Wednesday, October 22, 2014

Απόψε μόνο η θλίψη

Είναι η μέρα; Είναι η θλίψη. Είναι η κακή υγεία; Είναι η θλίψη. Είναι η διάθεση; Είναι η θλίψη. Είναι το κλείσιμο στο σπίτι; Είναι η θλίψη. Είναι τα βιβλία; Είναι η θλίψη. Είναι τα άσχημα γραπτά; Είναι η θλίψη. Είναι ο άθλιος κόσμος; Είναι η θλίψη. Είναι οι κοντινοί άνθρωποι; Είναι η θλίψη. Είναι κάποιο σκυλάκι; Είναι η θλίψη. Είναι οι παρατεταμένες λιακάδες; Είναι η θλίψη. Είναι η χαμένη αυτοεκτίμηση; Είναι η θλίψη. Είναι τα λάθη; Είναι η θλίψη. Είναι το πειραγμένο μυαλό; Είναι η θλίψη. Είναι κάτι άλλο, κάτι έξω απ' τη θλίψη; Δεν ξέρω. Απόψε όμως σίγουρα όχι.

Monday, October 20, 2014

Παράλληλα σύμπαντα

-Εδώ είμαι. Πάντα εδώ είμαι. Μπορεί να καταστρέφω τη ζωή μου, μπορεί και να την φτιάχνω. Μπορεί να ενώνω τα κομμάτια του παζλ μου, μπορεί και να πετάω μερικά απ' αυτά στα σκουπίδια προδικάζοντας μια μη αναστρέψιμη ατέλεια. Μπορεί ο χρόνος να είναι σιρόπι πανάκειας, μπορεί και απλά να καμουφλάρει τα έλκη μου με κρούστα ασθενούς  μνήμης. Μπορεί να ζω χωρίς να με καταλαβαίνει κανένας, μπορεί και να έχω τη μεγαλύτερη κατανόηση του κόσμου. Μπορεί να νομίζω ότι με σώζουν οι μουσικές, μπορεί και να μην ξέρω ότι αυτές με πεθαίνουν. Μπορεί να έχω λιγοστέψει τις κατά μόνας ώρες στο σπίτι, μπορεί και να μην έχω χώρο να τον νιώθω ως σπίτι. Μπορεί να ζω με τη μεγαλύτερη τρυφερότητα δίπλα μου, μπορεί και να πληγώνω το απαλό της έχοντάς την μόνο δίπλα μου. Μπορεί να χαρίζω ηδονή στο κορμί μου, μπορεί και να είναι ένα παιχνίδι του μυαλού για ένα αχάριστο κενό. Μπορεί να παίρνω τρένα, καράβια, αεροπλάνα να φεύγω, μπορεί και να το κάνω μόνο για να επιστρέφω μετά. Όπως και να 'χει, θεωρώ ότι είμαι εδώ. Πάντα εδώ.

-Δεν είσαι εδώ. Κι εγώ είμαι σε έναν κόσμο με όλους αυτούς που δεν συμπαθώ καν.

Friday, October 17, 2014

Γράφω

-Γράφεις για 'μένα;
-Γράφω πάντα για 'σένα. Κάθε μέρα. Κι ας τα διαβάζουν μόνο οι άλλοι.

Tuesday, October 14, 2014

Γυάρος 2014. Τα σίδερα.

-Έχεις δει πως κλαίει η σκουριά; Όχι θα μου πεις. Για να το δεις πρέπει να μείνεις χρόνια με το σίδερο. Να περάσεις μαζί του χειμώνες, υγρασίες και κρύο. Θα πρέπει να κλάψεις κι εσύ οξειδωμένη τη φύση σου. Να χαλάσεις το λείο σου. Να ξεφτίσεις τη σκληράδα σου. Θα πρέπει να πειστείς ότι η φυλακή είναι η κατάστασή σου κι η ελευθερία, των άλλων το προνόμιο. Να αποδεχτείς τις κατηγορίες για την επιλογή μιας ζωής που κάποιοι δεν εγκρίνουν. Να συνηθίσεις. Να συνηθίσεις πρώτα να μην είσαι άνθρωπος. Να μη θυμάσαι τι είναι άνθρωπος.

Έχεις ζήσει απ' τη μέσα μεριά των κάγκελων; Έχεις κοιτάξει ρίγες την ελευθερία; Έχεις ποθήσει διακεκομμένα το "φεύγα"; Τα έχεις μετρήσει ξανά και ξανά; Τα έχεις βγάλει σωστά και λάθος και τα 'χεις πάρει πάλι απ' την αρχή; Έχεις σκεφτεί να "σπάσεις" για να γλιτώσεις κι έχεις ντραπεί τον εαυτό σου ξανά και ξανά που το σκέφτηκες; 
Όχι θα μου πεις και δίκιο θα 'χεις. Κι εγώ θα σε καταλάβω, γιατί κι οι δυο το ξέρουμε: δεν είναι εύκολο να κλαις σαν τη σκουριά.

Sunday, October 12, 2014

Ο δικός μου Αινείας...

Όταν μπήκαν οι Αχαιοί στην πόλη της Τροίας εντυπωσιασμένοι απ' την μαχητικότητα και την ανδρεία ορισμένων πολεμιστών της που αντιστέκονταν ακόμη, τους χάρισαν τη ζωή και την ελευθερία τους επιτρέποντάς τους φεύγοντας να πάρουν μαζί τους ό,τι μπορούσαν να κουβαλήσουν με το σώμα τους. Όλοι πήραν χρυσάφι, χρήματα, όπλα κι άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Ο Αινείας πήρε στην πλάτη του τον γέρο, παράλυτο πατέρα του.
Ο νεαρός της φωτογραφίας φεύγοντας απ' το Kobane για να γλιτώσει απ' την επερχόμενη σφαγή των δολοφόνων του ISIS πήρε στην πλάτη του τη γιαγιά του. Είναι ο δικός μου Αινείας.

Monday, October 6, 2014

Γυάρος 2014. Ουρανός.

Δε θα με κρατήσουν αυτά τα ντουβάρια. Δεν έχουν δύναμη τα μπετά τους, ισχύ τα τούβλα τους, σκληράδα τα σίδερά τους. Μια τρύπα ουρανό θα ανοίξω κι από εκεί θα το σκάνε τα όνειρά μου, θα το σκάνε οι ιδέες μου. Από εκεί θα γεμίσω τον κόσμο καλοσιδερωμένη ελπίδα να φοράει στα καλά του, να πηγαίνει βόλτα ελεύθερη στις Κυριακές της ζωής του. Μια τρύπα ουρανό θα ανοίξω και θα μείνουν τα κτήνη δίπλα μου να χάσκουν με το στόμα ανοιχτό για του πάθους μου τα θαύματα. Του πάθους μου για δίχως σύνορα αγάπη, για παντού αλληλέγγυες κοινωνίες, για όμοια όμορφες ζωές. 

Ένα βράδυ, να ξέρεις, τίποτα δε θα με κρατήσει. Θα φύγω από εδώ. Και τότε... και τότε ποιος είδε τον κόσμο ν' αλλάζει και δεν τον λάτρεψε, και δεν τον έκανε και δικό του κόσμο!
Create your own banner at mybannermaker.com!