Θεσσαλονίκη 8/Ι/2009
Στη γιορτή του φίλου σου οφείλεις να είσαι εκεί. Κάθε που γεμίζει το ποτήρι του, δίπλα να ‘ναι το δικό σου και να ζητάει τα όμοια. Στη χαρά του δεν μπορείς να εύχεσαι απ’ το τηλέφωνο. Δε συναισθάνεσαι δια μέσω γραμμών ∙ ορατών ή αόρατων. Όταν οι τριγύρω θα του πουν «ποιος ο κόσμος που διάλεξες για τα έντονά σου;» αυτός να μπορεί να στρίψει το κεφάλι, να απλώσει το χέρι και να τους δείξει: «Να τα δωμάτια που έστηνα γήπεδα, να τα τραγούδια που μου έβαζαν διλλήματα, να τα κορίτσια που μας έκαναν ποιητές»… Στις γιορτές το «λείπει» είναι πάντα αδικαιολόγητο. Το καλό είναι ότι η φιλία δεν αφήνει μετεξεταστέους λόγω απουσιών.
Υγ. Ας ήταν η τελευταία...
2 comments:
polu omorfo--k polu epikairo gia emena :)
an k to oti den afhnei metaxetaeous... den eimai k polu sigourh pleon
συμφωνώ πως η φιλία δεν πτοείται απο απουσίες. Η παρουσία έχει σημασία αλλά η ουσία μεταξύ δυο φίλων δεν υφίσταται μόνο όταν βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο
Post a Comment