Η πόλη δεν είναι οι δρόμοι της και τα κτίριά της, τα αυτοκίνητα και τα πάρκα της. Πόλη είναι οι άνθρωποί της. Κι ακόμη πιο συγκεκριμένα: Πόλη είναι η ψυχή των κατοίκων της. Στα στενά και τις λεωφόρους της, στον αέρα και το τσιμέντο της δεν καθρεφτίζεται άλλο απ' την ψυχή των ανθώπων που εκεί ζουν... Αυτό που γίνεται πάλι στη Θεσσαλονίκη δεν είναι άλλο απ' την εντός μας σήψη, τον μέσα μας μαρασμό. Η βρόμα των σκουπιδιών, οι υπερφορτωμένοι κάδοι, οι σακούλες οι πεταμένες στα πεζοδρόμια φωνάζουν για μια κοινωνία που νοσεί. Που αδυνατεί να φροντίσει για τα στοιχειώδη της αξιοπρεπούς επιβίωσής της. Για την υγιεινή και την αισθητική της. Το να κρατήσουμε τις σακούλες των σκουπιδιών στα μπαλκόνια μας είναι μια κίνηση απλή. Το ότι δεν την κάνουμε δε σημαίνει ότι είμαστε γεννημένοι για τα δύσκολα. Σημαίνει ότι δεν έχει ο εγκέφαλός μας τη νοητική αντίληψη να πράξει ακόμη κι αυτό το ελάχιστο... Κρίμα.
Υγ. Γιατί πάλι δε μαζεύτηκαν τα σκουπίδια είναι άλλο ένα ανέκδοτο ενός λαού προς αποφυγήν παραδείγματος. Αυτή τη φορά δεν έφταιγαν τα χαλασμένα σκουπιδιάρικα αλλά η λόγω... κόπωσης άρνηση των εργαζόμενων στην αποκομιδή να εργαστούν το τριήμερο. Μαλακία των Ιαπώνων που ήταν ξεκούραστοι και δουλεύουν με αντίτιμο τη ζωή τους μέρα-νύχτα στη Φουκουσίμα....
No comments:
Post a Comment