναι ίδια τα αισθήματα με τις σκέψεις, τα λόγια με τις πράξεις, τα χάδια με τα γδαρσίματα.

Τα κορίτσια των μεγάλων πόλεων δεν έχουν κοινό τίποτα με τα υπόλοιπα κορίτσια του πλανήτη. Είναι οι λόγοι που ετούτος ο κόσμος αντέχει την αστυφιλία, που αντέχει να μην μυρίζει χώμα, να μη βλέπει δέντρα, να μην ξαπλώνει στα χόρτα. Είναι ο λόγος που δεν τρελαινόμαστε, που δεν αυτοκτονούμε, που δεν σκοτώνουμε τον πρώτο που βλέπουμε κάθε πρωί στο ασανσέρ.

Τα κορίτσια των μεγάλων πόλεων είναι τα εντελβάις μες στο χάλασμα της μέρας. Είναι το αλκοόλ στις μελαγχολίες του συγγραφέα και η νικοτίνη στο χωρισμό της στιχουργού. Είναι το αποκούμπι στα μάτια της πωλήτριας σε διασταύρωση λεωφόρων και το ξαπόστασμα του εργάτη του Μετρό γωνία Εγνατία με Βενιζέλου.

Τα κορίτσια των μεγάλων πόλεων υπάρχουν για όλους κι είναι εκεί για τον καθένα. Όχι εν αγνοία τους. Ντύνονται, φοράν την ομορφιά τους, βάφουν τα χαμόγελά τους, περνάν στα μαλλιά τους συρμάτινο τσιμπιδάκι την αυτοπεποίηθησή τους και βγαίνουν με στόχο. Εν πλήρη συνειδήσει κάνουν ανεκτό το χάος, βαφτίζουν ομορφιά το γκρίζο, σαλιώνουν σαν χαρτάκι από στριφτό τη στέγνια.

Τα κορίτσια των μεγάλων πόλεων νοηματοδοτούν το διαφορετικό. Πιο απλά: είναι ο λόγος που στέκονται όρθιες οι πόλεις μας ακόμη.