Όταν φυσάει σαν απόψε οι καληνύχτες των νησιών με τις απέναντι στεριές, έχουν ένα "ίσως" στο "θα τα πούμε το πρωί"... Έχουν γερμένες λεύκες, κεραμίδια σε αστάθεια κι άγκυρες που εύχονται να έχουν πιάσει σε βράχια. Τούτες τις νύχτες η βεβαιότητα είναι ακόμη γράμματα ενωμένα που ζητούν νόημα.
8 comments:
σαν να το είδα αυτό που περιγράφεις :) μακάρι να ήμουν κι εγώ σε κάποιο νησί κι ας φυσούσε με μανία. μου έλειψε πολύ η θάλασσα..
σε φιλώ **
Πάλι καλά που δεν περιγράφω να κοιμάμαι κι ένας μαυροντυμένος κύριος με κοσά να κόβει βόλτες δίπλα μου.... :)............... Γεια σου Lyriel..
Όταν φυσάει πολύ φίλε μου πρόβατο, καλό είναι να έχει κανείς το μαλλί σου. Αλλιώς τον παίρνει και τον σηκώνει ;)
Και το μαλλί μου να έχει πάντως, τότε του το παίρνει και το σηκώνει. Οπότε μπαίνει στο δίλημμα: τον πόνο ή τα κάλλη;
στη δίνη του ανέμου παρασσύρονται στιγμές, από το χτές, από το αύριο, δεν έχει σημασία
η "επόμενη στιγμή" ήταν κάτι που πάντα με γοητεύει
πέρασε εκείνος από δίπλα μου σηκώθηκα να τον χαιρετήσω, μα αμέσως χάθηκε στο πλήθος
και ξέρω πως πάντα η εικόνα της κατάστασης θα υπερκαθορίζει εκείνη των υποκειμένων
όμως, ευτυχώς αυτό δε συμβαίνει στα όνειρα
Στα ξύπνια όνειρα.. Όχι εκεί που κάνει κουμάντο το υποσυνείδητο..
πολλές φορές φτάνω σε κάτι φρικιαστικά αδιέξοδα που αποδεικνύουν ότι για πάρα πολλά πράματα δεν φτάει η αδυναμία κατανόησης, αλλά η ξεκάθαρη, ομολογουμένως ή όχι, άρνηση κατανόησης και αυτό με τρομάζει γιατί δεν μπορώ να το αποδομήσω
Νομίζω σε καταλαβαίνω..
Post a Comment