Θεσσαλονίκη 16/Ι/2010
Αχ βρε μωρό μου με τα παράπονά σου! Δε σε πήρα σήμερα κι είναι αδιαφορία; Για σκέψου πώς κλείσαμε χτες βράδυ! Σχημάτισα τα νούμερα με τη θλίψη να με πονάει σε κάθε μου κίνηση. Δεν ήθελα να είσαι μέσα, δεν ήθελα να ‘σαι μόνη, ήθελα απλά να μου δώσεις δυο λεπτά. Ήθελα μόνο ν’ ακούσω «μωρό μου, δεν είσαι καλά;». Να δω ολόγραμμα το χάδι σου στο μάγουλό μου. Κλείσαμε γιατί όλοι γέλαγαν και φώναζαν, γιατί δε σ’ άκουγα, γιατί δεν έκανες πέντε βήματα να μείνεις μόνη σου μαζί μου… Τρέφομαι απ’ τη θλίψη μου, το ξέρω. Μα χτες ήμουν χορτάτος. Να μ’ απαλλάξεις απ’ αυτή ήθελα. Γι’ αυτό δεν πήρα σήμερα. Σε θυμό μου βγήκε!
6 comments:
Ρε παιδιά αν το πάτε έτσι, από παρεξήγηση σε παρεξήγηση, χαΐρι δε βλέπετε.
Αχ ρε προβατο...τι μου θυμίζεις. Πόσο οικείο είναι αυτό που γράφεις.
δυστυχώς έχει δίκιο η μπαμπουσκα. Εγώ χαίρι δεν είδα έτσι.
Αλλά ναί είναι αλήθεια... όταν νιώσει ασφαλής ο παρεξηγιάρης, σου χαρίζει την πιο γλυκειά αγκαλιά,
όταν νιώσει ευτυχής ο δυστυχισμένος, σε εκτινάσσει σε απίστευτα ύψη.
η ιστορία με τον άσωτο γιο ξανά και ξανά. Με τον άλλο τον καλό γιο...δεν ασχολείται κανείς.
αν και νομίζω ότι η συνέχεια της ιστορίας είναι πως ο πρώην καλος γιος παρατάει την οικογένειά του και πάει να γνωρίσει τον κόσμο (ε μα να δουλεύει τόσα χρόνια και ο πατέρας του να τραπεζώνει τον άσωτο...βαρέθηκε κι αυτός!)
τυχερή όποια σε έχει να ξεσκονίζεις, να γυαλίζεις και να λάμπουν τα παραπονάκια της με τα κείμενά σου.
Αχ, αυτή η μοναξιά θα μας φάει... Αλλά καλά να πάθουμε, αφού τρεφόμαστε με ότι μας πετάνε, αντί να διεκδικούμε όσα αξίζουμε.... Δεν κάνω κριτική, τα έκανα κι εγώ, και μόλις τα έκοψα μαχαίρι, βρήκα τη μοναξιά, όχι την ηρεμία. Η απόσταση πονάει.
Λατρεύω τη θάλασσα. Αλλά δε φαντάζεστε πόσο τη βαριέμαι όταν είναι ακύμαντη.... Αλλιώς: Χωρίς παρεξηγήσεις, χωρίς κακό παιχνίδι απ' τη μια ή την άλλη πλευρά (γιατί εγώ κι αν δεν είμαι η χαρά της στραβοκλοτσιάς!) δεν έχει νόημα να προσπαθείς για μια σχέση.. Είναι σαν το μυαλό του Θεού που τα ξέρει όλα. Παθαίνει μαλάκυνση απ' την αχρησία, και... τσουπ, πετάει ένα σεισμό στους δύσμοιρους αϊτινούς και τους στέλνει για check in στον άλλο κόσμο...
Σημ: "Χαΐρι", αγαπημένη λέξη! Ενέχεται και στο "αχαΐρευτος! Λατρεμένη προσφώνηση της μάνας μου στο πρόσωπό μου!
Μ'αρέσουν αυτά τα παράπονα και οι παρεξηγήσεις ερωτευμένων ανθρώπων. Είναι γεμάτα γλύκα και διεκδίκηση.
Post a Comment