Τα ψηλοτάκουνα που δε φορέθηκαν ποτέ..

Εντάξει, δεν είναι όλα πάντα τόσο σοβαρά. Κάποια απογεύματα που το περπάτημα με τα χέρια στις τσέπες σε φέρνει μπρος σε βιτρίνες εξεζητημένων παπουτσιών, σκας χαμόγελο "τι λέει ρε φίλε" και κάθεσαι να γράψεις κείμενο υπέρ της διάσωσης ήδη εξαφανισμένων πουλιών. Το εξεζητημένο ενυπάρχει σε όλες τις στιγμές της ζωής μας. Πώς αλλιώς άλλωστε; Σκεφτείτε έναν κόσμο με συγκεκριμένο στόχο των γραμμών. Που η άκρη τους θα δείχνει στην από πριν αποφασισμένη κατεύθυνση. Τότε ο Κολόμβος θα έφτανε πάντα στην Ινδία και τα κορίτσια της ομοιοπαθητικής δε θα κατέβαιναν ποτέ τις σκάλες του βιβλιοπωλείου... Γράφοντας για περίεργα γοβάκια (εδώ) ουσιαστικά γελάω με όσα διώχνουν την ανία απ' την τακτοποιημένη ζωή μας.