Αντίο δέκατο
Αντίο του θανάτου. Χωρίς δεύτερες
σκέψεις, χωρίς τα χρωματιστά ρούχα στο σάκο, χωρίς πουλιά που θα ξανάρθουν την
άνοιξη. Καμιά συζήτηση, καμιά διαφωνία, κανένας διάλογος. Αποδοχή και ησυχία
έχει στο βασίλειό του. Κορμί που αδειάζει, ψυχή που φεύγει, ομηρική σκιά κάποιας
ενδέκατης ραψωδίας, κάποιας προσωπικής νέκυιας παίρνει θέση στο από εδώ και
πέρα σώμα μου. Σφίγγω οβολό ένα «κι όμως, μόνο εμένα θες» και κινάω με τα πόδια
για τις πύλες του Άδη. Δροσερέ μου Αχέροντα, πνίξε με.
Δεν έχει ορθογραφία, δε χρειάζονται
καν γράμματα για τούτο το αντίο. Έχει μόνο χρώμα και είναι μαύρο. Έχει μόνο
αίσθηση και είναι παγωμένη. Έχει μόνο ήχο και είναι τρομακτικός. Έχω συμβουλή
να μη γυρίσω καν να σε κοιτάξω, έχω απειλή να μην κοντοσταθώ, έχω κατάρα να μην
τολμήσω να σου μιλήσω ενώ φεύγεις. Βάζω τα χέρια στις τσέπες, σταματάω, γυρνάω
και σε κοιτάζω τελευταία φορά να απομακρύνεσαι. Αντίο. Κορίτσι μου, αντίο.
No comments:
Post a Comment