Θεσσαλονίκη 10/VIII/2008
Θα ‘θελα να ‘μουν μουσικός. Όχι γι’ άλλο· για να μπορώ να εκτιμήσω τη σιωπή, να μπορώ να φλερτάρω, να γνωρίσω τη σιωπή. Να την ερωτευτώ. Μόνο αυτός έχει μάτια που βλέπουν το μεγαλείο της. Μόνο αυτός, ο βουτηγμένος σ’ όλη την κλίμακα των ήχων, μπορεί να κλάψει για μια παύση, να πεθάνει σε μιαν αηχία… Η σιωπή έχει δύναμη άπειρη. Στ’ ανεκπαίδευτα αφτιά μας, αυτό φτάνει για να γεμίζει τα ψυχιατρεία. Ο μουσικός της δίνει ορισμό. Είναι ο μόνος που μπορεί να την αντιμετωπίσει αρματωμένος.
Θα ‘θελα να ‘μουν μουσικός. Όχι γι’ άλλο· για να μπορώ να εκτιμήσω τη σιωπή, να μπορώ να φλερτάρω, να γνωρίσω τη σιωπή. Να την ερωτευτώ. Μόνο αυτός έχει μάτια που βλέπουν το μεγαλείο της. Μόνο αυτός, ο βουτηγμένος σ’ όλη την κλίμακα των ήχων, μπορεί να κλάψει για μια παύση, να πεθάνει σε μιαν αηχία… Η σιωπή έχει δύναμη άπειρη. Στ’ ανεκπαίδευτα αφτιά μας, αυτό φτάνει για να γεμίζει τα ψυχιατρεία. Ο μουσικός της δίνει ορισμό. Είναι ο μόνος που μπορεί να την αντιμετωπίσει αρματωμένος.
1 comment:
Είναι η σιωπή ό,τι πιο δύσκολο μπορείς να μοιραστείς. Και ό,τι πιο όμορφο...
Post a Comment