Ζούμε με λακανικά τατουάζ στον εγκέφαλο. Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε την απώλεια. Τρεκλίζουμε συνεχώς πιωμένοι θύμησες γαλάζιου αιγαιοπελαγίτικου ματαιωμένου μέλλοντος. Τα καράβια πλέον είναι πολύ μικρά. Χωράνε μόνο τον έναν απ' τους δύο. Τα κουρέλια δε ράβονται φούστες για να βγουν σε κοινό μας ταξίδι. Ζούμε αλληθωρίζοντας. Ένα μάτι εδώ, ένα μάτι μέσα μας. Θέλουμε να είμαστε εκεί που δε θέλαμε να ήμαστε. Απομονώνοντας το χρόνο είναι σχιζοφρένεια. Εντάσσοντάς τον στην εικόνα είναι η δικιά μας λογική. Η επιλογή μας.
1 comment:
είπες όσα δεν τολμώ να σκεφτώ...
Post a Comment