Τι κάνει εκεί αυτός ο σάκος;

Πώς πακετάρεις για διακοπές; Ποια είναι τα απαραίτητα του "φεύγω για λίγο"; Του "φεύγω για εκεί που δεν έχω ανάγκη ούτε τα απαραίτητα"; Μέρες τώρα ο σάκος στο πάτωμα. Δεν κινείται κι όμως, διαρκώς, εμπόδιο κι υπενθύμιση: "θα πέφτεις πάνω μου ώσπου να ασχοληθείς μαζί  μου. Γέμισέ με, δείξε μου ότι είμαι ο πόθος στην άκρη του μυαλού σου όλο το χρόνο. Μη με αφήνεις για το παρά λίγο, το παρά πέντε. Δώσε νόημα προετοιμασίας στη γιορτή που με περιγράφεις."

Αλλά εσύ εκεί, στο ίδιο θα επιμείνεις, στην αναβολή του διακόπτω. Δεν ξέρεις γιατί. Δεν την έχεις εύκολη την απάντηση. Ίσως οι λέξεις που ακόμη βρίσκουν ακροατές να τις δένουν στο "εδώ" σου, ίσως τα χαμόγελα που δεν ξεβολεύονται εύκολα απ' τις καθημερινές ατάκες πρόκλησής τους, ίσως πάλι τίποτα απ' αυτά. Ένα απλό σπάσιμο στον σάκο. "Τι θες ρε μεγάλε; Σε κατέβασα απ' το πατάρι, σε ξεσκόνισα, σε αέρισα, σε έβαλα πρώτο τραπέζι πίστα. Όποιος μπαίνει εδώ μέσα, μέρες τώρα, πρώτα βλέπει εσένα, μετά μου λέει "ήρθα". Μη ζητάς και τα ρέστα. 3 ανάσες και δυο τσιγάρα πριν ξεκινήσω θα ανοίξω τα φερμουάρ σου, θα δώσω ήχο στα κλιπάκια σου. Μην παίρνεις τα πάνω σου! Δεν είσαι εσύ το ταξίδι, δεν είσαι καν ό,τι με φέρει στο ταξίδι."

Κακιώνεις. Η σκέψη σου είναι "μην ξεχάσω τα βασικά". Κοιτάς το μέγεθός του και αυτο-αναιρείσαι. Κλειδιά, λεφτά, κινητό, φορτιστή, βιβλία, mp3 κι όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Όλα θα έμπαιναν στο μικρό τσεπάκι στο πλάι της τσάντας σου. Κι αυτός ο σάκος τότε; Τότε τι κάνει εκεί, στη μέση του σαλονιού τόσες μέρες; Και γιατί σε αγχώνει; Εν τέλει, πώς διάολο πακετάρεις για διακοπές;