Friday, April 22, 2011

Μεγάλη Πέμπτη βράδυ

 Από σήμερα ο Χριστός παλεύει για την Ανάστασή μας. Κάθε κεράκι μας καίει για τη δύναμή του. Απλά πράγματα. Πάντα κάποιων τη θυσία θα εκμεταλλευόμαστε. Χωρίς αυτό να έχει αρνητικό πρόσημο. Σε κάποιων το παραπάνω θα ελπίζουμε. Αυτό εννοώ... Χαμηλώνουμε τις μουσικές μας, κάνουμε πιο απαλά τα φιλιά μας, προσμένουμε. Έχουμε μεν τα χαμόγελά μας stand by, το γλυκόπικρο ωστόσο τρέχει σαν σάλιο που μας ξέφυγε στην άκρη των χειλιών μας.. Γονατίζοντας Θεέ μου, συμπαραστέκομαι. Και παίρνω φόρα, δύναμη για να είναι πιο μεγάλο το άλμα μου δυο μέρες μετά.

Friday, April 8, 2011

Τα ψηλοτάκουνα που δε φορέθηκαν ποτέ..

Εντάξει, δεν είναι όλα πάντα τόσο σοβαρά. Κάποια απογεύματα που το περπάτημα με τα χέρια στις τσέπες σε φέρνει μπρος σε βιτρίνες εξεζητημένων παπουτσιών, σκας χαμόγελο "τι λέει ρε φίλε" και κάθεσαι να γράψεις κείμενο υπέρ της διάσωσης ήδη εξαφανισμένων πουλιών. Το εξεζητημένο ενυπάρχει σε όλες τις στιγμές της ζωής μας. Πώς αλλιώς άλλωστε; Σκεφτείτε έναν κόσμο με συγκεκριμένο στόχο των γραμμών. Που η άκρη τους θα δείχνει στην από πριν αποφασισμένη κατεύθυνση. Τότε ο Κολόμβος θα έφτανε πάντα στην Ινδία και τα κορίτσια της ομοιοπαθητικής δε θα κατέβαιναν ποτέ τις σκάλες του βιβλιοπωλείου... Γράφοντας για περίεργα γοβάκια (εδώ) ουσιαστικά γελάω με όσα διώχνουν την ανία απ' την τακτοποιημένη ζωή μας.

Friday, April 1, 2011

Ξανά και ξανά στο ίδιο τραγούδι..


Καλά το είπες. Ας μην έχουμε κι οι δυο ματωμένα μάτια. Τόσο κόκκινο είναι αρκετό να βάψει δυο-τρεις θάλασσες και να προκαλέσει πάλι κάποιον Μωυσή..
Create your own banner at mybannermaker.com!