Φαντάζομαι σήμερα πολλοί είδατε το παραπάνω βιντεάκι. Είναι η κατάληξη της τραγωδίας. Εκεί που χωρίς να εμφανιστεί ο από μηχανής Θεός, οι καλοί της υπόθεσης χάνουν και το κοινό εξοργίζεται κι απειλεί με λιντσάρισμα ηθοποιούς και σκηνοθέτη.... Μόνο που εδώ πρόκειται για πραγματικό γεγονός και πραγματικούς άνθρωπους (ας πούμε). Αυτός που κείτεται στο δρόμο, στην αρχή ζωντανός στο τέλος νεκρός, είναι ένας 19χρονος αφρο-αμερικανός στο Σαν Φρανσίσκο που αρνήθηκε να πληρώσει τα 2 ευρώ του εισητηρίου στο τραμ. Οι μπάτσοι που του έκαναν έλεγχο τον πυροβόλησαν 10 φορές, τις περισσότερες πισώπλατα γι' αυτή του την παράβαση. Αυτόπτες μάρτυρες του γεγονότος μιλάνε για πυροβολισμούς εν ψυχρώ κι ενώ ο νεαρός είχε τα χέρια σηκωμένα και ήταν άοπλος.... Μα το Θεό, δεν έχω κανένα σχόλιο να κάνω. Δεν έχω κανέναν τρόπο να εκφράσω την πίκρα μου. Λυπάμαι απλά. Ακόμη και για τη λέξη άνθρωπος που χρησιμοποίησα πιο πάνω.... Πριν λίγες μέρες τα έλεγα και για τον ταξιτζή στη Ζάκυνθο (εδώ). Αυτοί είμαστε. Ζώα εν υπνώσει, εν δεσμώ. Αν βρούμε λίγη εξουσία, αν για κάποιο λόγο χαθεί το λουκέτο που λέγεται πολιτισμός και ανοίξει η καγκελόπορτα με τα ένστικα, τότε αλοίμονο σ' αυτόν που πάτησε στην κατουρημένη μας περιοχή. Αλοίμονό του.... Λυπάμαι. Και ντρέπομαι. Πραγματικά. Και τίποτ' άλλο...
No comments:
Post a Comment