Ποτέ δε μ' άρεσε ο Κραουνάκης. Εντάξει, γονάτισα κι εγώ με συγκεκριμένα τραγούδια του αλλά τον σε διάρκεια πόνο (ή χαρά) δεν τον ένιωσα. Ως την προηγούμενη βδομάδα. Στη συναυλία του στο Θέατρο Γης...
Η ωραιότερη παράσταση που είδα φέτος. Περάσματα απ' το κλάμα στο γέλιο με γέφυρες απίστευτης ευφυίας σάτιρα. Αεικίνητος, αλλά κι ακίνητος όταν έπρεπε, ψυθιριστής μα και φωνακλάς μου 'δωσε ένα απίστευτο σε πληρότητα βράδυ.
Αλλά και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν ξεκίνησε με το "Αυτή η νύχτα μένει"? Ο ίδιος στο πιάνο, ο ίδιος φωνή, και το ρίγος στη ραχοκοκκαλιά μου σαν πρότεινε ως είδος αυτό με την "ψυχή ψαριού σε κορμί γατίσιο". Τέτοιες κουμπαριές είναι υποθέσεις των θεών...
Το σίγουρο είναι ότι θα ξαναπάω. Κι όσο για τη Σπείρα-Σπείρα, ένας δεν ξεχωρίζει. Είναι όλοι το ίδιο καταπληκτικοί.
No comments:
Post a Comment