ΘΑΛΑΣΣΑ

Θεσσαλονίκη 11/ΙΙΙ/2009

Κάθομαι και κοιτάζω τη θάλασσα απ' το πρωί. Όχι μ' αυτό το βουδιστικό, απλανές, σχεδόν αιώνιο χάζι. Την κοιτάζω με πόθο, με λαχτάρα. Νά 'χε δάχτυλα να της τά 'γλειφα, λαιμό να της τον δάγκωνα. Την κοιτάζω κύμα το κύμα που αλλάζει. Ένα φόρεμα για κάθε εμφάνιση, μια κοντή φούστα για κάθε εφήμερο φλερτ. Σκέφτομαι να μπω σε καράβι, να ανέβω επάνω της, να την οργώσω, να την σκάψω, να την σκίσω. Με έρωτα, για μίλια, πότε τρυφερό πότε άγριο να την δαμάσω. Σκέφτομαι πειρατές κι ανεβασμένες ματαιοδοξίας σημαίες. Σκέφτομαι, σκέφτομαι... κι έπειτα την ακούω μια ψίθυρο, μια κραυγή να με βάζει στη θέση μου. Να με επαναφέρει.. Σαν ο τελευταίος εκπρόσωπος του Χριστού στη γη διδάσκει ταπεινοφροσύνη. Η λάθος λέξη, η λάθος στάση είναι η έπαρση. Δεν την κοιτάς στα μάτια τη θάλασσα. Δεν διαλέγεις εσύ τον τρόπο που θα κάνετε έρωτα. Δε σηκώνει μαγκιές στο σώμα της αυτή.