81 μέρες!

81 μέρες. 80 νύχτες. Το μικρούλι είναι πλέον σπίτι. Το νοσοκομείο, η εντατική, η αναμονή, οι τακτές ώρες, το ασανσέρ της διάθεσης μένουν πίσω. Περίεργη μέρα. Μπορώ να πω απ' τις πιο χαρούμενες της ζωής μου. "Και γιατί έκλαψες;", θα μου πεις. "81 μέρες, σε καλά και άσχημα, δεν το 'κανες. Γιατί σήμερα"; Δε θες απάντηση, έτσι;

81μέρες. 80 νύχτες. Εκεί. Να ξέρω, να βλέπω: δίπλα μου πονάτε περισσότερο, δίπλα μου υποφέρετε παραπάνω, δίπλα μου αγωνιάτε διπλά. Έτσι γίνεται, έτσι πρέπει να γίνεται. Κι εγώ; Εκεί. Έτσι έκανα. Έτσι ήθελα να κάνω. Στη σκέψη μου ήταν η ανάγκη του βλέμματος. Να το εξηγήσω καλύτερα; Δεν ξέρω αν μπορώ. Ας πούμε στο άνοιγμα της πόρτας ήθελα να υπάρχει ένα βλέμμα ως ανάγκη μοιράσματος. Πόνου ή χαράς.

81 μέρες. 80 νύχτες. Κι η μικρή φατσούλα μόνο από φωτογραφίες. Ήταν εκεί όμως. Λίγα μέτρα πιο μέσα. Την ένιωθα. Ήξερα ήταν εκεί. Μιλούσα γι' αυτήν με άγνωστα πρόσωπα, με ανθρώπους που δεν πρόσεχα καν τα περιγράμματά τους και το 'κανα σαν και να την ήξερα χρόνια, σαν και να ήταν η συνέχεια κάποιων αφηγήσεών μου. Των πιο όμορφων εννοώ. Δεν ξέρω τι πιστεύεις για την τηλεπάθεια, την από απόσταση επικοινωνία ρε παιδί μου, αλλά μου ήταν τόσο έντονο κάτι φορές, κάτι βράδια κυρίως, ότι αυτά που της έλεγα τα άκουγε, ότι αυτά που σκεφτόμουν, ως απάντηση τα φώτιζε, τα διόρθωνε, τα ομόρφαινε.

81 μέρες. 80 νύχτες. "Σήμερα αρχίζει η καινούρια μας ζωή με την μπεμπούλα μας", λες. Έτσι είναι. Κάποιοι ζούμε μία, δύο, τρεις ζωές... Εσείς ζήσατε 81 και τώρα πάτε παρακάτω. Κάντε το όμορφα.