Για παραμύθια κλαίνε οι κόσμοι...

Της βροχής και της νύχτας. Του δεσμού τους. Ιστορίες που αφηγούνται τα βρεγμένα μας ρούχα μπροστά στη θερμάστρα. Ιστορίες για σκοτάδια και βίαια υγρά ραπίσματα. Ιστορίες που φέρουν το κρύο απ' τη ράχη ως χαμηλά, κάτω απ' τις γάμπες. Ιστορίες αυτοαναφορικές με φωνή που της λείπουν γράμματα, που για να κατανοηθεί οφείλουν οι ακροατές να συμπληρώνουν παζλ στη σκέψη τους... Ας πιούμε λίγο κι απόψε. Και η βροχή και η νύχτα το απαιτούν. Ας πιούμε λίγο. Μετά μπορεί να λυθεί κι η δικιά μας γλώσσα και να πάρουμε σειρά στην αφήγηση...