Τραγούδα!

-Γιατί, εσύ τι κάνεις δηλαδή στις συναυλίες; Μόνος σου πας; Δεν μιλάς σε κανέναν; Δεν κάνεις δεύτερες φωνές; Σε μια  υποθετική καθολική ησυχία δε θα 'μενες (επιτέλους) ως σταρ να ουρλιάζεις παράτονα το ρεφραίν; Σηκώνεσαι ενοχλητικά και ψάχνεις για αλκοόλ να ερεθίσει την εγκεφαλική σου ανία; Έτσι κάνεις διάλογο με τη μουσική; Στη ζάλη σου βάζεις τα κορίτσια των στίχων να χορέψουν, να γυρίσουν μαζί της κι αυτά; Έτσι νομίζεις θα σηκωθούν τα φουστάκια τους για να χαζέψεις λευκό δέρμα και φουσκωμένους Νείλους; Δεν είναι όλα κείμενα! Εσύ το λες. Το επαναλαμβάνεις για να αναδείξεις τις αδυναμίες σου, το λίγο σου έξω από αυτά. Τότε πώς; Γιατί; Κι εκεί με προτάσεις και παραγράφους προσπαθείς να μπλέξεις; Κλέφτη! Με τις λέξεις άλλων, με τις σκέψεις άλλων, πάλι υποθετικά βιβλία; Τι θα πει "η μουσική παίρνει ένα συναίσθημα και το επιστρέφει πολλαπλάσιο και κακοποιημένο"; Κι εσύ τι θα του κάνεις; Θα το θεραπεύσεις; Με τι καταπλάσματα βρε δύσμοιρε; Με σημεία στίξης στο μέτωπο κι αντωνυμίες στην κοιλιά, με επίθετα στην πλάτη κι επιφωνήματα στις σχισμές; Τραγούδα αγόρι μου! Μόνο αυτό είναι να κάνεις εκεί. Τα υπόλοιπα παρέλκονται. Ούτε καν...