Έξω απ' την πλατεία...

Έχει ξεκινήσει να φύγει. Ξαφνικά ακούει μια φωνή: "Έξω απ' την πλατεία". Δεν είναι κάτι που το νοητικό του κέντρο μπορεί να επεξεργαστεί. Είναι παράταιρο σε όσα τα σκουλήκια που τρέφονται με τη φαιά του ουσία είχαν σκεφτεί. "Έξω απ' την πλατεία; Μα κάθε πλατεία είναι δική μου. Κάθε τόπος είναι δικός μου. Η εξάρτυση, η εκπαίδευση, οι εντολές που μου έχουν δοθεί αυτό μου έχουν πει. Για αυτό με έχουν πείσει. Δεν υπάρχει κάτι πάνω από μένα όταν είμαι σε υπηρεσία." Γυρνάει, κοιτάζει, στοχεύει. Ο διεκδικητής του χώρου είναι μόνος, είναι αδύνατος, φοράει γυαλιά, είναι άοπλος. Υπολογισμός: "97% υπέρ μου - 3% υπέρ του".  Βήματα προς τα εκεί. "Μη με βαρέσεις". Η αδυναμία του υποψήφιου θύματος φανερώνεται την κρισιμότερη στιγμή. "100% υπέρ μου - 0% υπέρ του". Το χτύπημα ήταν η ισχύς του ένστολου. Η επιβεβαίωσή της. Η άμεση πτώση του θύματος το παράσημο της σωστής εκπαίδευσης. Χτύπημα στο κεφάλι σε άνθρωπο που σηκώνει τα χέρια ψηλά. Που δεν κάνει την παραμικρή κίνηση επίθεσης. Ούτε καν αντίστασης. Χτύπημα εν ψυχρώ. Όπως θα έκανε κάθε καλός ασφαλίτης του Σαντάμ, κάθε δολοφόνος του Πολ Ποτ, κάθε ναζί Ουστάσι, κάθε αξιωματικός του Φράνκο. Ξέρω το βάρος των χαρακτηρισμών μου, δεν κάνω όμως παραλληλισμό. Τους ταυτίζω. Αν του δινόταν η ευκαιρία, αν οι συγκυρίες τον έφερναν να ζούσε σε άλλη εποχή, σε άλλη χώρα αυτό θα έκανε. Το δείχνει η από εκεί και έπειτα στάση του. Γύρισμα της πλάτης και ατάραχη φυγή. Κι ο άλλος αιμόφυρτος στο έδαφος. Ο άλλος, παρεπιπτόντως, είναι άνθρωπος. Όχι λυσσασμένο κουνάβι. Μπορεί να είναι ένας παλιός συμμαθητής του, ένας γείτονας που συναντιώνται κάθε μέρα στο ασανσέρ. "Τον χτύπησα. Τον διέλυσα. Είμαι δημοκράτης. Είμαι Έλληνας. Το έφαγα το αναρχικό κομμουνιστικό απόβρασμα. Είμαι αστυνομικός στα ματ. Είμαι η Ελλάδα!".... Ουαι! Οι στιγμές που τα αδέρφια σκότωναν τα αδέρφια, που οι τάφοι ήταν μαζικοί, που τα βασανιστήρια ήταν και το μέσον και η δικαιοσύνη δεν βρίσκονται πολύ μακριά μας. Ούτε μακριά στο παρελθόν, ούτε μακριά στο μέλλον...