ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ...

Τις τελευταίες μέρες κοιτούσε στο ίδιο σημείο στο χώρο. Σαν και σε εκείνες τις συμπαντικές συντεταγμένες να είχε ανοίξει η, μόνο απ' αυτή ορατή, πύλη και να την καλούσε. Η δικιά της πύλη. Αυτή απ' την οποία εκπορεύονταν οι δικές της αναμνήσεις, τα δικά της "θέλω αλλά δεν έκανα", οι δικοί της αγαπημένοι που είχαν ήδη φύγει... Οι οριστικοί χωρισμοί, τα ακροτελευταία αντίο δε νομίζω ότι πονάν τόσο για το αδιαπραγμάτευτο της αναχώρησης, του "one way ticket" (υπάρχει προαδαμική αποδοχή γι' αυτό). Πονάν, κυρίως, για όσα αυτός που φεύγει "ξεχνάει" πίσω του. Δακρύζουμε γιατί πάντα σε μια ντουλάπα, σε κάποιο μέσα μας συρτάρι θα βρίσκουμε ένα αστείο, μια φωνή, ένα κεφαλομάντηλο...

ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΘΑ ΤΟ 'ΛΕΓΑ... ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΗΤΤΑΣ

Ρέθυμνο 30/V/2010

Φίλε, θα σου φύγει. Ωραίος είσαι, ταλέντο έχεις, με μερικά κορίτσια όμως αυτά δεν αρκούν. Το θέμα, σου λέω, δεν είναι τι έχεις, τι δίνεις, αλλά πόσα μπορείς να γκρεμίσεις, τι δικό σου μπορείς να σκοτώσεις. Κι εσύ δεν το ‘χεις. Δε θα ‘σπαγες ποτέ το Mac σου για χάρη της, δε θα ξεδόντιαζες τα πλήκτρα σου αφήνοντας άσχημη τη μουσική σου μήπως και την προλάβεις πριν χτυπήσει πίσω της την πόρτα.. Φίλε, είναι κορίτσια-αράχνες που τα ερωτεύεσαι γιατί πίνουν το αίμα σου πιο γλυκά από κάθε άλλο, είναι κορίτσια-αερικά που τους δίνεσαι γιατί η αγκαλιά τους είναι πιο μεταξένια απ’ της ομίχλης. Δεν είναι παγίδες τα κορίτσια αυτά, δεν είναι εκ των προτέρων καταστροφή. Κατάλαβέ με! Δε σου λέω αυτό. Είναι κορίτσια ιδιαζόντως ξέχωρα. Drama queens στην απόλυτη ησυχία και sex girls στη γύρω στέγνια. Ταυτόχρονα όμως και υστερία που σου σχίζει τα πουκάμισα, στριγκλιά που σου σπάει τα τζάμια. Για ν’ αντέξει κορμί το κορμί τους, μυαλό το μυαλό τους χρειάζεται μέταλλο σφυρηλατημένο απ’ τον Ήφαιστο, αίμα ανακινημένο απ’ τον Ποσειδώνα... Δύσκολα πράγματα αυτά. Και συνήθως ανεύρετα... Γι’ αυτό σου λέω: θα σου φύγει.