Θεσσαλονίκη 12/Χ/2008
Η απελπισία πολλές φορές δεν έχει ορατό λόγο ύπαρξης. Μοιάζει αυτοφυής. Να γεννιέται απ’ το πουθενά και να τρέφεται απ’ τις σάρκες της. Φαινομενικά αυτό. Στο βάθος όμως σαν υγρό έρχεται να γεμίσει κάθε κενό του στέρεου σώματος. Έρχεται να γυμνώσει λανθάνουσες χαρές. Έρχεται να γαμήσει Σαββατόβραδα, να ματώσει με ήχο τα αφτιά των σιωπών σου. Αυτό το «είμαι-δεν είμαι καλά» είναι παγίδα μεγάλη. Δόκανο των χειρότερων συναισθημάτων σου. Σ’ αυτό ποντάρουν τα σκοτάδια. Απ’ αυτό αντλούν νερό για να σβήσουν και την τελευταία καύτρα του τσιγάρου σου.
4 comments:
Τοσο ομορφο...
Δεν περίμενα να συναντήσω Σαββατόβραδα στον κόσμο σου...
ποσο "εγω" ειναι αυτο το κειμενο. . .
χαιρετισματα Προβατακι. . .
Απελπισία! Γιατί; Αφού όλοι στη σούβλα θα καταλήξουμε... Τϊ μάς εμποδίζει να γιορτάσουμε το Πάσχα....
Φιλιά βαθιάς κατανόησης
Post a Comment