ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΛΗΣ: ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ SOUNDTRACK!

Ας μιλήσουμε για ιστορίες σήμερα, ας πούμε για παραμύθια, ας δοκιμάσουμε τη λάμα λέξεων που κανονικά δε θα έπρεπε να κόβουν,  ας πάμε πίσω ως «τις μέρες του Άρθουρ Ελντ, όταν τα όνειρα και οι Δράκοι περπατούσαν ακόμη πάνω στη γη»*. Κι ας ψάξουμε φωνές που θέλουμε για παρέα σε τέτοιους δρόμους, ας ζητήσουμε από σκούρα ηχοχρώματα να φέρουν τα σώματα που τα εκφέρουν μαζί τους, συνοδούς και προστάτες και παγίδες δίπλα μας. Και τούτη τη φορά ας μη δειλιάσουμε, ας πάμε ως το τέλος, ας ξεθηκαρώσουμε δοκιμάζοντας την αντοχή εκείνου του «και ζήσαν αυτοί καλά». Το είπαμε εξάλλου: σήμερα έχουμε επιλεγμένη παρέα.

Ο Χρήστος Παπαμιχάλης, μουσικός παραγωγός, πολλά χρόνια στο Μελωδία, φωνή σελιδοδείκτης στις νύχτες του ραδιοφώνου, ήρθε σχεδόν στην ώρα του. Καφές στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, κουβέντα για ώρα, αμήχανες δικές μου σιωπές, νέα κορίτσια τριγύρω, το toradiofono.gr στα σκαριά, το τηλέφωνο να χτυπάει, τόσα τα διαδικαστικά θέματα, άγχος σε πολλές ματιές του στο κενό, η Ρίζα του Πέντε να συνεχίζει τις παραστάσεις της στην Αθήνα, χιούμορ, κυνισμός, χαμόγελα. Παντού χαμόγελα. Πώς μπορεί ένας τόσο χαμογελαστός άνθρωπος να βγάζει αυτή τη σταμπαρισμένη με θλίψη φωνή;

Το ηχογραφητικό στο τραπέζι.

-Α, έχουμε κανονική συνέντευξη;

-Μπα, θέλω απλά τα βασικά να κρατάω.

-Τα βασικά είναι μόνο η αγάπη!

Σιωπή. Αναρώτηση: πώς συνεχίζεις όταν ο απέναντί σου ξεκινάει έτσι; Όταν στο πρώτο άνοιγμα των φύλλων του κάνει καρέ του άσου, πώς πας παρακάτω; Από ποια γωνία του να πιαστείς για να μην γκρεμιστείς, να μην του χαρίσεις την μπάνκα σου;

- Ο Κώστας Κοντοδήμος έγραφε στο Γιο που δε θα θέλατε να έχετε: «Οι Έλληνες ακούνε περίεργα τραγούδια, λυπημένα πάντα, ακόμα και το πρωί. Ίσως γι αυτό δεν μιλάνε πολύ όταν ξυπνάνε. Προπονούνται στη λύπη.» Τι λες; Έχουν ώρα τα τραγούδια; Μπορείς να ακούς ένα μαύρο τραγούδι στις 7 το πρωί;

-Όχι, δεν έχουν ώρα. Έχουν να κάνουν μόνο με το αν είναι καλά ή κακά τραγούδια. Τα καλά τραγούδια είναι για όλες τις ώρες και όλους τους καιρούς. Τώρα τι είναι καλό είναι ένα μεγάλο θέμα. Τι είναι καλό για ‘μένα όμως είναι ξεκάθαρο και για να με ακούς, για να ακούς την εκπομπή μου, το σταθμό μου έχουμε συμφωνήσει σε μιαν αισθητική, έχουμε έναν κοινό κώδικα.

- Θα επιμείνω. Στο τελευταίο σου podcast είπες ότι θα είναι φωτεινό. Τρία τραγούδια και δεκαπέντε λεπτά μετά έψαχνες το φως που ήδη κρυβόταν καλά. Έχουμε φωτεινά τραγούδια στην Ελλάδα;

-Έχουμε, έχουμε πολλά. Θυμάμαι… ένα. (γέλια) Σοβαρά τώρα, έχουμε απλά συνήθως καίγονται πιο γρήγορα. Αυτό που σου κάνει παρέα στη χαρά, επειδή η χαρά σου είναι περισσότερη απ’ το τραγούδι, δεν το κρατάς εύκολα δικό σου, μέσα σου. Κρατάς τη χαρά της στιγμής και δεν κρατάς το τραγούδι. Αντίθετα, ταυτίζεσαι πολύ περισσότερο με τον πόνο. Αυτό που θα σε στηρίξει στο ζόρι σου, που θα ταυτιστείς μαζί του στο μαύρο σου, αυτό και θα κρατήσεις πολύ περισσότερο καιρό.

-Είναι έτσι; Θεωρώ ότι και στη θλίψη το γεγονός κυριαρχεί του τραγουδιού. Η διαφορά όμως είναι ότι το θλιμμένο τραγούδι κάνει πληγή που την κουβαλάς πάνω σου. Τη βλέπεις, εκεί. Γι’ αυτό και μένει περισσότερο.

-Το θλιμμένο τραγούδι μπορεί να περιγράψει το γεγονός, σε κάνει να το δεις έντονα. Αυτό που νιώθεις στη θλίψη, που οι λέξεις σου έχουν τελειώσει και δεν το περιγράφουν, το τραγούδι έρχεται και το ντύνει με λόγια, το εκφράζει. Τη χαρά δεν έχεις ανάγκη να βρεις κάποιον να στην περιγράψει. Είναι χαρά. Τέλος. Θα βρεις ένα ωραίο χαρούμενο τραγούδι να τη συντροφέψει αλλά δεν ψάχνεις λόγια γι’ αυτήν, δεν τα ‘χεις ανάγκη. Αυτός όμως που θα βάλει τους στίχους στη θλίψη σου γίνεται δικός σου άνθρωπος και το τραγούδι, δικό σου τραγούδι.

-Το έντεχνο σίγουρα έχει βάλει πολλούς απ’ αυτούς τους στίχους. Όταν το ακούς στις 7 το πρωί όμως, δεν πέφτεις, δεν σε ρίχνει;

- Το έντεχνο έχει ταμπέλα μαύρου και μίζερου και θλιμμένου. Διαφωνώ κάθετα. Υπάρχει πολύς κόσμος που πέφτει ακούγοντας τέτοια μουσική. Εγώ όταν ακούω κάτι που είναι καλό χαίρομαι, όταν περιγράφει κάτι που έχει ζήσει ο άλλος και είναι καλό δεν πέφτεις. Δε θα συνεννοηθούμε όλοι με όλους σε αυτή τη ζωή, δε γίνεται. Με κάποιους γίνεται με κάποιους δε γίνεται.

Ολόκληρη η συνέντευξη του Χρήστου Παπαμιχάλη είναι εδώ. Κι έχει πραγματικό ενδιαφέρον.