ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΕΚΕΙ..

Θεσσαλονίκη 7/ΧΙ/2008

Κάτι φορές βρίζω που οι 1-2 φίλοι που έχω δεν είναι εδώ (ή εγώ εκεί). Βρίζω που η απόσταση με την παρουσία έχουν μια σχέση μηδενικού αθροίσματος.. Η αναστροφή της διάθεσής μου είναι απίστευτα εύκολη. Οι ρουφήχτρες στο ποτάμι δεν είναι χαρτογραφημένες, ούτε προβλέψιμες. Σε κάθε στροφή, σε κάθε βράχο μπορεί να περιμένει μία. Με παίρνει πριν καλά-καλά πω «ουπς» και με πηγαίνει στον πάτο. Και τότε ψάχνω. Ψάχνω σωσίβια. Ψάχνω ένα μπρούσκο Δαμασκηνό, μια μπύρα αργά το απόγευμα στο Κάθισμα, μια βόλτα στο χιόνι, πέντε-έξι τραγούδια που κρατάν κοσά, ένα «θα νικήσουμε, έτσι κι αλλιώς θα νικήσουμε»… Και τότε χάνω, γιατί κανείς τους δεν είναι παρών. Γιατί η ανάγκη δεν μπορεί να προκαθοριστεί για μια συγκεκριμένη συνάντηση. Χάνω και μένω στον πάτο. Δεν πνίγομαι γιατί τους έχω. Αλλά δεν ανεβαίνω και στην επιφάνεια γιατί δεν τους έχω εδώ.

ΝΟΕΜΒΡΗΣ

Θεσσαλονίκη 6/ΧΙ/2008


Νοέμβρης. Ετούτο το μήνα μ’ αρέσει να κάνω παιχνίδι. Ετούτο το μήνα έχω διαλέξει για φόντο στις κάρτες μου. Στις βροχές του πρασινίζουν τα ενδότερά μου χέρσα. Στις μελαγχολίες του γεμίζουν τα χαρτιά μου. Στα ξεφυλλίσματα των ημερών του ωριμάζουν όλα τα δυνατά μου αισθήματα. Κάθε Νοέμβρη ζωγραφίζω τα καράβια μου και γεμίζω ταξίδια τη ματιά μου. Η μουντάδα του, οι χαμηλοί ρυθμοί του, τα πρώτα πουλόβερ, όλα δαμάζουν τις αναίτιες ανατριχίλες μου. Καθησυχάζουν τους χειμώνες που ακολουθούν. Τους παίρνουν απ’ το χέρι, τους βάζουν στο χαλί μπρος στο τζάκι και ψάχνουν αναπτήρα να το πρωτανάψουν.