Θεσσαλονίκη 6/V/2009
Μα πες μου, δεν υπάρχουν οι στεριές που δεν πατήσαμε? Τα κορίτσια… τα κορίτσια που δε φιλήσαμε δε γεννήθηκαν? Τα κορίτσια με τα κόκκινα νύχια και τα μακριά δάχτυλα, τα βράδια δεν αυνανίζονται, δε χωρίζουν στα δυο τα χείλη τους, επειδή ποτέ δεν τα ερωτευτήκαμε? Πες μου, οι μέρες πριν κι οι μέρες μετά από εμάς, οι μέρες που δεν τις ανασάναμε, δεν τις ιδρώσαμε είναι τρύπες στα ημερολόγιά μας, λευκά κενά στις μνήμες και τις προβλέψεις μας? Αλήθεια, γιατί νομίζεις πως με την ύπαρξη πατάμε στα ίδια σημεία, αφήνουμε πίσω μας κοινά χνάρια? Δε σου φαίνεται λίγο κομπλεξικά εγωιστικό αυτό? Ο κόσμος δεν είναι το χωραφάκι μας. Θες δε θες το πολύ είναι από εκεί και έξω.
1 comment:
Όμορφα ειπωμένο.
Post a Comment