ΙΣΧΥΕΙ ΑΚΟΜΗ ΤΟ VENCEREMOS;

Την καλησπέρα μου. Ήταν δύσκολη η χτεσινή μέρα για την Ελλάδα. Δυστυχώς δε θα είναι η τελευταία. Δεν είμαι εδώ για να γίνω απολογητής κανενός, πόσο μάλλον υπερασπιστής. Τρεις άνθρωποι χάθηκαν σε μια τράπεζα που δεν πληρούσε καμιά προϋπόθεση ώστε να έχει άδεια λειτουργίας, από τη βόμβα και το χέρι μιας δράκας αφασικών σεσημασμένων που δεν πληρούν καμιά προϋπόθεση ώστε να λέγονται άνθρωποι. Δε θα γίνω εγώ όμως ο δικαστής τους. Δε θα τους βάλω στο σκαμνί. Δεν έριξαν τη μολότωφ για να κάψουν τρεις ανθρώπους. Ένα κλειδωμένο σύμβολο χτυπούσαν. Πρόκειται για πόλεμο. Το καταλαβαίνουμε ή όχι έχουμε μπει σε μια εποχή μη ειρήνης. Όχι ηρεμίας με την έννοια που τη ζήσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια. Και σε καταστάσεις πολεμικές η λογική πιάνει παγκάκι στην άκρη του δρόμου και παρατηρεί τις μάχες που μαίνονται. Ήταν τα πρώτα θύματα μιας μάχης με ευδιάκριτους αντιπάλους αλλά όχι με ευδιάκριτα όρια. Ποτέ δεν ξέρεις αν βρίσκεσαι απ' την απο δω μεριά ή την από κει. Ποτέ δε συνειδητοποιείς πότε πέρασες απέναντι. Λυπάμαι που το λέω, και φοβάμαι πως θα δικαιωθώ σύντομα, αλλά οι εφημερίδες μας θα έχουν κι άλλα μαύρα εξώφυλλα...... Οι συνθήκες εργασίας στη Marfin δεν είναι χειρότερες από ότι στις περισσότερες απρόσωπες μεγάλες επιχειρήσεις. Κλίμα ψυχολογικής τρομοκρατίας, ανελευθερίας, απουσίας πρόνοιας, κάκιστων μισθών. Το χειρότερο είναι ότι διοικείται από κάποιον που αγνοεί την έννοια του μέτρου. Που έχει διαπράξει την ύβρι από χρόνια και ... που δυστυχώς ούτε οι θεοί δεν τον τιμωρούν. Ο Βγενόπουλος, ο άνθρωπος που εκπροσωπεί μια εταιρεία που προσπαθεί να αγοράσει όλη την Ελλάδα (Mig), αυτή τη στιγμή είναι η εικόνα ενός κόσμου που καταρρέει σε αξιακό επίπεδο δίνοντας χώρο σε ύαινες και τσακάλια να αναδυθούν, να αναδειχθούν και να κυριαρχήσουν...... Φοβάμαι, αλλά λέω ότι δεν είναι ακόμη αργά... Πάνω από 200.000 άνθρωποι (500.000 σύμφωνα με το BBC) βγήκαν χτες στους δρόμους. Όσο οι (τρύπιες έστω) σημαίες τους ανεμίζουν υπάρχει ελπίδα.