Θεσσαλονίκη 10/II/2007
Επιτακτικά: «Πάρε με μαζί σου». Πού? Όπου. Κάθε φορά που φεύγεις θα γίνομαι χάλια. Θα σωρεύω θλίψη φτιάχνοντας –και για ‘μένα ακόμη- εικόνες ακατανόητες. Πύργους-Βαβέλ. Δεν είναι λίγο, που μου λες. Ποτέ η απουσία δεν είναι λίγη. Ποτέ το περόνιασμα των κοκάλων απ’ το κρύο δωμάτιο δεν είναι ανώδυνο. Ποτέ η ανάμνηση του σβησμένου τσιγάρου στο χέρι μου δε θα πάψει να με δακρύζει. Πάρε με μαζί σου! Δεν είναι απλό όπως φαίνεται. Αν μείνω άλλη μια φορά μόνος, θα γυρίσεις και θα βρεις στάχτες!
Επιτακτικά: «Πάρε με μαζί σου». Πού? Όπου. Κάθε φορά που φεύγεις θα γίνομαι χάλια. Θα σωρεύω θλίψη φτιάχνοντας –και για ‘μένα ακόμη- εικόνες ακατανόητες. Πύργους-Βαβέλ. Δεν είναι λίγο, που μου λες. Ποτέ η απουσία δεν είναι λίγη. Ποτέ το περόνιασμα των κοκάλων απ’ το κρύο δωμάτιο δεν είναι ανώδυνο. Ποτέ η ανάμνηση του σβησμένου τσιγάρου στο χέρι μου δε θα πάψει να με δακρύζει. Πάρε με μαζί σου! Δεν είναι απλό όπως φαίνεται. Αν μείνω άλλη μια φορά μόνος, θα γυρίσεις και θα βρεις στάχτες!
8 comments:
Ποιος μπορεί να μείνει μόνος; Μόνος είναι μόνο εκείνος που αναζητά την κατάκτηση του άλλου, μόνο εκείνος που στοιχηματίζει στον κανιβαλισμό των υπολοίπων.
Καλησπέρα! Υπάρχουν διάφορες αποχρώσεις της μοναξιάς.. και μπορώ να πω πως τις περισσότερες προτιμώ να τις αντιμετωπίζω με Mano Negra
"Soledad (no quero no!)"
Κύματα που αφήνουμε πίσω μας.
Λιβάδια με λεβάντες όσο φτάνει το μάτι σου.
Ενα ματσάκι παραδομένες παπαρούνες.
Τα πέταλα τους στα πόδια σου.
Το μέλλον τους στο άνεμο.
Λιβάδια με λεβάντες και η γυρισμένη σου πλάτη.
Είναι ανώφελο να παραμένεις σε ένα μέρος που δεν θα έρθει κανείς.
Κόκκινο κορδελλάκι στα χέρια σου.
Αψυχα κλαράκια που μάζευες.
Ενα ματσάκι ενθύμια.
Θα έχουν πάντα την ευωδιά της καθαρότητας.
Της φρεσκάδας και της θαλπωρής.
Ξεραίνεται η ψυχή δίχως συναίσθημα.
Δεν βρέχει πιά κι'εσύ λυπάσαι για τα λιβάδια.
Κύματα που αφήνουμε πίσω μας.
Ενα μαργαριτάρι στα χρώματα της λεβάντας για την αγάπη.
Το αφήνεις να κυλήσει.
Δεν υπάρχει τίποτα πιά εδώ.
Μόνο το κόκκινο κορδελλάκι
Αναρωτιέσαι να πρέπει να δέσεις το ματσάκι.
Η αν πρέπει να το αφήσεις και αυτό στον άνεμο.
Να πάρεις το κορδελλάκι και να το δέσεις στην εξώπορτα.
Η ευτυχία θα σ'αναγνωρίσει και θα σου χτυπήσει την πόρτα.
Πάρε αυτό. Μόλις το έγραφα.
Δέσε κόκκινο κορδελλάκι στην πόρτα σου. Που ξέρεις.
Καλή χρονιά.:)
Υπάρχει και η δημιουργική μοναξιά αλλά κρατάει λίγο. Υπάρχει και η απόκοσμη μοναξιά νάσαι στη λεωφόρο, στο διάλειμμα του σχολείου, στο διάδρομο του ΙΚΑ και νάσαι αλλού. Στους εδώ χώρους ειλικρινά χαίρομαι να γνωρίζω συναρπαστικούς "αξιους και χρήσιμους" ανθρώπους.
Νάσται όλοι καλά για την νέα χρονιά και ΑΓΥΡΙΣΤΑ ΜΥΑΛΑ που έγραφε και ο Καιρός.
Τις ευχές μου για το 2008.
αφησε με να ρθω μαζι σου....
οπως λεει και η Γυναικα στη Σονατα του Σεληνοφωτος.... τις καθημερινες βλεπουμε τη "μοναξια" και μελαγχολουμε... στις γιορτες βλεπουμε τη σκια της και τρεχουμε να κρυφτουμε απο τρομο... ειναι αφυσικα τεραστια... κι επειτα περνουν οι γιορτες, ξημερωνει...ξαναβλεπουμε το κανονικο της σχημα και ησυχαζουμε...
Gostei muito desse post e seu blog é muito interessante, vou passar por aqui sempre =) Depois dá uma passada lá no meu site, que é sobre o CresceNet, espero que goste. O endereço dele é http://www.provedorcrescenet.com . Um abraço.
μέσα μου διάβασες;
Post a Comment