ΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΛΟΔΙΚΟ ΜΟΥ

Θεσσαλονίκη 3/Ι/2011

Τόσα χρόνια, τόσες ζωές με ρωτάς για τα κόκκινα μάτια μου. "Τα έτριψες; Σε πονάν; Μπήκε κάτι μέσα; Ξενύχτησες; Έχεις πιει;" Τόσους αιώνες δεν πέρασε ποτέ απ' το μυαλό σου τούτο το ξεστράτισμα της συνήθειας να είναι το φυσιολογικό μου; Τούτες οι λάβας αυλακιές να είναι η εκ γενετής στάμπα μου;.. Δεν κοιτάζω ματωμένα. Δεν χαίνουν κόκκινο. Είναι απλά μεμβράνη έτσι ζωγραφισμένη, ταπετσαρία έτσι σχεδιασμένη. Ξέρω, αυτή η εικόνα μου κολλάει τον απέναντι, ντοπάρει με "μήπως" το μυαλό του.. Κι εσένα όμως; Είσαι το ίδιο με όλους τους άλλους; Όχι, λέω εγώ. Άσε λοιπόν τις ερωτήσεις. "Άγγιξέ με και μην απορείς που έχω αιμάτινο βλέμμα"...