Θεσσαλονίκη 20/ΧΙ/2009
Κάτι βράδυα «δεν είναι μόνο οι μανδραγόρες που ουρλιάζουν». Θα πορευτώ με τους στίχους του Ντίλαν Τόμας. Η απώλεια βγάζει από μέσα σου τις πιο σπαραχτικές κραυγές. Χάνοντας κάποιον δε χάνεις μόνο την ύπαρξή του αυτή καθεαυτή. Χάνεις και οικείες εικόνες, χάνεις λέξεις που ‘χαν συνηθίσει τα αφτιά σου ν’ ακούν, η γλώσσα σου να λέει. Ένα «φεύγω» δεν είναι από μόνο του άσχημο. Είναι τα παρελκόμενά του που σε δακρύζουν. Η πολυθρόνα που τώρα θα είναι άδεια, τα χοντρά γυαλιά που θα ‘ναι ακουμπισμένα στον πάγκο, η τηλεόραση που θα μένει κλειστή.
Κάτι βράδυα «δεν είναι μόνο οι μανδραγόρες που ουρλιάζουν». Θα πορευτώ με τους στίχους του Ντίλαν Τόμας. Η απώλεια βγάζει από μέσα σου τις πιο σπαραχτικές κραυγές. Χάνοντας κάποιον δε χάνεις μόνο την ύπαρξή του αυτή καθεαυτή. Χάνεις και οικείες εικόνες, χάνεις λέξεις που ‘χαν συνηθίσει τα αφτιά σου ν’ ακούν, η γλώσσα σου να λέει. Ένα «φεύγω» δεν είναι από μόνο του άσχημο. Είναι τα παρελκόμενά του που σε δακρύζουν. Η πολυθρόνα που τώρα θα είναι άδεια, τα χοντρά γυαλιά που θα ‘ναι ακουμπισμένα στον πάγκο, η τηλεόραση που θα μένει κλειστή.
No comments:
Post a Comment