Έχω συνεχώς την αίσθηση της αναμονής. Σαν και να κάθομαι στον δερμάτινο καναπέ ενός ιατρείου, σαν να ξέρω ότι εγώ θα μπω εκεί μέσα, σαν να είμαι σίγουρος ότι θα πονέσω. Αυτό μου δίνει η πόλη επιστρέφοντας απ' το νησί. Περιμένοντας τα εγκαίνια της Έκθεσης και την ομιλία του Πρωθυπουργού όλοι ετοιμάζονται. Δεν ξέρω σίγουρα αν ετοιμάζονται για το μεγάλο μπαμ ή την τελευταία μεγάλη φωνή πριν τη σιωπή. Δεν είμαι σίγουρος αν μπαίνοντας στο δωμάτιο του γιατρού θα γειάνω ή θα βγει το πόρισμα της ανίατης ασθένειας. Βρίσκομαι στο "προσμένω" και αυτό είναι το αυτοκόλλητο που μου κόλλησαν στα διόδια ερχόμενος. Δεν ξεκίνησα με αυτή τη διάθεση. Αλλιώς τα βλέπει ο κόσμος στο νησί. Άλλη η οπτική γωνία της επαρχίας.... Μα σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας ο κόσμος άλλαζε απ' τις πόλεις, όχι απ' τα ξεμοναχιασμένα χωράφια. Και φοβάμαι. Φοβάμαι μαζί με όλους για την πόρτα που θα ανοίξει. Το "δεν πάει παρακάτω, δε γίνεται χειρότερα" με έφερε εδώ. Να κάνω τις εξετάσεις μου. Μας έφερε εδώ. Έχει άλλα χαμόγελα η τσέπη μας; Θα τα φορέσουμε ξανά μετά το Σάββατο ή θα θρηνούμε για καμένα και χαμένα; Για νεκρούς και "νεκρούς";... Φοβάμαι. Όλη η πόλη φοβάται. Το ομολογεί ή όχι. Ενδόμυχα ξέρει: είναι στην αναμονή.
8 comments:
μα πάντα το παιχνίδι της εξουσίας παίζεται στον ψυχολογικό πόλεμο και τη διάχυση τρόμου ώστε να υπακούσει το πλήθος...
η κοινή λογική όμως μπορεί να αποτελέσει ασπίδα σε αυτόν το φρικαλέο ψυχρό πόλεμο?????
Ο κόσμος βγήκε στο δρόμο. Ένδειξη μη φόβου. Ωστόσο ήταν σιωπηλός, μελαγχολικός, χωρίς δύναμη καν να φωνάξει... Δεν ξέρω, νομίζω οδηγούμαστε σε κοινωνική κατάθλιψη. Κι αυτό είναι χειρότερο από μια κοινωνία που φοβάται..
Άντε μωρέ! Μια χρεοκοπία δεν είναι ικανή να σταματήσει την ζωή μας ούτε θα μας κάνει καταθλιπτικούς. Μια καταστροφή που αγγίζει όλη την κοινωνία ξεπερνιέται πολύ ευκολότερα από όλους! Εξάλλου ούτε οι πρώτοι είμαστε ούτε οι τελευταίοι θα μαστε. Και στο κάτω κάτω το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας δεν έχει τίποτα να φοβηθεί αφού δεν έχει τίποτα να χάσει! Σε κάθε περίπτωση συστήνω υπομονή.
εγώ πάλι έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος που βγήκε στο δρόμο είχε παλμό, φωνή και κίνηση
απλά από τη μια η τρομοϋστερία που διαχύθηκε επί 1 εβδομάδα από ΜΜΕξαπάτησης και από την άλλη μια αστυνομία που έχει αποδείξει ότι μπορεί να σκοτώσει μούδιασαν τον κόσμο
βέβαια εν τέλη μάλλον φάνηκε ότι η κυβέρνηση δεν ήθελε να φανεί η χούντα που κρύβει, έτσι δεν εισέβαλε πανεπιστήμια (μεθοδεύοντας περισσότερο την κοινωνική νομιμοποίηση της κατάργησης του ασύλου), βέβαια στο σκοτάδι το ξύλο που έπεσε ήταν για άλλη μια φορά ανελέητο
μόνο η σταθερή στάση του πλήθος μπορεί να τους στείλει πίσω στις τρύπες τους........
τα 'μαθες ρε;
απαγορεύονται οι πολιτικές συζητήσεις (μόνο;) στα σχολεία!!!
ένα βιβλίο που θέλω να διαβάσω:
του Βαγγέλη Ραπτόπουλου
«Η επινόηση της πραγματικότητας»
αφού προτείνουμε βιβλία
κάτι που με άρεσε:
Julia Golding, Το μαγικό κουαρτέτο
Αντινετρίνο: Εν τέλει δίκιο έχεις... Έτσι κι αλλιώς θα νικήσουμε.. Αυτό θα μας σώσει απ' τη μελαγχολία.
Προς το παρόν στις τρύπες τους δε θα τους στείλει... Είμαστε στο δικό τους φεγγάρι... Θα συμφωνήσω στο "όχι απογοήτευση", τα φεγγάρια εξάλλου αλλάζουν σε τακτά διαστήματα... Οι βλάκες -που θα 'λεγε κι ο Ρίτσος- δεν ξέρουν ότι κάθε συζήτηση είναι πολιτική απ' την εποχή που οι πρώτη άνθρωποι άφησαν το κατά μόνας και έγιναν ζώα αγελαία...
Julia Golding, υπόψιν.
τελευταία τα πράγματα που αδυνατώ να κατανοήσω αυξάνονται απιλητικά, μάλλον θα φταίει που πλησιάζει η άνοια......
οχι δεν κατελαβαίνω αυτή την αίσθηση αναμονής, ναι ... είναι διάχυτη τριγύρω θυμίζει την πανούκλα μιας άλλης εποχής
εγώ όμως δεν έχω αυτή την πολυτέλεια την επιλογή/δυνατότητα να περιμένω........
όχι ότι με βιάζει κανείς (το αντίθετο λόγω ανεργίας θέλει κότσια να αντέχεις την αναμονή), αλλά ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ......ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ
ποτέ δεν με διέκρινε το προταίρημα της υπομονής, τώρα όμως με έχει πιάσει ταινία. έχω φάει σκάλωμα ότι κάθε στιγμή υπάρχει η δυνατότητα να σχηματιστούν και να βαθύνουν οι ρωγμές προκαλώντας τον τελικό θάνατο σε αυτό το σάπιο κύτος που συστημικά ρουφάει την ανθρωπότητα, τον καπιταλισμό
θα 'θελα να μάθω την αιτία αναμονής όλων εκείνων που αντέχουν να περιμένουν
και περισσότερο από αυτόν εδώ τον bloger, γιατί πολύ μου άρεσε το ιστολόγιο του και δεν θέλω έτσι αναίτια να αλλάξω γνώμη...
πάντως δίκιο έχεις: "Φοβάμαι. Όλη η πόλη φοβάται. Το ομολογεί ή όχι. Ενδόμυχα ξέρει: είναι στην αναμονή".
αλλά είναι και που ο κόσμος δεν έχει συνηθίσει να παίρνει πρωτοβουλία, να παίρνει τη ζωή του στα χέρια του και θεωρεί ότι βολέυεται όταν άλλοι αποφασίζουν γι' αυτόν ή δεν πιστεύει ότι αυτό μπορεί να αλλάξει......όπως και νά 'χει η σιωπή και η αναμονή δεν νομίζω ότι βοηθάει όσους θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αντίθετα μετατρέπονται σε θλίψη και απελπισία (από τη στιγμή που ζουμε τον πιο βίαιο ψυχολογικό πόλεμο, στον οποίο έχει υποβληθεί η ανθρωπότητα ποτέ, θεωρώ εγώ)
σορυ για την πολυλογία
ΣΑΛΑΛΙΑΣΗ
Post a Comment