ΜΕΡΑ ΜΑΓΙΟΥ (δύσκολη)

Σάββατο 15 Μάη λέει... Ένας Νοέμβρης εμβόλιμος χαμογελά. Με μπουκετάκι στο χέρι από άνθη "μη με λησμόνει" και "μη χαμογέλα" και "μην ξεχνάς για μένα να κλαις" χτυπάει την πόρτα, τα παράθυρα και περιμένει ν' ανοίξω... Ακροβατώντας ανάμεσα στους anathema και τη Βανδή, με τις σκέψεις μου ανάμεσα στην απλωμένη μου μπουγάδα που βρέχεται έξω και τη ματωμένη κουβέντα μας χτες βράδυ σου γράφω κι ας ξέρω πως πάλι δε θα με διαβάσεις... Και ξεκινάω το κείμενο κάπως έτσι : "Δε νιώθω καλά τις μέρες που έχει απαγορευτικό. Όχι για τα καράβια που μένουν δεμένα, αλλά γιατί κάποια βρίσκονται εκεί έξω..."

ΙΣΧΥΕΙ ΑΚΟΜΗ ΤΟ VENCEREMOS;

Την καλησπέρα μου. Ήταν δύσκολη η χτεσινή μέρα για την Ελλάδα. Δυστυχώς δε θα είναι η τελευταία. Δεν είμαι εδώ για να γίνω απολογητής κανενός, πόσο μάλλον υπερασπιστής. Τρεις άνθρωποι χάθηκαν σε μια τράπεζα που δεν πληρούσε καμιά προϋπόθεση ώστε να έχει άδεια λειτουργίας, από τη βόμβα και το χέρι μιας δράκας αφασικών σεσημασμένων που δεν πληρούν καμιά προϋπόθεση ώστε να λέγονται άνθρωποι. Δε θα γίνω εγώ όμως ο δικαστής τους. Δε θα τους βάλω στο σκαμνί. Δεν έριξαν τη μολότωφ για να κάψουν τρεις ανθρώπους. Ένα κλειδωμένο σύμβολο χτυπούσαν. Πρόκειται για πόλεμο. Το καταλαβαίνουμε ή όχι έχουμε μπει σε μια εποχή μη ειρήνης. Όχι ηρεμίας με την έννοια που τη ζήσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια. Και σε καταστάσεις πολεμικές η λογική πιάνει παγκάκι στην άκρη του δρόμου και παρατηρεί τις μάχες που μαίνονται. Ήταν τα πρώτα θύματα μιας μάχης με ευδιάκριτους αντιπάλους αλλά όχι με ευδιάκριτα όρια. Ποτέ δεν ξέρεις αν βρίσκεσαι απ' την απο δω μεριά ή την από κει. Ποτέ δε συνειδητοποιείς πότε πέρασες απέναντι. Λυπάμαι που το λέω, και φοβάμαι πως θα δικαιωθώ σύντομα, αλλά οι εφημερίδες μας θα έχουν κι άλλα μαύρα εξώφυλλα...... Οι συνθήκες εργασίας στη Marfin δεν είναι χειρότερες από ότι στις περισσότερες απρόσωπες μεγάλες επιχειρήσεις. Κλίμα ψυχολογικής τρομοκρατίας, ανελευθερίας, απουσίας πρόνοιας, κάκιστων μισθών. Το χειρότερο είναι ότι διοικείται από κάποιον που αγνοεί την έννοια του μέτρου. Που έχει διαπράξει την ύβρι από χρόνια και ... που δυστυχώς ούτε οι θεοί δεν τον τιμωρούν. Ο Βγενόπουλος, ο άνθρωπος που εκπροσωπεί μια εταιρεία που προσπαθεί να αγοράσει όλη την Ελλάδα (Mig), αυτή τη στιγμή είναι η εικόνα ενός κόσμου που καταρρέει σε αξιακό επίπεδο δίνοντας χώρο σε ύαινες και τσακάλια να αναδυθούν, να αναδειχθούν και να κυριαρχήσουν...... Φοβάμαι, αλλά λέω ότι δεν είναι ακόμη αργά... Πάνω από 200.000 άνθρωποι (500.000 σύμφωνα με το BBC) βγήκαν χτες στους δρόμους. Όσο οι (τρύπιες έστω) σημαίες τους ανεμίζουν υπάρχει ελπίδα.

ΕΞΕΥΓΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΝΤΑ

Εξαιρετικό βιβλίο. Απ' τη μια, καταπληκτική αλληγορία πάνω στον αχαλίνωτο ερωτισμό των δεκαοχτάχρονων αγοριών, της αδυναμίας τους να ελέγξουν τα γεννετήσια ένστικτά τους ακόμη και στην κηδεία των γονιών τους. Επίσης αλληγορία πάνω στη δύναμη που ασκούν οι μοντέλες-πόρνες πολυτελείας σε 50άρηδες οικογενειάρχες ευυπόληπτους πολιτικούς, όταν το καβάλημά τους αρχίζει να παίρνει τη μορφή φιδιού. Κι απ' την άλλη μια τρομερή περιπέτεια δράσης, ένα κινηματογραφικό κείμενο, ένα θρίλερ βγαλμένο απ' τις σελίδες του Κίνγκ, όπου μια εξάμετρη ανακόντα, ατάιστη δύο μήνες το σκάει από μια επίδειξη τσίρκου σε ένα γεμάτο εμπορικό κέντρο, κλειδωμένο δυστυχώς και κατειλλημένο από εξωγήινους τρομοκράτες!!...... Ένα τρομερό βιβλίο που ποτέ δεν το διάβασα γιατί δεν υπάρχει. Ποιο το πρόβλημα όμως; Γιατί, τάχα μου, οι κριτικοί λογοτεχνίας διαβάζουν τα βιβλία που προωθούν ή θάβουν ελαφριά τη πένα, κενή τη καρδία και δυσκοίλιο τω κώλω;