Θεσσαλονίκη 30/ΙΙΙ/2009 Δεν έχει σημασία ο τόπος. Τις βόλτες πάντα μόνος θα τις κάνεις. Το κάθε μέρος έχει κάτι δρόμους που περπατιούνται μόνο από έναν. Κι ειν' δρόμοι, μονοπάτια, σοκάκια που δε σηκώνουν χαλαρότητα. Άγχη φονιάδες παραφυλάν σε κάθε σκοτάδι τους. Είν' όμως αδύνατο να μην περάσεις από εκεί. Γιατί στα δύσκολα είναι συγκεκριμένη η διαδρομή που ακολουθείς : Σπίτι, απελπισία, δυσκολία στην ανάσα, κλάμα, μαύρα ρούχα, χέρια στις τσέπες, θάλασσα. Μετά δε νιώθεις καλύτερα. Όχι απαραίτητα τουλάχιστον. Ξέρεις όμως πως άλλη μια φορά δε χάθηκες. Πως ούτε απόψε ζευγάρωσε κάποια καλοακονισμένη λάμα με το λαιμό σου!
2 comments:
Η διαδρομή ελάχιστα διαφοροποιημένη. Δεν έχει σημασία ο τόπος. Μονάχα η θάλασσα που κουβαλάς μέσα σου και σε υποδέχεται στην αγκάλη της τέτοιες ώρες.
Ξέρεις όμως πως άλλη μια φορά δε χάθηκες. Πως ούτε απόψε ζευγάρωσε κάποια καλοακονισμένη λάμα με το λαιμό σου!,,,,
a re provataki.... milas mesa mou edw... apo mesa mou gia to mesa mou...
Post a Comment