Θεσσαλονίκη 28/ΧΙ/2009
Έχω ξαναγράψει για το χούι μου να μην τελειώνω βράδυ τα βιβλία που διαβάζω. Ν’ αφήνω πάντα ένα κεφάλαιο, μια σελίδα, λίγες λέξεις για το επόμενο πρωί.. Για τα άσχημα βιβλία, αυτά που καθόλου δε μ’ άρεσαν, το κάνω έτσι σαν μια τελευταία ευκαιρία να δω στον ύπνο μου ένα τέλος τόσο συγκλονιστικό που θα μου αλλάξει όλες τις προηγούμενες εικόνες. Να τα μετατρέψω σε κορίτσι που όλο το βράδυ είναι ανιαρό μέχρι σφαίρας, μα τη στιγμή του χωρισμού αγγίζει στο λαιμό σου δυο χείλη λύκαινας που σε κάνουν για πάντα δικό της.. Απ’ την άλλη, για τα όμορφα βιβλία, για αυτά που με γλυκαίνουν κι αυτά που με πονάν, το κάνω για να κοιμηθώ μια ακόμη νύχτα με τους ήρωές τους. Για να ‘ρθουν στον ύπνο μου οι εξαίσια σμιλεμένες λέξεις τους και να χτίσουν είτε όνειρα, είτε εφιάλτες. Έντονα πάντως. Σαν κορίτσι που όλο το βράδυ κερνιέται ποτό απ’ τη γλώσσα μου και το ξημέρωμα τη βρίσκει γαντζωμένη πάνω μου και με τα νύχια της μπηγμένα στην πλάτη μου… Ένα τέτοιο βιβλίο κλείνω κι απόψε λίγο πριν το τέλος του. Περιμένοντας τους νεκρούς και τους ζωντανούς του…
