ΖΑΚΑΤΟΝ

Θεσσαλονίκη 22/ΙΧ/2009

Είναι στο Μεξικό κάποιες υποβρύχιες σπηλιές που μου θυμίζουν εσένα. Πρώτα απ’ όλα το όνομα : Ζάκατον! Γράμματα γραμμένα με μαρκαδόρο, σε σχήμα τόξου, στους λαγόνες σου. Υποδήλωση κάτι αλλοπαρμένου, κάτι από αλλού φερμένου. Οι σπηλιές αυτές βρίσκονται σε βάθη απροσμέτρητα. Που προκαλούν στη σκέψη ότι και μόνο υπάρχουν. Που ανατριχιάζουν στην ιδέα του τι να φωλιάζει μέσα τους. Σπηλιές με το ιδιαίτερο της υδροθερμικής φύσης των υδάτων τους. Εκεί που τα πάντα θα ‘πρεπε να είναι παγωμένα, τα πάντα καίνε. Νερά, που λένε, ζεσταίνονται απ’ τη μήτρα της γης. Νερά στα οποία πιστεύεται ότι απ’ το μηδέν γεννάται ζωή. Κάπου εκεί, υποστηρίζουν, μπορούμε να φωτογραφήσουμε την αρχή του κόσμου μας…. Ζάκατον, γραμμένο στην κοιλιά σου. Κι όταν μπαίνω μέσα σου με καίει η Γαία, με αναγεννάει ο πυρήνας σου. Αυτός του κόσμου…