Tuesday, July 13, 2010

ΓΥΝΑΙΚΑ



Λατρεύω το γεμάτο αλμύρα κωλοπαιδισμό του Καββαδία στο στίχο "τι με κοιτάς; Να σου θυμίσω εγώ που μ' είδες. Στην άμμο απάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει..."

Wednesday, July 7, 2010

ΑΣΧΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ

Μεγαλώνω άσχημα. Με λιγότερες λέξεις, περισσότερα θέλω που έχουν ήδη εκπέμψει SOS, πιο πολλές σκιες που ασχημίζουν παρά δίνουν γοητεία σ' αυτή τη φάτσα. Μεγαλώνω και πλέον αγχώνομαι. Για τους ανθρώπους μου, την πόλη μου, τις μουτζούρες των γραπτών μου. Είμαι 31 κι η επίγευση των μονολόγων μου είναι ότι δεν έχω καταφέρει τίποτα. Κωλοχαρακτήρας θα πεις. Δε θα σ' αντικρούσω. Κυκλοθυμικός κι αδύναμος, έτοιμος να γκρεμίσω ανά πάσα στιγμή... Ξέρω αύριο αλλιώς θα τα βλέπω. Αύριο όμως. Σήμερα δε γίνεται να με ανεχτείς. Γι' αυτό άστο. Ας μείνω μόνος απόψε.

12.27 ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΩΡΑ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΒΟΥΤΙΑ.



Δεν μπορώ να αποφασίσω αν ο Οδυσσέας έχει γράψει στίχους που κλείνουν με φιλί στο στόμα ή στο μέτωπο. Εμένα πάντως με κάνει χάλια αυτό το τραγούδι. Κι αυτό θέλω σήμερα.

Friday, July 2, 2010

LOST. ΤΟ ΤΕΛΟΣ


We are not leaving. We are moving on.... Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν όταν είδα το πρώτο επεισόδιο του Lost. Μάλλον ήταν χειμώνας του 2005. Δε με είχε εντυπωσιάσει. Απλά με είχε πείσει να δω και το δεύτερο. Ήταν αρκετό. Πέντε χρόνια μετά ήρθε το τέλος του και μαζί μια θλίψη που ακροκάθισε στα βλέφαρά μου. Όλο αυτό το διάστημα δεν υπήρξε βδομάδα που να μην συζήτησα κάτι, με κάποιον γι' αυτό. Ο Τζακ έγινε ο φίλος που μάλλον θα 'βλεπα το βράδυ, η Κέιτ το κορίτσι που φλέρταρα την προηγούμενη κι οτιδήποτε paranormal στη ζωή μου, στον κόσμο ήταν normal γιατί θα μπορούσε να 'χει συμβεί και στο νησί. Ήταν η σειρά που 6 σεζόν δεν έκανε ποτέ κοιλιά -όχι στην πλοκή, στη δράση αλλά- στο σενάριο. Μια απίστευτη ιδέα που γεννήθηκε, επωάστηκε κι εξελίχτηκε ως την τελευταία ανάσα της, την τελευταία μέρα της. Μια ιδέα που έμεινε μακριά από κάθε εικασία, κάθε παρατραβηγμένη ή ρηχή σκέψη για το τι συμβαίνει, ποια η απάντηση στα ερωτήματα. Μια ιδέα που έφτασε στην κορύφωσή της στο τελευταίο επεισόδιο. Λύπη και χαρά, δάκρυ και γλώσσα που το γλείφει, γαμώτο κι ελπίζω. Όλα μαζί κι όλα σε τέλειες δόσεις, τέλειες αναλογίες. Λύπη για το τέλος, για το θάνατο τον αναπόδραστο όλων. Χαρά για τη συνέχεια. Ένας τόπος (άτοπος και άχρονος) συνάντησης όλων τους και η μετακίνησή τους στο φως.. Τι είναι αυτό το φώς; Ας το διαλέξει ο καθένας μας. Πάντως μην ξεχαστεί κανείς! Δεν είναι το αντίο, το Τέλος. Είναι το Μετά... We are not leaving. We are moving on!
Create your own banner at mybannermaker.com!