Τα κουμάντα στο κείμενο

Ας γίνω αιρετικός πάλι: Καμιά σκέψη δεν οδηγεί το κείμενο. Η λέξη το οδηγεί. Αυτή είναι η αφέντρα. Αυτή έχει τα μαστίγια και τις χειροπέδες, αυτή διαλέγει τις στάσεις, αυτή κάνει το ερωτικό παιχνίδι. Η σκέψη βάζει τα λεφτά στην τσέπη, ψάχνει το κόκκινο φως και μπαίνει στο λευκό χαρτί με το κεφάλι χαμηλά· σαν πρωτάρα. Τότε έρχεται η λέξη, με το χώρο να της είναι οικείος, με κινήσεις γνώριμες, προσχεδιασμένες. Με γωνίες για να πονάνε όσο πρέπει, με φωνή σταθερή που δε σηκώνει αντίρρηση. Πολλές φορές μάλιστα το τραβάει παραπέρα. Αφήνει τη σκέψη δεμένη κι ανικανοποίητη και καλεί στο χώρο τα πιο ασήμαντα και πρόστυχα σημεία στίξης και φλερτάρει μαζί τους μέχρις ύγρανσης. Άνω τελείες, παύλες, εισαγωγικά ξαπλώνουν τη γλίτσα τους στο κορμί της ενώ αυτή κοιτάζει τη σκέψη να συσπάται και της ψιθυρίζει ψυχρά: «Έτσι ικανοποιούμαι εγώ! Με την οργασμική σου ξεφτίλα…»

Κάπου εκεί το κείμενο τελειώνει. Η σκέψη πληρώνει και φεύγει με το κεφάλι πιο σκυμμένο από ποτέ και τις ενοχές συνοδοιπόρους…