Η υπερβολή που λέγαμε...

Υπερβολή είναι ένα ραπανάκι στη μασχάλη. Το παράδοξο του κόκκινου στον ιδρώτα αυτής που θες να πιείς και την αρμύρα της. Μην τρομάζεις, δε θα αρχίσω τα παράλογά μου. Αλήθειες λέω σήμερα. Υπερβολή είναι ένα χάρτινο βαρκάκι στη μουσκεμένη ραγάδα που σχηματίζει η κυτταρίτιδα στο πόδι σου. Είναι η ρότα του για την κλειτορίδα σου και η πυξίδα που πάντα δείχνει το νότο. Φουσκώνω τα πανιά μου. Υπερβολή είναι το ανάποδο της κλήσης στο καντράν του τηλεφώνου μου. Το σπάσιμό του στην αντίσταση να πάρω τα νούμερα στη φορά που θέλω εγώ. Αν είσαι στην άλλη άκρη απάντησέ μου, τέτοια μάχη έδωσα. Υπερβολή είναι η φωνή του κόρακα στο αγαπημένο σου τραγούδι. Το γύρισμα στο ρεφρέν, η παραίτηση του τραγουδιστή, η βραχνάδα που συνοδεύει την ψυχή που φεύγει. Πάντα έτσι συνέβαινε, άργησες όμως να το παρατηρήσεις. Υπερβολή είναι η ψύχρα, σφιγμένη στον κορσέ της για να περιορίσει ένα κορμί που όπως κι αν είναι το ποθώ. Ανατριχιάζω και δεν ψάχνω ζακέτα. Υπερβολή είναι το "μην μπεις μέσα μου απόψε, δεν έχω μέσα". Δεν έχεις; Κι η κίνησή μου ποιον πόθο στοχεύει;