Ρε εσύ...

Ρε εσύ! Απόψε που η νύχτα έχει χωματόδρομο θέλω να σου πω για να ξέρεις. Δεν είναι όλα εύκολα συνήθως, κι αν για λίγο χάνονται και κρύβονται τα δύσκολα, δεν είναι μόνο για λίγο. Ετούτη η ζωή έχει κυρίως τέτοια. Θέλω όμως να σου πω για να μην ξεχνιέσαι, για να μη σε πιάνουν απροετοίμαστη.

Ας πούμε ότι ζω αιώνες κι αιώνες, ας πούμε ότι έχανα πάντα τα σανδάλια μου μόλις εμφανίζονταν τα χαλίκια. Κι ας δεχτούμε ότι στο τέλος κάθε πορείας είχα ματωμένες φτέρνες και τσακισμένα γόνατα. Αλλά καλή μου, είμαι εδώ ακόμη και τώρα, είμαι εδώ και σου γράφω. Κι αυτό δεν είναι άλλο από νίκη. Με πόνο, με κλάμα, με λιγοψυχία πολλές φορές, ναι, αλλά στο τέλος νίκη. Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι να μπορείς στο τέλος να αφηγείσαι μια ωραία ιστορία. Να μπορείς να αντιπαρέρχεσαι τον πόνο της διάρκειας με το χαμόγελο της στιγμής. Κι αν με ρωτάς, αν με ρωτήσεις ποτέ για έναν ορισμό της ζωής αυτόν θα σου δώσω: τη νίκη του όμορφου της στιγμής έναντι της ασχήμιας της διάρκειας.

Στο 'πα και πριν: δεν είναι νύχτα να μένεις αφύλαχτη απόψε. Κρύψε τα πλευρά σου και πισωπάτησε στα σίγουρα. Τέσσερις ώρες μένουν ως το πρωί, ανασυντάξου και ξεκίνα πάλι τότε. Δεν είναι αυτοσκοπός η προέλαση. Αν αυτό νομίζεις, τότε οι λάσπες των Βατερλώ θα σε περιμένουν, τότε με κολλημένα ως τα γόνατα άλογα δε θα μπορείς όχι να καλπάσεις αλλά ούτε μια σκακιστική γωνία να γράψεις. Βρες σκέπαστρο και χώσου από κάτω. Τις νύχτες που οι λάμες λάμπουν στα αντιφεγγίσματα, τις γλιτώνουν αυτοί που δε συναντώνται μαζί τους. Κι είναι κάτι λάμες που ταυτοσημαίνονται με το θάνατο.

Κορίτσι, κοίτα με και για μια φορά μόνο κάνε μου τη χάρη και μη με αμφισβητείς. Τη γραμμή που πατάμε την έχω δει πριν σχεδιαστεί. Την έχω βαδίσει βήμα-βήμα στην ανάποδη φορά της. Ξεκίνησα από εκεί που θα καταλήξουμε. Γνωρίζω τις στροφές της, τις μοίρες κάθε γωνίας της. Τα 'χω όλα αλάθευτα κρατημένα στο μυαλό μου. Με σκονάκι σου μιλάω. Δεν υποσχέθηκα ποτέ σε κανέναν Θεό ότι δε θα μιλήσω όταν θα πρέπει. Και για 'σένα όλα τα πρέπει γίνονται γάργαρες προστακτικές, γίνονται "μίλα". Δεν είμαι δίχως σου, γι' αυτό και τα πάντα θα σου πω.

Ετούτη η νύχτα δεν είναι σαν τις άλλες. Φυλάξου για να τη βγάλουμε.

Να αγιάσουμε τα ύδατα

Μην ξεχαστούμε σήμερα. Να αγιάσουμε τα ύδατα. Μη μας ξεφύγει. Να καλέσουμε παπάδες, ιερείς, μάγους, υπουργούς, πρωθυπουργούς, αρχηγούς της κάθε φυλής. Μην ξεχαστούμε. Να επαναλάβουμε το τελετουργικό, να ρίξουμε το σταυρό, να βουτήξουν νέοι άντρες να τον πιάσουν. Να ‘χουν καλή τύχη όλο το χρόνο. Μην ξεχαστούμε. Έξι του Γενάρη, η θρησκεία της Ευρώπης αγιάζει τα νερά. Κυρίως, τη θάλασσα και τα ποτάμια της Μεσογείου.

Μην ξεχαστούμε! Αλλά κι αν ξεχαστείτε εσείς να σας θυμίσω εγώ: 19.000* θάνατοι περίπου στα νερά της θάλασσάς μας, της Mare Nostrum, της Μεσογείου, τα τελευταία έξι χρόνια. Δεκαεννιά χιλιάδες άνθρωποι πνίγηκαν προσπαθώντας να περάσουν απ’ την Αφρική ή την Ασία στη δικιά μας Γη της Επαγγελίας. Στη Γη της Υπόσχεσης από κάποιον δουλέμπορο προς κάθε απελπισμένο. Μια πόλη ολόκληρη χαμένη εκεί που το καλοκαίρι κολυμπάμε, εκεί που ψαρεύουμε, εκεί που ζούμε. Πότε άλλοτε στην ιστορία της αυτή η θάλασσα σε καιρό ειρήνης είχε τόσους νεκρούς, τόσους πνιγμένους;

Μην ξεχαστούμε! Να αγιάσουμε τα νερά που πάνω τους πλέουν σαπιόβαρκες στιβαγμένες με ψυχές με δέκα μποφόρ ανέμους. Να αγιάσουμε τα κύματα που παίρνουν οικογένειες, που τραβάν στο βυθό τους παιδιά και μητέρες μιαν αγκαλιά ως το τέλος. Να αγιάσουμε τα Φαρμακονήσια μας, τη Λέσβο, τη Λαμπεντούζα, τη Λιβύη. Μην ξεχαστούμε! Να αγιάσουμε σκισμένες πλαστικές βάρκες στις ακτές και πορτοκαλί ξεβρασμένα σωσίβια.

Μην ξεχαστούμε. 6 του Γενάρη, των Φώτων, του Αγιασμού των Υδάτων, της βάπτισης των σε αυτά πνιγμένων ανθρώπων.

*Ο αριθμός σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δίνει ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης