Friday, December 20, 2013

Μπάσταρδε, πονάνε οι λέξεις...


Κορίτσια με κοντές φούστες, έλξη της ματιάς, αναπότρεπτα προς τα εκεί θα τη σύρουν νομίζουν. Κυρίες με μαύρα βαμμένα νύχια, όμορφες για καθένα απ' τα τόσα χρόνια τους, νίκησαν της νύχτας το ενδιαφέρον νομίζουν. Αδιάφορος. Πλήρως και προδότης της κάθε ιστορίας μου, του κάθε κειμένου μου. Να αγκαλιαστούμε τελευταία φορά, να κλαίμε. Η μπύρα στο ποτήρι. Ακουλουθώντας ανοδικά τις μπίλιες της. Μπιλιάρδο με στέκα τη ματιά μου. Θα φτιάξω αφρό στην επιφάνεια; Αδιάφορος. Ακύμαντη ας μείνει για τώρα και για κάθε γουλιά. Νομίζεις πέφτω χαμηλά μα εγώ τιμάω το τέλος και νιώθω. Cat Power και Sophie Hunger και Tindersticks. Θα με γονάτιζαν, σκέφτηκαν. Θα 'παιρναν τα "αντέχω" μου και θα λύγιζαν τα γόνατά τους. "Αναπόδραστα", σκέφτηκαν. "Πώς αλλιώς", σκέφτηκαν. Αδιάφορος. Στην κάθε νότα τους. Στο κάθε "θα σε πονέσω" τους. Ανωτερότητα δε θέλω καμία. Κυλιέμαι. Έφυγαν όλοι από δίπλα μου. Έφυγαν από παντού. Άδειασε ο τόπος. Ερημιά. Δεξιά-αριστερά κανείς. Δεν έχει νόημα η προσπάθεια να κρατήσω κάποιον. Σε λίγο, σε πολύ... Στο τέλος θα φύγουν. Όλοι. Τώρα όμως όχι αδιάφορος. Τώρα νομίζω πονάει. Γαμώτο. Μπάσταρδε, πονάνε οι λέξεις. Μιλάω όμως. Γλώσσα μέσα δε βάζω. Μιλάω. Εγώ πεθαίνω κι εσύ θέλεις να παίξεις. Όχι. Αλήθεια. Όχι.

Friday, December 6, 2013

Οι πράξεις του φόβου...


Η μάζα, ο όγκος ενός άοπλου πλήθους συχνά φέρνει το φόβο. Το φόβο στην εξουσία. Τότε με χίλιους τρόπους, με χίλια μέσα, προσπαθεί αυτή να διαιρέσει, να μικρύνει το πλήθος ελπίζοντας και στη διαίρεση του δικού της φόβου. Είναι κάτι άλλες φορές όμως που η εικόνα σχεδόν αντιστρέφεται. Λέω για τότε που η μάζα, ο όγκος της οπλισμένης εξουσίας δείχνει το φόβο. Το φόβο (πάλι) τον δικό της. Κι εκεί η μόνη πράξη που μπορεί να γίνει είναι ο πολλαπλασιασμός. Ο πολλαπλασιασμός του συγκεκριμένου φόβου. Επιστροφή απ' αυτή την πράξη δεν υπάρχει.

Saturday, November 16, 2013

Για παραμύθια κλαίνε οι κόσμοι...

Της βροχής και της νύχτας. Του δεσμού τους. Ιστορίες που αφηγούνται τα βρεγμένα μας ρούχα μπροστά στη θερμάστρα. Ιστορίες για σκοτάδια και βίαια υγρά ραπίσματα. Ιστορίες που φέρουν το κρύο απ' τη ράχη ως χαμηλά, κάτω απ' τις γάμπες. Ιστορίες αυτοαναφορικές με φωνή που της λείπουν γράμματα, που για να κατανοηθεί οφείλουν οι ακροατές να συμπληρώνουν παζλ στη σκέψη τους... Ας πιούμε λίγο κι απόψε. Και η βροχή και η νύχτα το απαιτούν. Ας πιούμε λίγο. Μετά μπορεί να λυθεί κι η δικιά μας γλώσσα και να πάρουμε σειρά στην αφήγηση...

Thursday, November 7, 2013

Η εποχή της μη αξιοπρέπειας...

Πιστεύω σε έναν καλύτερο κόσμο. Ιδεολογία, σκέψη, ζωή, ματιά το υποστηρίζουν. Πιστεύω σε κάτι όμορφο κάπου εκεί μακριά. Πώς αλλιώς; Για ποιον άλλο λόγο να ζεις εξάλλου;... Δεν πιστεύω ότι θα τον χαρούμε εμείς όμως. Εμείς ζούμε την ύστατη παρακμή αυτού που μια μέρα θα ονομάζεται "Η εποχή της μη αξιοπρέπειας". Καθένας μας έχει το μερίδιό του στον ευτελισμό των χαμένων γενιών μας. Καθένας μας, έστω και για μια στιγμή του άφησε την κοινωνία μας να κάνει ένα βηματάκι παρακάτω. Δε λυπάμαι, δεν ντρέπομαι, δεν κλαίω, δεν πονάω, δεν ουρλιάζω, δεν αυτοκτονώ πια. Δεν έχω άλλα τέτοια αισθήματα, δεν έχω άλλες τέτοιες εκφράσεις του εντός μου άσχημου. Μου τέλειωσαν όλα. Η ΕΡΤ δεν είναι η αφορμή. Η ΕΡΤ δεν είναι η αιτία. Η ΕΡΤ είναι το γεγονός. Το ίδιο το γεγονός. Η κάθε ΕΡΤ. Κάθε μέρα. Σε όλον τον κόσμο...

Saturday, October 26, 2013

Anyway's the only way...


Στη γιορτή σου κάνεις το πάρτυ που θες. Έστω και μόνος σου, κάνεις αυτό που θες. Μπορεί όλοι γύρω σου να γελάνε και να φωνάζουν και να τσακώνονται και να αγκαλιάζονται και να εύχονται και να τραγουδάνε για χαρές και μέλλοντα πορτοκαλόχρωμα αλλά... εσύ κάνεις το πάρτυ που θες. Η γιορτή σου είναι το δώρο απ' το τσαντάκι  του Sport Billy της αόρατης κουρτίνας που απομονώνει ήχους και οσμές και αγγίγματα και σε αφήνει με τον Τομ Waits στο πιάνο και τη θάλασσα στα πόδια σου. "Χρόνια πολλά! Να 'σαι ευτυχισμένος! Πάντα υγεία!"... "Ναι... ναι... μάλλον ναι"!

Friday, October 18, 2013

Είμαστε οι μνήμες των άλλων..


Είναι κάτι βράδια που νομίζω γράφω καλύτερα απ' τον καθένα. Κι είναι τα ίδια βράδια που τυχαία πέφτει στα πόδια μου εκείνος ο στίχος των Κόρε Ύδρο που αναφέρει την Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Και τα μολύβια μου στο πάτωμα. Κι η αυτοπεποίθηση στον Αχέροντα. Αν πεθάνω τώρα, απόψε, ποιος θα θυμάται τις λέξεις μου; Για ποιον θα υπάρχω; Φεύγω. Φεύγω για πάντα. Ποιος κρατάει έστω μία πρότασή μου στη μέσα τσέπη του μπουφάν του; Ποιος αναπολεί δυο λυγμούς μου πριν από ένα ερωτηματικό; Είμαστε οι μνήμες των άλλων. Είμαστε η επιμονή ή η απουσία φολικού οξέως στον οργανισμό τους.
Το ξέρω. Μάλλον δεν έχει νόημα όλο αυτό αλλά ρε παιδί μου... γράφεις. Όσο σε θυμάσαι γράφεις. Ε, δε θες να σχηματίζεις λεξούλες σε παραλία πριν την παλίρροια... Δε θες.

Νύχτα που κερδίζει η ματαιοδοξία; Ναι. Πες την τέτοια.

Monday, October 7, 2013

Τραγούδα!

-Γιατί, εσύ τι κάνεις δηλαδή στις συναυλίες; Μόνος σου πας; Δεν μιλάς σε κανέναν; Δεν κάνεις δεύτερες φωνές; Σε μια  υποθετική καθολική ησυχία δε θα 'μενες (επιτέλους) ως σταρ να ουρλιάζεις παράτονα το ρεφραίν; Σηκώνεσαι ενοχλητικά και ψάχνεις για αλκοόλ να ερεθίσει την εγκεφαλική σου ανία; Έτσι κάνεις διάλογο με τη μουσική; Στη ζάλη σου βάζεις τα κορίτσια των στίχων να χορέψουν, να γυρίσουν μαζί της κι αυτά; Έτσι νομίζεις θα σηκωθούν τα φουστάκια τους για να χαζέψεις λευκό δέρμα και φουσκωμένους Νείλους; Δεν είναι όλα κείμενα! Εσύ το λες. Το επαναλαμβάνεις για να αναδείξεις τις αδυναμίες σου, το λίγο σου έξω από αυτά. Τότε πώς; Γιατί; Κι εκεί με προτάσεις και παραγράφους προσπαθείς να μπλέξεις; Κλέφτη! Με τις λέξεις άλλων, με τις σκέψεις άλλων, πάλι υποθετικά βιβλία; Τι θα πει "η μουσική παίρνει ένα συναίσθημα και το επιστρέφει πολλαπλάσιο και κακοποιημένο"; Κι εσύ τι θα του κάνεις; Θα το θεραπεύσεις; Με τι καταπλάσματα βρε δύσμοιρε; Με σημεία στίξης στο μέτωπο κι αντωνυμίες στην κοιλιά, με επίθετα στην πλάτη κι επιφωνήματα στις σχισμές; Τραγούδα αγόρι μου! Μόνο αυτό είναι να κάνεις εκεί. Τα υπόλοιπα παρέλκονται. Ούτε καν...

Sunday, August 25, 2013

Μια κουβέντα που πρέπει να γίνει...


Ας την κάνουμε ρε Χρήστο εκείνη την κουβέντα. Δεν είναι ανάγκη διαρκώς να αποφεύγουμε τις καλησπέρες με τις αμηχανίες μας. Ας πούμε για τον άσωτο γιο του ουρανού. Τόσα χρόνια παν που σε ψάχνω απλά για την απάντηση στο τονισμένο μου "ποιος". Ποιος είναι; Για ποιον λες; Ποιος ξέφυγε του γαλάζιου, κατέβηκε εδώ κάτω, έγλειψε στήθη, αφαλούς, πόδια, ήπιε μπύρες, ποτά, Βόσπορους, δάρθηκε σε δρόμους, ρινγκ, κερκίδες, έκλαψε, αγάπησε, μίσησε, μισήθηκε, τρόμαξε, ένιωσε λίγος, έκλεψε, πούλησε, έφυγε βράδυ δίχως γεια και... Κι επέστρεψε ζητώντας το υπόλοιπο της περιουσίας. Κι επέστρεψε θέλοντας σφαγή του Ήλιου και της Αφροδίτης στο γεύμα για χάρη του. Και πήρε θέση στην κεφαλή του τραπεζιού κι ο πατέρας καμάρωνε πλάι του και ποιος πλανήτης πιστός χρόνια στην εργασία των οικογενειακών χωραφιών δεν τον ζήλεψε και ποιο κορίτσι με κόμη Βερενίκης δεν πόθησε τον αλήτη; Πες ρε Χρήστο, γιατί σπάω το κεφάλι μου και όνομα δεν έχω, πρόσωπο δε βρίσκω. Για ποιον λέμε; Ποιος είναι εκείνος ο Άσωτος;

Thursday, August 8, 2013

Τον 902 ρε;

Στα δύσκολα γυρίσματα του καιρού τα σύμβολα είναι εκείνα που κρατούν αυτούς που πιστεύουν σε αυτά όρθιους. Είναι τα γράμματα που ταΐζουν τα κείμενά τους, η φλόγα που συντηρεί το κόκκινο και την έμπυρη λάμψη στα μάτια τους, είναι το χτύπημα στην πλάτη, το "κράτα λίγο ακόμη σύντροφε! Το ξέραμε, δεν θα ήταν εύκολος ο δρόμος. Το ξέραμε αλλά εν γνώση μας τον ακολουθήσαμε. Κράτα λίγο ακόμη σύντροφε, στο τέλος εμείς θα τον αλλάξουμε τον κόσμο"!
Η πώληση του 902 είναι ακριβώς αυτό. Δεν είναι μόνο η οικονομική συναλλαγή με τον (σε άλλα θέματα) διάβολο, δεν είναι μόνο οι απολύσεις των εργαζομένων, δεν είναι μόνο η ωμή παραδοχή της αδυναμίας βιώσιμης οικονομικής διαχείρισης της μοναδικής φωνής που έχεις να απευθυνθείς άμεσα στον πολύ κόσμο. Όχι, δεν είναι μόνο αυτά. Είναι κυρίως το γκρέμισμα του συμβόλου.
Μπορεί με τον 902 να συντονιζόταν ένας στους χίλιους αριστερούς, μπορεί και κάποιοι να μην το είχαν κάνει ποτέ, το άκουσμα όμως και μόνον της είδησης ότι "πουλήθηκε", ότι "κλείνει" αντικατέστησε το υγιές ρίγος μιας σταθεράς με την ανατριχίλα μιας ήττας. Το ακλόνητο μιας αξίας με το μουτζούρωμα (ξανά) της αξιοπρέπειας. Το κλείσιμο του 902 είναι κίνηση σημασιολογική. Είναι για τον Έλληνα κομμουνιστή, για τον Έλληνα αριστερό, η αλληγορία της κατάθεσης του σφυροδρέπανου, το ξεθώριασμα του έντονου κόκκινου της σημαίας, το φάλτσο παίξιμο του Ύμνου της Διεθνούς. Η πώλησή του, η συγκεκριμένη επιχειρηματική κίνηση ξεπερνάει τα όρια της ηγεσίας του ΚΚΕ. Όχι μόνο της τωρινής. Της κάθε ηγεσίας που είχε και θα 'χει. Είναι μια συναλλαγή που δε θα έπρεπε ποτέ να σκεφτεί ότι μπορεί, ότι δικαιούται να κάνει.

Μα τον 902 ρε; Λυπάμαι! Από όταν το διάβασα πρώτη φορά, διαρκώς λυπάμαι...

Friday, July 26, 2013

Τι κάνει εκεί αυτός ο σάκος;

Πώς πακετάρεις για διακοπές; Ποια είναι τα απαραίτητα του "φεύγω για λίγο"; Του "φεύγω για εκεί που δεν έχω ανάγκη ούτε τα απαραίτητα"; Μέρες τώρα ο σάκος στο πάτωμα. Δεν κινείται κι όμως, διαρκώς, εμπόδιο κι υπενθύμιση: "θα πέφτεις πάνω μου ώσπου να ασχοληθείς μαζί  μου. Γέμισέ με, δείξε μου ότι είμαι ο πόθος στην άκρη του μυαλού σου όλο το χρόνο. Μη με αφήνεις για το παρά λίγο, το παρά πέντε. Δώσε νόημα προετοιμασίας στη γιορτή που με περιγράφεις."
Αλλά εσύ εκεί, στο ίδιο θα επιμείνεις, στην αναβολή του διακόπτω. Δεν ξέρεις γιατί. Δεν την έχεις εύκολη την απάντηση. Ίσως οι λέξεις που ακόμη βρίσκουν ακροατές να τις δένουν στο "εδώ" σου, ίσως τα χαμόγελα που δεν ξεβολεύονται εύκολα απ' τις καθημερινές ατάκες πρόκλησής τους, ίσως πάλι τίποτα απ' αυτά. Ένα απλό σπάσιμο στον σάκο. "Τι θες ρε μεγάλε; Σε κατέβασα απ' το πατάρι, σε ξεσκόνισα, σε αέρισα, σε έβαλα πρώτο τραπέζι πίστα. Όποιος μπαίνει εδώ μέσα, μέρες τώρα, πρώτα βλέπει εσένα, μετά μου λέει "ήρθα". Μη ζητάς και τα ρέστα. 3 ανάσες και δυο τσιγάρα πριν ξεκινήσω θα ανοίξω τα φερμουάρ σου, θα δώσω ήχο στα κλιπάκια σου. Μην παίρνεις τα πάνω σου! Δεν είσαι εσύ το ταξίδι, δεν είσαι καν ό,τι με φέρει στο ταξίδι."
Κακιώνεις. Η σκέψη σου είναι "μην ξεχάσω τα βασικά". Κοιτάς το μέγεθός του και αυτο-αναιρείσαι. Κλειδιά, λεφτά, κινητό, φορτιστή, βιβλία, mp3 κι όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Όλα θα έμπαιναν στο μικρό τσεπάκι στο πλάι της τσάντας σου. Κι αυτός ο σάκος τότε; Τότε τι κάνει εκεί, στη μέση του σαλονιού τόσες μέρες; Και γιατί σε αγχώνει; Εν τέλει, πώς διάολο πακετάρεις για διακοπές;

Friday, June 28, 2013

Εμείς οι ραψωδοί...

Αξίζει να είσαι από νησί έστω μόνο για εκείνες τις μέρες που φυσάει. Για εκείνα τα βράδια που ακούς τις αλυσίδες που το κρατάν δεμένο στη γεωγραφία του, που ακούς τους αρμούς του, να τρίζουν κι αναρωτιέσαι αν πάλι θα αντέξουν ή -όπως η Δήλος παλιά- θα ξεκινήσει τις πλεύσεις του στο πέλαγος.

4 μέρες τώρα η θάλασσα μανιάζει, χτυπιέται, αλυχτάει. 4 νύχτες απειλεί τη στεριά με αντίποινα για πρότερες δικές της εισβολές στο ευμετάβλητο υγρό της. Εραστές τους νομίζαμε, να αγαπιούνται πιστεύαμε. Μα όχι. Πόλεμο έχουν. Τον πιο μακρόχρονο της ιστορίας. Κάποιες φορές, κάποιες εποχές οπισθοχωρούν αλλά τις γέφυρες δεν τις καίνε ποτέ, δεν τις κλείνουν, δεν τις ανατινάζουν. Ξέρουν ότι θα επιστρέψουν. Με το ίδιο σχέδιο μάχης. Με τον ίδιο στόχο. Όπως γνωρίζουν ότι θα βρουν και παράφορη αντίσταση. Δεν πτοούνται όμως, δεν μαλακώνουν. Της μιας καίει τις πληγές το αλάτι, της άλλης βαθαίνει τις ραγάδες ο ήλιος. Κι εμείς, εμείς που είμαστε από νησί, γινόμαστε χρονογράφοι και ζωγράφοι και ραψωδοί και απλοί μάρτυρες αυτού του πολέμου. Ο άμαχος πληθυσμός σε μια αέναα καυτή ζώνη.

Friday, June 7, 2013

Με δυσκολεύετε κύριε Χατζιδάκι...


Κάποια στιγμή πάνω στο μηχανάκι κι οι random επιλογές στο mp3-player οδήγησαν στον Χατζιδάκι και στα Παιδιά κάτω στον κάμπο. Κι ο κόσμος άλλαξε. Χωρίς πολλές-πολλές κουβέντες. Χωρίς διαπραγμάτευση. Δίχως καν την παύση αμηχανίας πριν από κάποια μεγάλη απόφαση. Ο κόσμος άλλαξε.
Ένα τραγούδι που φέρει το θάνατο ως κορεό στις τρίχες των χεριών, που φέρει πόνο, που ουρλιάζει για στιγμές της ιστορίας των οποίων οι αιχμές κόβουν σαν σπαθί από ατσάλι βαλυριανό, είναι ντυμένο την ηρεμία κατάσαρκα. Δέρμα-μουσική. Λευκό, κατάλευκο δέρμα-μουσική. Ποιος δρόμος; Ποια αυτοκίνητα; Ποια πόλη; Φλας, στην άκρη, στάση.
Κύριε Μάνο, δεν το καταλαβαίνω. Αλήθεια το λέω. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Πώς γίνεται εσείς κι εμείς να είμαστε από τον ίδιο τόπο; Πώς γίνεται εσείς κι εμείς να πήραμε τα ίδια 24 γράμματα και να τα κάναμε τόσο διαφορετικές λέξεις, κείμενα, στίχους; Πώς γίνεται να ακούσαμε των ίδιων πουλιών τους σκοπούς, τα ίδια σφυρίγματα του μαΐστρου, την ίδια βοή της θάλασσας και να τα φτιάξαμε τόσο διαφορετικές μελωδίες; Κύριε Χατζιδάκι, δεν είναι θέμα μόνο ταλέντου, έμπνευσης, θείας πνοής. Αν ήταν έτσι θα είχα την εξήγηση. Όχι. Είναι και κάτι άλλο. Κάτι που ακόμη δεν το έχουμε σκεφτεί, κάτι που μας διαφεύγει. Κάτι σαν ένα επιπλέον πλήκτρο στο πιάνο που δεν βλέπουμε, σαν μια στροφή σε κάποιο δρόμο που συνεχώς αγνοούμε. Η διαρκής παρουσία σας στο παρόν μας εκφράζεται μέσα από την αδυναμία μας να μιλήσουμε απόλυτα όμορφα, απόλυτα τέλεια για αυτήν. 

Χαμογελάω μόνος μου. Μάλλον δε θα βρω τώρα την απάντηση. Βγάζω το mp3 απ΄ την τσέπη. Repeat, φλας. Ο οδηγός που έρχεται σταματάει και με αφήνει να ξεκινήσω. Είπαμε: ο κόσμος άλλαξε!

Wednesday, May 15, 2013

Δεν έχει παρακάτω!




“Μακάρι να βρει τη δύναμη και να μη μας μισήσει όσο μας αξίζει…”    (Οδυσσέας Ιωάννου)

Αλλά ρε Θεέ, σήμερα δε γίνεται να γράψω για αθλητικά. Όσο κι αν το Σαββατοκύριακο ήταν γεμάτο θέματα που κάθε ένας θα ήθελε να παιχνιδίσει με την πένα του, σήμερα δεν μπορώ να ασχοληθώ με αυτά. Το χέρι του Μανιάτη, τα μαγικά χέρια του Σπανούλη θα μπουν στην άκρη. Η ξεφτίλα του κόκκινου ποδοσφαίρου και η όμορφη υπεροχή των κόκκινων καλαθιών, θα παραχωρήσουν τη θέση τους στο μαύρο, στο κατάμαυρο της κοινωνίας μας. Το αντίο του Φέργκιουσον στο Ολντ Τράφορντ θα μπει στη σκιά ενός άλλου αντίο: αυτού του ανθρωπισμού στην Ελλάδα του 2013.
Και θα μου πεις “περίμενες ένα ακόμη τέτοιο γεγονός για να πειστείς ότι έχουμε φτάσει στον πάτο; Δε σου έφταναν οι πυροβολισμοί στη Μανωλάδα, οι πυροβολισμοί πριν χρόνια στην Αθήνα, οι πυροβολισμοί στα χωράφια για ένα κλεμμένο καρπούζι, οι τακτικές έφοδοι στα καταλύματα των μεταναστών από αστυνομία και παρακράτος, η διαπόμπευση των οροθετικών; Τι παραπάνω έγινε χτες”; Έχεις δίκιο, έχεις και άδικο. Πάει καιρός, πάνε χρόνια που από όπου κι αν μας πιάσεις βρωμάμε. Απλά χτες φωταγωγήσαμε το ελάχιστό μας, μεγαφωνήσαμε την απανθρωπιά μας με μια ηλικία: 14 χρονών!

“Ο κόσμος μου πέθανε κι εγώ γράφω για να θρηνήσω το θάνατό του.”   (Αρουντάτι Ρόι)

Τον χτύπησαν στον ώμο. Γύρισε και τους κοίταξε. Φορούσαν μαύρα. Τον ρώτησαν από πού είναι. Απ΄ το Αφγανιστάν τους είπε. Ζήτησαν τα χαρτιά του. Άρχισαν να τον χτυπάν. Ένα μπουκάλι μπύρας στο πρόσωπό του. Λιποθυμία. Όταν ξύπνησε ήταν χαρακωμένος. Περαστικοί τον μετέφεραν στο νοσοκομείο. Επειδή δεν είχε χαρτιά του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και τον έδιωξαν. 6-8 ράμματα στη μύτη και περισσότερα από 10 στο μέτωπο και το κεφάλι. Και τον έδιωξαν. Ο Ιπποκράτης έψαξε στην τσάντα του. Δεν βρήκε καθόλου δικά του χαρτιά εκεί μέσα. Πάτησε σε μια καρέκλα. Ανέβηκε. Έδεσε ένα σχοινί στο ταβάνι κι αυτοκτόνησε.

“Σε ένα όνειρό μου –που δεν ξέρω αν ήταν καν όνειρο- είδα πως μετρούσα τους ανθρώπους. Τους μέτρησα… τους μέτρησα –χωρίς να λογαριάσω τον εαυτό μου- και τους βρήκα σωστούς! Τι δουλειά λοιπόν έχω εγώ ο περιττός εδώ;” (Μενέλαος Λουντέμης)

Τα ντουβάρια με τα μαύρα δεν βρίσκουν πια λέξεις να τα χωρέσουν. Ακόμη και η νομική επιβολή υπεράσπισης αρνείται το επαγγελματικό της καθήκον μπρος σε εκείνο της συνείδησής της. Ποιες λέξεις μείναν για να βρουν την ελάχιστη δικαιολογία στο αναίτιο μίσος; Μισούμε γιατί; Μισούμε ποιους; Μισούμε επειδή μια τυχαία κληρωτίδα έφερε κάποιους στον πλανήτη μας από μια πύλη άλλων γεωγραφικών συντεταγμένων από τις δικές μας. Μισούμε αυτούς που ο πατέρας τους πρώτη φορά έκανε έρωτα αλλόχρωμα, που η μάνα τους ζευγάρωσε αλλόδοξα, που οι δυο τους γέννησαν αλλόγλωσσα. Μισούμε –τα άλογα ζώα- αυτούς που πρώτη φορά περπάτησαν σε άλλο χώμα από το δικό μας. Σε άλλο τι; Σε άλλο χώμα; Μα κανείς μας δεν έχει ρωτήσει τους παππούδες του για το χώμα; Κανείς δεν έμαθε από αυτούς τους σοφούς γέροντες που με τα χέρια τους έκαναν τις πλαγιές ισιάδια, τα βραχοχώραφα αρόσιμη γη ότι το χώμα παντού είναι ίδιο; Παντού έχει την ίδια μυρωδιά, παντού με τον ίδιο τρόπο μπαίνει μέσα στα νύχια, παντού με την ίδια διάθεση διψάει και ξεδιψάει, κάνει ραγάδες και καρποφορεί; Κανείς ποτέ δεν άκουγε όταν του έλεγαν ιστορίες για ανθρώπους που πλάστηκαν –όπου γης- από αυτό κι ανάσαναν με ένα φύσημα στο στόμα;

Thursday, May 2, 2013

Απλή επιβίωση...

Σήμερα κρεμάται επί ξύλου. Κάποιος μαζί του κάθε μέρα. Οι στράτες μας αγχώθηκαν επικίνδυνα. Το ανέμελο της βόλτας έχει καιρό τώρα παραδώσει κλειδιά σε έγνοιες απλής επιβίωσης. Απλής επιβίωσης... Οξύμωρο και μόνο στο άκουσμα. Το γνωρίζω μα οι λέξεις ζητάν να μπουν πλάι-πλάι. Απλής επιβίωσης. Κοινά, λέει, τα αίματά τους. Αν το συνειδητοποιήσουμε νωρίς τότε όλα θα γίνουν ομορφότερα. Ευκολότερα. Άλλο δεν πρέπει στον άνθρωπο από την απλή επιβίωση. Την έγκαιρη εξασφάλισή της. Μόνον έτσι μετά θα γράψει Μικρούς Ναυτίλους, θα τραγουδήσει Μεγάλους Ερωτικούς. Μόνον έτσι τα μεσημέρια των Μεγάλων Εβδομάδων του, οι Μεγάλες Πέμπτες του θα είναι απλά μεσημέρια υπενθύμισης παρελθοντικής θλίψης και προσμονής βέβαιης ανάστασης. Ας είναι να το καταλάβουμε νωρίς! Μη μείνει για χρόνια εκεί πάνω σταυρωμένος...

Thursday, April 18, 2013

Αυτοκτονώντας ένα Θεό...

Στην εκούσια αυτοκτονία κανείς δεν δικάζεται, κανείς δεν κατηγορείται. Στην εκούσια αυτοκτονία η απόφαση είναι του αυτόχειρα και οι λόγοι του, προσωπικοί ή όχι μπορούν απλά να επιπλήξουν ηθικούς αυτουργούς, άντε να στείλουν και πακέτα τύψεων σε ευαίσθητους που στοχοποιήθηκαν. Στην εκούσια αυτοκτονία η απόφαση για την έσχατη λύση, η τελική απόφαση, το τράβηγμα της σκανδάλης ή το άλμα είναι του παθόντα. Έτσι έκρινε, έτσι είδε, έτσι εκτίμησε. Δεν πίστεψε σε κανένα θαύμα, δεν πίστευε πια στον εαυτό του, δεν πίστευε πια στους γύρω του. Η εκούσια αυτοκτονία είναι η πιο αμήχανη στιγμή στην σκέψη και την πράξη του έλλογου όντος.................. Η αυτοκτονία ωστόσο του Ξένιου Δία στην χώρα μας, του πολυδιαφημισμένου και καμάρι μας Θεού, δεν ήταν τέτοια. Ήταν δολοφονία. Εμείς τον αυτοκτονήσαμε. Έτσι απλά.

Friday, April 5, 2013

Άνοιξη είναι..

Αφού είναι άνοιξη, τι με ρωτάς γιατί; Δεν έχει επιστροφή το φως. Ήρθε και μένει. Βάλε όσα σύννεφα γουστάρεις στην εικόνα, κρύψε τον ήλιο με κακή διάθεση κι εμμένουσες σοροκάδες, ντύσε με καλά και κούμπωσέ με και πείσε με να προσέχω γιατί θα κρυώσω, θα αλλάξει κάτι; Τα ποτάμια κατέβασαν απ΄ τα βουνά τον Απρίλη και δες τον! Ήδη στεγνώνει και έρχεται κατά δω χαμογελώντας. Τα ξέρω αυτά για την κακή μου ψυχολογία, για τις μέρες που δεν με έχουν στα ραντεβού τους, για τα κείμενα μου που δεν περπατάν πια στις πασαρέλες. Τα ξέρω και για τους πόθους που σκονίζονται στη γωνία, για το ΄΄πράττω κοινά΄΄ που χωλαίνει, για τις απέναντι αναζητήσεις που γίνονται σχεδόν μηχανικά. Τα ξέρω αλλά τα είπαμε και στην αρχή: η ψύχρα λιγοστεύει, οι νύχτες μικραίνουν, τα χρώματα κερδίζουν πάλι την παρτίδα. Μη με ρωτάς λοιπόν! Άνοιξη είναι, δεν έχει επιστροφή το φως. Πάμε στη θάλασσα..

Monday, March 18, 2013

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΛΗΣ: ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ SOUNDTRACK!


Ας μιλήσουμε για ιστορίες σήμερα, ας πούμε για παραμύθια, ας δοκιμάσουμε τη λάμα λέξεων που κανονικά δε θα έπρεπε να κόβουν,  ας πάμε πίσω ως «τις μέρες του Άρθουρ Ελντ, όταν τα όνειρα και οι Δράκοι περπατούσαν ακόμη πάνω στη γη»*. Κι ας ψάξουμε φωνές που θέλουμε για παρέα σε τέτοιους δρόμους, ας ζητήσουμε από σκούρα ηχοχρώματα να φέρουν τα σώματα που τα εκφέρουν μαζί τους, συνοδούς και προστάτες και παγίδες δίπλα μας. Και τούτη τη φορά ας μη δειλιάσουμε, ας πάμε ως το τέλος, ας ξεθηκαρώσουμε δοκιμάζοντας την αντοχή εκείνου του «και ζήσαν αυτοί καλά». Το είπαμε εξάλλου: σήμερα έχουμε επιλεγμένη παρέα.

Ο Χρήστος Παπαμιχάλης, μουσικός παραγωγός, πολλά χρόνια στο Μελωδία, φωνή σελιδοδείκτης στις νύχτες του ραδιοφώνου, ήρθε σχεδόν στην ώρα του. Καφές στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, κουβέντα για ώρα, αμήχανες δικές μου σιωπές, νέα κορίτσια τριγύρω, το toradiofono.gr στα σκαριά, το τηλέφωνο να χτυπάει, τόσα τα διαδικαστικά θέματα, άγχος σε πολλές ματιές του στο κενό, η Ρίζα του Πέντε να συνεχίζει τις παραστάσεις της στην Αθήνα, χιούμορ, κυνισμός, χαμόγελα. Παντού χαμόγελα. Πώς μπορεί ένας τόσο χαμογελαστός άνθρωπος να βγάζει αυτή τη σταμπαρισμένη με θλίψη φωνή;

Το ηχογραφητικό στο τραπέζι.
-Α, έχουμε κανονική συνέντευξη;
-Μπα, θέλω απλά τα βασικά να κρατάω.
-Τα βασικά είναι μόνο η αγάπη!

Σιωπή. Αναρώτηση: πώς συνεχίζεις όταν ο απέναντί σου ξεκινάει έτσι; Όταν στο πρώτο άνοιγμα των φύλλων του κάνει καρέ του άσου, πώς πας παρακάτω; Από ποια γωνία του να πιαστείς για να μην γκρεμιστείς, να μην του χαρίσεις την μπάνκα σου;

- Ο Κώστας Κοντοδήμος έγραφε στο Γιο που δε θα θέλατε να έχετε: «Οι Έλληνες ακούνε περίεργα τραγούδια, λυπημένα πάντα, ακόμα και το πρωί. Ίσως γι αυτό δεν μιλάνε πολύ όταν ξυπνάνε. Προπονούνται στη λύπη.» Τι λες; Έχουν ώρα τα τραγούδια; Μπορείς να ακούς ένα μαύρο τραγούδι στις 7 το πρωί;
-Όχι, δεν έχουν ώρα. Έχουν να κάνουν μόνο με το αν είναι καλά ή κακά τραγούδια. Τα καλά τραγούδια είναι για όλες τις ώρες και όλους τους καιρούς. Τώρα τι είναι καλό είναι ένα μεγάλο θέμα. Τι είναι καλό για ‘μένα όμως είναι ξεκάθαρο και για να με ακούς, για να ακούς την εκπομπή μου, το σταθμό μου έχουμε συμφωνήσει σε μιαν αισθητική, έχουμε έναν κοινό κώδικα.
- Θα επιμείνω. Στο τελευταίο σου podcast είπες ότι θα είναι φωτεινό. Τρία τραγούδια και δεκαπέντε λεπτά μετά έψαχνες το φως που ήδη κρυβόταν καλά. Έχουμε φωτεινά τραγούδια στην Ελλάδα;
-Έχουμε, έχουμε πολλά. Θυμάμαι… ένα. (γέλια) Σοβαρά τώρα, έχουμε απλά συνήθως καίγονται πιο γρήγορα. Αυτό που σου κάνει παρέα στη χαρά, επειδή η χαρά σου είναι περισσότερη απ’ το τραγούδι, δεν το κρατάς εύκολα δικό σου, μέσα σου. Κρατάς τη χαρά της στιγμής και δεν κρατάς το τραγούδι. Αντίθετα, ταυτίζεσαι πολύ περισσότερο με τον πόνο. Αυτό που θα σε στηρίξει στο ζόρι σου, που θα ταυτιστείς μαζί του στο μαύρο σου, αυτό και θα κρατήσεις πολύ περισσότερο καιρό.
-Είναι έτσι; Θεωρώ ότι και στη θλίψη το γεγονός κυριαρχεί του τραγουδιού. Η διαφορά όμως είναι ότι το θλιμμένο τραγούδι κάνει πληγή που την κουβαλάς πάνω σου. Τη βλέπεις, εκεί. Γι’ αυτό και μένει περισσότερο.
-Το θλιμμένο τραγούδι μπορεί να περιγράψει το γεγονός, σε κάνει να το δεις έντονα. Αυτό που νιώθεις στη θλίψη, που οι λέξεις σου έχουν τελειώσει και δεν το περιγράφουν, το τραγούδι έρχεται και το ντύνει με λόγια, το εκφράζει. Τη χαρά δεν έχεις ανάγκη να βρεις κάποιον να στην περιγράψει. Είναι χαρά. Τέλος. Θα βρεις ένα ωραίο χαρούμενο τραγούδι να τη συντροφέψει αλλά δεν ψάχνεις λόγια γι’ αυτήν, δεν τα ‘χεις ανάγκη. Αυτός όμως που θα βάλει τους στίχους στη θλίψη σου γίνεται δικός σου άνθρωπος και το τραγούδι, δικό σου τραγούδι.
-Το έντεχνο σίγουρα έχει βάλει πολλούς απ’ αυτούς τους στίχους. Όταν το ακούς στις 7 το πρωί όμως, δεν πέφτεις, δεν σε ρίχνει;
- Το έντεχνο έχει ταμπέλα μαύρου και μίζερου και θλιμμένου. Διαφωνώ κάθετα. Υπάρχει πολύς κόσμος που πέφτει ακούγοντας τέτοια μουσική. Εγώ όταν ακούω κάτι που είναι καλό χαίρομαι, όταν περιγράφει κάτι που έχει ζήσει ο άλλος και είναι καλό δεν πέφτεις. Δε θα συνεννοηθούμε όλοι με όλους σε αυτή τη ζωή, δε γίνεται. Με κάποιους γίνεται με κάποιους δε γίνεται.


Ολόκληρη η συνέντευξη του Χρήστου Παπαμιχάλη είναι εδώ. Κι έχει πραγματικό ενδιαφέρον.

Monday, January 28, 2013

Η υπερβολή που λέγαμε...

Υπερβολή είναι ένα ραπανάκι στη μασχάλη. Το παράδοξο του κόκκινου στον ιδρώτα αυτής που θες να πιείς και την αρμύρα της. Μην τρομάζεις, δε θα αρχίσω τα παράλογά μου. Αλήθειες λέω σήμερα. Υπερβολή είναι ένα χάρτινο βαρκάκι στη μουσκεμένη ραγάδα που σχηματίζει η κυτταρίτιδα στο πόδι σου. Είναι η ρότα του για την κλειτορίδα σου και η πυξίδα που πάντα δείχνει το νότο. Φουσκώνω τα πανιά μου. Υπερβολή είναι το ανάποδο της κλήσης στο καντράν του τηλεφώνου μου. Το σπάσιμό του στην αντίσταση να πάρω τα νούμερα στη φορά που θέλω εγώ. Αν είσαι στην άλλη άκρη απάντησέ μου, τέτοια μάχη έδωσα. Υπερβολή είναι η φωνή του κόρακα στο αγαπημένο σου τραγούδι. Το γύρισμα στο ρεφρέν, η παραίτηση του τραγουδιστή, η βραχνάδα που συνοδεύει την ψυχή που φεύγει. Πάντα έτσι συνέβαινε, άργησες όμως να το παρατηρήσεις. Υπερβολή είναι η ψύχρα, σφιγμένη στον κορσέ της για να περιορίσει ένα κορμί που όπως κι αν είναι το ποθώ. Ανατριχιάζω και δεν ψάχνω ζακέτα. Υπερβολή είναι το "μην μπεις μέσα μου απόψε, δεν έχω μέσα". Δεν έχεις; Κι η κίνησή μου ποιον πόθο στοχεύει;

Saturday, January 12, 2013

Κι αυτοί σε τρομάζουν κύριε Δένδια;



Κι αυτοί κουκουλοφόροι κύριε Δένδια; Κι αυτοί κουκουλοφόροι κι επικίνδυνοι για το σύστημά σας; Και για αυτούς έχετε έτοιμα τα μπλόκα των αστυνόμων σας, τις διμοιρίες των ματ σας; Και για τις δικές τους ανάσες έχετε τα δικά σας χημικά, για τη δικιά τους σιωπή ετοιμάζετε τους δικούς σας κενούς και ηλίθιους λόγους; Τι σας τρομάζει τόσο; Είπε ο άλλος "είμαι αναρχικός" κι ακόμη και το κόμμα του -της αριστεράς, της ελεύθερης, ανοιχτόμυαλης αριστεράς- τον έβαλε να ανασκευάσει. Είναι ντροπή στον κόσμο σας ο μη έχων την αρχή σας, τις αρχές σας. Είναι τρόμος και κράτος αυτού εκείνος που δεν δηλώνει έννομος των νομοθετημάτων άνομων κουναβιών... Με τρομάζει ένας τέτοιος κόσμος. Με τρομάζει η επιφανειακή ησυχία, το σκούπισμα της κακιάς δεξιάς, το καθάρισμα απ' τις καταλήψεις κτιρίων την ίδια στιγμή που οι καταλήψεις των δρόμων και των εικόνων μας απ' τα αφασικά του παρακράτους είναι γεγονός μη αντιρρήσιμο! Με τρομάζει η βλακεία. Η βλακεία που μιλάει και η βλακεία που ακούει. Κι έχουμε μπόλικη τέτοια. Δυστυχώς μας έφερε η μοίρα να ζούμε σε καιρό που έχει μπόλικη τέτοια....

Tuesday, January 1, 2013

Ας είναι όμορφα..


Καλή Χρονιά. Μόλις ο χρόνος έκανε το άλμα του, πήδηξε το αυλάκι κι άφησε πίσω όσα έπρεπε να μείνουν, όσα δεν είχαν τα κουράγια, τις αντοχές να ακολουθήσουν. Αχάραχτος θα είναι και ετούτος ο δρόμος, απάτητες κι ετούτες οι 364 μέρες που θα έρθουν. Βήμα το βήμα θα τον φτιάξουμε πάλι εμείς. Χνάρι το χνάρι θα αφήσουμε μια ρότα για κάποιους που ίσως κοιτάν από ψηλά, για κάποιους που ίσως στρίβουν ανά τακτά διαστήματα το λαιμό τους και ξανακοιτάν εκεί από όπου κάποιοι (εμείς) πέρασαν. Ας είναι καλά λοιπόν τα βήματά μας. Ας είναι όμορφες οι επιλογές μας. Δε λέω σωστές. Δε γίνεται, δεν έχει γούστο εξάλλου η διαρκής νίκη. Ας είναι απλά όμορφες. Στο τέλος, σε ένα χρόνο από σήμερα, έτοιμοι για ένα ακόμη άλμα θα έχουμε να λέμε ότι -αν μη τι άλλο- κάναμε ένα ωραίο παιχνίδι, παίξαμε έναν ωραίο αγώνα!
Create your own banner at mybannermaker.com!