Τις τελευταίες μέρες κοιτούσε στο ίδιο σημείο στο χώρο. Σαν και σε εκείνες τις συμπαντικές συντεταγμένες να είχε ανοίξει η, μόνο απ' αυτή ορατή, πύλη και να την καλούσε. Η δικιά της πύλη. Αυτή απ' την οποία εκπορεύονταν οι δικές της αναμνήσεις, τα δικά της "θέλω αλλά δεν έκανα", οι δικοί της αγαπημένοι που είχαν ήδη φύγει... Οι οριστικοί χωρισμοί, τα ακροτελευταία αντίο δε νομίζω ότι πονάν τόσο για το αδιαπραγμάτευτο της αναχώρησης, του "one way ticket" (υπάρχει προαδαμική αποδοχή γι' αυτό). Πονάν, κυρίως, για όσα αυτός που φεύγει "ξεχνάει" πίσω του. Δακρύζουμε γιατί πάντα σε μια ντουλάπα, σε κάποιο μέσα μας συρτάρι θα βρίσκουμε ένα αστείο, μια φωνή, ένα κεφαλομάντηλο...
4 comments:
Πώς με κάνεις και παθαίνω κατάθλιψη ώρες ώρες....
Το είδα πριν μέρες και ξαναγύρισα στον τόπο του εγκλήμετος.
Καλό μήνα.
Καλό σου μήνα.
άτιμοι αποθηκευτικοί χώροι!εκεί πάνε και κρύβονται και οι αναμνήσεις, και πως τυχαίνει πάντα να τις βρίσκεις τις πιο ακατάλληλες στιγμες?
Ανάμεσα σε μπλουζάκια, σε τραγούδια, σε αρώματα, σε εικόνες κοριτσιών...
Post a Comment